Status Quo - In the Army Now (1986)

Een los nummertje van dit album is best uit te houden, maar meer dan ook niet

Er wordt vaak met veel trots gesproken over de Nederlanders Bolland & Bolland, die de wereldhit 'In The Army Now' schreven. Ik vind het eerlijk gezegd een van de meest weerzinwekkende nummers van de laatste 25 jaar popgeschiedenis, en schaam me haast Nederlander te zijn als ik dit nummer op de radio hoor

De Quo comeback is geslaagd. Vooral het ZZ-Top-achtige Red sky is een hoogtepunt. Goed Quo-album

ik durf ém nog geen eens te draaien ...

dit lijkt me niet helemaal de goede periode van de heren ...

Met alle respect voor de gebroeders bolland , maar laten ze zich meer met het songfestival berzig houden of zo ..

De wenkbrauwen schoten omhoog, toen ik In the Army hoorde. Bolland & Bolland? Dat was de sentimentele Nederlandstalige jankepotmeezingersfabriek van de jaren 70. Hiermee had The Quo voor mij afgedaan. Tja, Alan Lancaster en John Coghlan waren er niet meer bij.

Ik dacht zo hetzelfde.

Wat een veilige supermarktplaat is dat!

Tja, ieder z'n mening.
Het kan ook zijn dat je gewoon helemaal niet van Status Quo houd.
Maar persoonlijk vind ik dat azijnpiesen over de Quo apekool.
Ik heb al hun platen en ik vind de afwisseling tussen 60's,
70's en 80's sounds niet zo erg.
En als ze altijd precies hetzelfde doen dan wordt er ook steen en been geklaagd.
Het is maar net wat je het liefst hoort maar In The Army Now vind ik net als alle andere ook een hele goede plaat.
Bonus tracks Keep Me Guessing, Don't Give It Up en Heartburn zijn een geweldige toevoeging.

ik ken van deze band eigelijk alleen In The Army. En dat is zo grandiose plaat. waarom toch zo negatief>?!

Precies, er staan veel goede nummers op. Kan ook gewoon zijn dat ze niet van Status Quo houden... Red Sky en Long Legged Girls zijn volgens mij de hoogtepunten van deze plaat.

Als je even de moeite neemt om mijn top-10 te bekijken weet je dat dat niet voor mij geldt.

Haha, wat een bagger, zeg. Bijna niet te geloven dat dit de band is die knallers als Ma Kelly's Greasy Spoon, Dog Of Two Head, On The Level en Blue For You gemaakt heeft...

Dit is een opdracht uit het 'Ga dat album eens reviewen'-topic (klik). Iemand anders laten kiezen waarover je een recensie moet schrijven: leuk! 'Nou, ga jij maar Status Quo doen, Sandokan.'

Status Quo? Is dat niet zo'n hardrockband uit de jaren tachtig, met kapsels en glitters enzo? Nou ja, een beetje googlen leert dat de band, voor het maken van deze plaat, een best indrukwekkende carriere erop had zitten, dus daar ga je met je vooroordelen. Whatever, een mens kan niet overal verstand van hebben. Wel wordt het moeilijk voor me om hier te bluffen, ik mis hier een referentiekader. Ik heb nog nooit gestemd op Van Halen of Def Leppard ofzo. Is dat hiermee te vergelijken? Ik heb geen idee.

Goed, laat ik gewoon afgaan op wat ik hoor. Dan zou ik zeggen: nogal poppy hardrockplaat met een flinke scheut Creedence. Apart, voor een plaat gemaakt door Britten. Duidelijk gemaakt door ervaren muzikanten, maar helaas met een rock 'n' rollgehalte dat op nul valt af te ronden.

Net als veel mainstream rockplaten uit die periode vind ik het verkeerd geproduceerd, met een mager gitaargeluid, holle drums, te dominante synthesizers, foute backing vocals en al die andere dingen waardoor onze lieve heer een paar jaar later Kurt Cobain zou loslaten op de rock 'n' roll.

De liedjes op zichzelf zijn, hoewel een beetje dertien in een dozijn, op zichzelf allemaal wel aanhoorbaar. Niemand zou er boos de supermarkt om verlaten, zeg maar. Maar het is niet genoeg om de indruk af te schudden van een nogal bedachte poseursplaat, die iedereen tevreden lijkt te willen houden en dus uiteindelijk weinig mensen echt bij hun strot zal grijpen.

Mooie review Sandokan-Veld.

Tja dit is geen geweldige plaat natuurlijk. Maar dit is altijd een guilty pleasure album voor mij geweest. Ook het eerste album wat ik ooit hoorde dus ik heb wat nostalgie bij deze plaat.

Schaam je vooral niet, ik heb zelf guilty pleasures waar ik niet eens over wil praten. De eerste platen die je kende blijven toch altijd iets bijzonders.

Dank voor de reactie, ben blij dat ik er eindelijk aan ben toegekomen.

Weet je zeker dat je er niet over wil praten.
Ik dat de Spice Girls jou guillty Plessures zijn

Je kunt geen foto's vinden want ze zijn allemaal vernietigd!

