menu

Status Quo - In the Army Now (1986)

mijn stem
2,49 (55)
55 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Vertigo

  1. Rollin' Home (4:24)
  2. Calling (4:04)
  3. In Your Eyes (5:08)
  4. Save Me (4:24)
  5. In the Army Now (4:41)
  6. Dreamin' (2:55)
  7. End of the Line (4:59)
  8. Invitation (3:16)
  9. Red Sky (4:15)
  10. Speechless (3:41)
  11. Overdose (5:21)
  12. Lonely * (5:07)
  13. Keep Me Guessing * (4:31)
  14. Don't Give It Up * (4:22)
  15. Heartburn * (4:45)
  16. Late Last Night * (2:57)
  17. Long Legged Girls * (5:34)
  18. In the Army Now [Remixed Version] * (4:45)
  19. Rock 'N' Roll Floorboards * (4:16)
  20. Naughty Girl [Extended] * (5:15)
  21. Dreamin' [Wet Mix] * (4:29)
  22. In the Army Now [Military Mix] * (5:58)
  23. The Quo Cake Mix: The Wanderer / Whatever You Want / Something 'Bout You Baby I Like / Roll Over Lay Down / Rain / Break the Rules / Rockin' All Over the World / In the Army Now * (6:14)
  24. Overdose [Live] * (5:25)
  25. Dreamin' [Live] * (3:11)
  26. Blues Jam [Live] * (2:27)
  27. La Grange / Rain [Live] * (4:50)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 47:08 (2:01:14)
zoeken in:
avatar van LucM
2,0
Het is teveel op de automatische piloot, het is te glad mede door de synths (dat probleem heb ik met vele albums die periode) en lang niet alle songs overtuigen. Het is een Status Quo die probeert andere wegen op te zoeken maar dat niet kan en dan maar de mainstream-toer opgaat.
OK, Status Quo is niet bepaald een band waarbij je diepgang moet zoeken maar in de jaren '70 waren ze meesters in ongecompliceerde funrock. Dat mis ik juist op dit album.

avatar van vielip
2,5
LucM schreef:
Het is een Status Quo die probeert andere wegen op te zoeken maar dat niet kan .


Dat doen ze op dit album toch? Of begrijp ik je verkeerd? Ze kiezen een andere, super commerciële weg en in die opzet slagen ze cum laude vind ik. Ik heb geen cijfers bij de hand maar het zou me niks verbazen als dit één van hun best verkochte albums is. Verzamelaars niet meegerekend.

avatar van LucM
2,0
Het kan goed zijn dat dit één van hun best verkochte albums is door inderdaad de supercommerciële weg in te slaan.

avatar van RonaldjK
1,0
"Mijn" Status Quo was ontbonden maar opende op die snikhete zaterdag van 13 juli 1985 verrassend Live Aid. Een speciaal festival met een bijzondere start, omdat het zo onverwacht was ze te zien. Dit in de bezetting van de laatste twee albums 1+9+8+2 en Back to Back, maar de drie gespeelde nummers kwamen uit hun gloriedagen: Rockin' All over the World, Caroline en Don't Waste My Time.
Solocarrières van de zangers/gitaristen Rick Parfitt en Francis Rossi kwamen ondertussen niet van de grond. Rossi was daarbij klaar met bassist Alan Lancaster, die hierop tevergeefs probeerde Parfitt los te weken voor een Status Quo Mark Two, aldus biografie 'Just for the Record' (1993) van Rossi en Parfitt. Wat Lancaster niet wist, was dat de platenbazen géén Quo zónder Rossi en Parfitt duldden.

Voor deze eenvoudige muziekliefhebber bleef het na Live Aid stil rond Quo, tot ik in het najaar van 1986 In the Army Now frequent op de radio hoorde. Hierbij werd vaak verteld dat dit oorspronkelijk van de Nederlandse Bolland & Bolland was. Onder de naam Bolland uitgebracht was het hier als You're in the Army Now in 1981 totaal geflopt. De Quoversie haalde daarentegen in november '86 #15 in de Nationale Hitparade. En ook al vond ik dit een stom liedje, ik gunde het mijn voormalige helden wel.
In de bezetting twee nieuwe gezichten: bassist John 'Rhino' Edwards en drummer Jeff Rich, beiden ex-Climax Blues Band en aanwezig op Parfitts nooit uitgebrachte soloalbum.
Bovendien mocht toetsenist Andy Bown, al sinds 1977 nauw bij de band betrokken, als derde "nieuwe gezicht" op de groepskiekjes verschijnen. Eindelijk gerechtigheid, dat had de man dik verdiend, constateerde ik tevreden.
Parfitt en Rossi toonden hen beelden van hun afscheidstournee End of the Road om een idee van de uitstraling van Status Quo te geven, maar schrokken van de beelden: "...it was excruciating. We hadn't realized until then how how bad we'd been" (p. 125 van de bio).

