"Mijn" Status Quo was ontbonden maar opende op die snikhete zaterdag van 13 juli 1985 verrassend Live Aid. Een speciaal festival met een bijzondere start, omdat het zo onverwacht was ze te zien. Dit in de bezetting van de laatste twee albums
1+9+8+2 en
Back to Back, maar de drie gespeelde nummers kwamen uit hun gloriedagen:
Rockin' All over the World,
Caroline en
Don't Waste My Time.
Solocarrières van de zangers/gitaristen Rick Parfitt en Francis Rossi kwamen ondertussen niet van de grond. Rossi was daarbij klaar met bassist Alan Lancaster, die hierop tevergeefs probeerde Parfitt los te weken voor een Status Quo Mark Two, aldus biografie 'Just for the Record' (1993) van Rossi en Parfitt. Wat Lancaster niet wist, was dat de platenbazen géén Quo zónder Rossi en Parfitt duldden.
Voor deze eenvoudige muziekliefhebber bleef het na Live Aid stil rond Quo, tot ik in het najaar van 1986
In the Army Now frequent op de radio hoorde. Hierbij werd vaak verteld dat dit oorspronkelijk van de Nederlandse Bolland & Bolland was. Onder de naam Bolland uitgebracht was het hier als
You're in the Army Now in 1981 totaal geflopt. De Quoversie haalde daarentegen in november '86 #15 in de Nationale Hitparade. En ook al vond ik dit een stom liedje, ik gunde het mijn voormalige helden wel.
In de bezetting twee nieuwe gezichten: bassist John 'Rhino' Edwards en drummer Jeff Rich, beiden ex-Climax Blues Band en aanwezig op Parfitts nooit uitgebrachte soloalbum.
Bovendien mocht toetsenist Andy Bown, al sinds 1977 nauw bij de band betrokken, als derde "nieuwe gezicht" op de groepskiekjes verschijnen. Eindelijk gerechtigheid, dat had de man dik verdiend, constateerde ik tevreden.
Parfitt en Rossi toonden hen beelden van hun afscheidstournee End of the Road om een idee van de uitstraling van Status Quo te geven, maar schrokken van de beelden:
"...it was excruciating. We hadn't realized until then how how bad we'd been" (p. 125 van de bio).
De elpee
In the Army Now, met een hoes gebaseerd op de foto van de
Amerikaanse vlag op Iwo Jima (1945), hoorde ik pas rond 2010 via YouTube. Zoals verwacht klinkt poprock waar alle ruwe randjes glad zijn gevijld. Daar kon ik niks mee.
Op het album staan twee liedjes van de hand van John David, bassist bij Dave Edmunds, te weten
Rollin' Home (in het Verenigd Koninkrijk de eerste hit van deze comeback-Quo in mei '86) en
Red Sky. Van Ian Hunter, ooit frontman van Mott The Hoople, coverde men
Speechless, oorspronkelijk uit 1983.
Voor het gehele album geldt dat je bij sommige intro's denkt dat het iets wordt, maar tuttenbolmelodietjes, kleffe synthgeluiden of meezingkoortjes verpesten het dan weer. Enige lichtpuntje is
Red Sky, dat ieeeets wegheeft van
Afterburner (1985) van ZZ Top, waar eveneens rock met synthesizers en sequencers werd gecombineerd. Het album piekte in Nederland in oktober 1986 op een schamele #50, in hun eigen land in september op #7. Jaren later las ik dat
In the Army Now populair was in de Sovjet Unie, ver voorbij het IJzeren Gordijn. Best bijzonder.
Ondanks al mijn bezwaren is het fijn dat de band deze doorstart maakte, waarbij enkele liveopnamen bij de bonusversie (Deluxe versie 2018 en op streaming) bewijzen dat Quo live veel steviger bleef.
Lancaster verloor een rechtszaak tegen Rossi en Parfitt om de rechten van de naam Status Quo en bleef vervolgens in zijn nieuwe land Australië. Daar maakte hij in '87 met de "supergroep" Party Boys eveneens
slappe rock, al is dit nét iets gekruider dan Quo in deze periode deed. Gelukkig verzoenden de heren zich later.
In oktober 2010 haalde
In the Army Now nogmaals de British Charts, ditmaal in de versie van Quo met het
Corps Of Army Choir.