Euh.. Weet je dat zeker

Oh God Neeeee!

Ach maakt niet uit. Iedereen is welleens gesnapt met een foto van de Spice Girls

Een fractie beter dan z'n opvolger maar erg goed is het allemaal niet. Opener Rolling home is via het oude vertrouwde Quo recept maar daarna viert het BZN gehalte hoogtij
Slechts sporadisch hoor je iets wat ermee door kan (End of the line, Red sky en Overdose) maar meestal worden opzich leuke nummers verpest door of teveel synthesizers (Save me, Dreamin en In your eyes) of foute achtergrond koortjes (Speechless).
Toch was dit album de grootste financiele klapper die Quo ooit maakte. Voor mij echter blijft de foto van Rossi en Parfitt op de binnenhoes het mooiste aan het hele album

Geen mooi album. De countryrock van Rollin'home bevalt slecht. Bij gebrek aan meer voorbeelden heb ik meteen Cotton fields van C.C.R. in gedachten; en dat is ook heel wat mooier. Calling, In your eyes, Save me, In the army now; wat een zooi!
Dreamin' is het 'm ook niet. End of the line is het eerste echt mooie nummer.
Daarna eerst maar meer een niemendalletje met Invitation.
Red sky is een redelijke cover, Speechless een walgelijke. Overdose is wel aardig.
De plaat kreeg destijds een 7 van aardschok, van mij niet. De opvolger klinkt beter omdat ze het geluid compleet omgegooid hebben. Dit is een erg zwak vervolg op Back to back.

Hmm, ik kom hier maar even uit de kast: het titelnummer is mijn zogeheten guilty pleasure. Het hele album heb ik ooit eens één keer gehoord en voor zover ik me kan herinneren was dat een stuk minder dan het oudere werk van dit leuke rockbandje.

Leg uit...

In 1986 zat ik in militaire dienst. In The Army Now was ineens een zomerhit. Mijn voorkeur gaat net als bij de meeste Quo fans uit naar het steviger werk, maar deze roept bij mij herrinneringen op aan mijn tijd als LARO chauffeur en radiotelefonist bij de 42e afd. Veldartillerie.
Een paar jongens draaiden In The Army Now een tijd lang elke ochtend samen met Warriors Of The Wasteland van Frankie Goes To Hollywood.

Dit eigenlijk altijd een prima plaat gevonden met uitzondering van in the army now wat ik tot de dag van vandaag nog steeds een waardeloos nummer vind daar hadden ze beter het nummer lonely(b kant rollin home) voor in de plaats kunnen doen.

Ik reken mij toch zeker tot groot quo liefhebber, en mag nog graag hun oudere werk luisteren. Het is de band waar het voor mij wel beetje mee begonnen is, samen met Normaal. De albums van eind 70 en begin 80 begon je al te merken dat de band voorzichtig en andere koers opging. Maar kon me er altijd nog prima mee vermaken. Deze plaat is echt de eerste die van mij en onvoldoende krijg. ik kan hier met moeite en paar hoogtepuntjes opnoemen. De plaat meerdere malen en kans gegeven maar het is hem nooit geworden. Precies als je denkt dit kan wat worden, komt er een irritante synthesizer om de hoek kijken die alles verziekt. Opener rolling home vind ik nog en leuk nummer en de andere nummers die ik wel kan hebben is , redsky, in the army now en overdose. Verder kan ik er niks mee. Financieel was het zeker en klapper , maar het werd ook en totaal ander bandje

End of the line en Invitation vind ik ook nog alleszins redelijk. Voor die laatste moet je wel 'iets' met country hebben maar dankzij m'n niet zo heel muzikale vader heb ik dat blijkbaar

Haha nou ik heb zeer zeker wat met country op z’n tijd ik door m’n opa haha , maar laatst genoemde doet mij toch wat weinig.

Dit schijnt met name in hun thuisland Engeland een groot succes geweest te zijn, met maar liefst vier top-20 hits en de titelsong die tot nummer 2 kwam. Er staan weliswaar een paar fillers op, maar per saldo vind ik dit helemaal niet zo slecht. In feite sluit de Quo hier aan bij de tijdgeest en klinken ze meer als en band als Foreigner, of in elk geval van die veelal Amerikaanse rockbands die midden jaren tachtig (te)veel keyboards en synths in hun muziek stoppen.

Dat kun je zien als moedig, en hoewel de band hier aan de zang van Rossi en Parfitt nog enigszins herkenbaar blijven, klinkt dit album vooral NIET als de Quo. En dat is natuurlijk het grote manco. Toch staan er wel een paar aardige nummers op: de singles Rolling home en Dreaming, en verder de Ian Hunter-cover Speechless en de toch wel weer lekker rockende afsluiter Overdose.

Maar de rest is te mager, op de beroemde hitsingle na dan, want die vind ik dan toch wel weer aardig gedaan. Sowieso wel enigszins gedurfd dat ze juist dat nummer, dat zo verschrikkelijk on-Quo klinkt, hebben opgepakt. Hoewel het eigenlijk weinig toevoegt aan het origineel van Bolland & Bolland.