De elpee In the Army Now, met een hoes gebaseerd op de foto van de Amerikaanse vlag op Iwo Jima (1945), hoorde ik pas rond 2010 via YouTube. Zoals verwacht klinkt poprock waar alle ruwe randjes glad zijn gevijld. Daar kon ik niks mee.
Op het album staan twee liedjes van de hand van John David, bassist bij Dave Edmunds, te weten Rollin' Home (in het Verenigd Koninkrijk de eerste hit van deze comeback-Quo in mei '86) en Red Sky. Van Ian Hunter, ooit frontman van Mott The Hoople, coverde men Speechless, oorspronkelijk uit 1983.
Voor het gehele album geldt dat je bij sommige intro's denkt dat het iets wordt, maar tuttenbolmelodietjes, kleffe synthgeluiden of meezingkoortjes verpesten het dan weer. Enige lichtpuntje is Red Sky, dat ieeeets wegheeft van Afterburner (1985) van ZZ Top, waar eveneens rock met synthesizers en sequencers werd gecombineerd. Het album piekte in Nederland in oktober 1986 op een schamele #50, in hun eigen land in september op #7. Jaren later las ik dat In the Army Now populair was in de Sovjet Unie, ver voorbij het IJzeren Gordijn. Best bijzonder.

Ondanks al mijn bezwaren is het fijn dat de band deze doorstart maakte, waarbij enkele liveopnamen bij de bonusversie (Deluxe versie 2018 en op streaming) bewijzen dat Quo live veel steviger bleef.
Lancaster verloor een rechtszaak tegen Rossi en Parfitt om de rechten van de naam Status Quo en bleef vervolgens in zijn nieuwe land Australië. Daar maakte hij in '87 met de "supergroep" Party Boys eveneens slappe rock, al is dit nét iets gekruider dan Quo in deze periode deed. Gelukkig verzoenden de heren zich later.

In oktober 2010 haalde In the Army Now nogmaals de British Charts, ditmaal in de versie van Quo met het Corps Of Army Choir.

avatar van Dirkrocker
2,0
RonaldjK geen best optreden van ze hoor op live aid Maar jij was derbij als ik het goed begrijp ? Dat is dan wel weer en beleving. Dit album vind ik ook niks op en paar uitzonderingen na. Daar hoort de opener Rollin home bij, en die clip daarvan is geweldig en humoristisch

avatar van RonaldjK
1,0
Nee, ik zat voor de tv.... Maar dat maakte al grote indruk!

avatar van Dirkrocker
2,0
Haha ja dat zat ik ook samen met m’n pa. En op mij maakte dat ook bijzondere indruk, niet alleen quo, maar ook queen misschien wel als hoogtepunt toen. Alleen ik heb die dvd box nu van toen met alle optredens, en dan vind ik quo tegenvallen, nja vooral Rossi met z’n stem haha , als band stonden ze er. Ik heb ze aantal keer live mogen zien, ook nog in de oude bezetting in 2014. Toen was Rossi ook niet heel best , maar met de originele gasten knalde het de pan uit. Wat bij andere concerten soms ook weer tegen viel.

avatar van LucM
2,0
Status Quo was inderdaad sterk op Live Aid maar dat kan ik van dit album niet zeggen.

avatar van Dirkrocker
2,0
Dan ben ik misschien de enige die dat met terug werkende kracht wat matig vind. Als kind maakte het indruk, maar als ik het terug kijk vind ik Rossi echt matig. De band rockt idd als en malle. Maar in de jaren 70 in de hoogtij dagen vind ik ze veel beter klinken live

avatar van Pitchman
Status Quo was op hun best in de jaren 70 vind ik.
Daarna kregen ze een commercieel geluid en het gitaargeluid werd aardig ingedampt. Vreselijk.
On the Level is eigenlijk ongeëvenaard. Zo hoort Quo te klinken. Maarja , daar hebben meer bands last van gehad.
Ik heb eerlijk gezegd deze plaat nooit geluisterd. Ken alleen die afschuwelijke single. Ik was na Whatever you Want gestopt met Quo.

avatar van LucM
2,0
Mee eens dat de jaren '70 hun hoogtijdagen waren. Nadien werd het gladder en meliger wat dit album aantoont.

avatar van vielip
2,5
Dirkrocker schreef:
in de oude bezetting in 2014. Toen was Rossi ook niet heel best , maar met de originele gasten knalde het de pan uit.


En dat de pan uit knallen kwam toch ook echt door Rossi. Die ging ineens, na jaren gepiel en geklooi in solo's tijdens optredens, weer als een malle staan soleren. Zoals hij dat in de jaren 70 deed. Ik was echt zó onder de indruk en tegelijkertijd ook mega verrast dat hij dat nog in zich had. Het enige dat ik een beetje jammer vond tijdens die Frantic Four optredens in 2013 en 2014 was de houding van Rossi. Alsof ie er als enige niet zo heel veel zin in had. Maar ja, is ook lastig natuurlijk als je stiekem moet toegeven dat alles wat je in de 25 jaar daarvoor hebt gedaan ineens stukken minder geweldig lijkt vergeleken met de chemie die van de klassieke bezetting af spat. Iets met trots enzo...

Wat betreft dit album kan ik kort zijn; 3 á 4 goeie nummers. De rest is niet best.

avatar van Dirkrocker
2,0
vielip klopt daar heb jij gelijk in. Muzikaal was Rossi top, maar doelde meer op vocaal. Dat vond ik niet altijd even best net als op Live Aid. Jaa Rossi z’n houding was niet best , maar dat is er de laats jaren ook niet op vooruit gegaan. Hij heeft toen zich ook zeker niet populair gemaakt met de uitspraken over parfitt. Dat hij dood ging was zijn eigen schuld vond hij en hij miste hem totaal niet. Nu weten we allemaal dat Rick niet heel gezond leefde en moeilijk kon afkicken , wat Rossi wel deed, maar om het zo uit te spreken na al die jaren samen gewerkt te hebben is wel erg arrogant.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:33 uur

geplaatst: vandaag om 19:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.