menu

Charles Sherell - For Sweet People from Sweet Charles (1974)

mijn stem
4,83 (3)
3 stemmen

Verenigde Staten
Funk / Soul
Label: People

  1. Strangers in the Night (3:32)
  2. Soul Man (2:57)
  3. Dedicated to the One I Love (3:55)
  4. I'll Never Let You Break My Heart Again (3:22)
  5. Why Can't I Be Treated Like a Man (4:03)
  6. I Like It Like That (3:18)
  7. Give the Woman a Chance (3:33)
  8. Yes It's You (3:02)
  9. Outa Sight - Outa Mind (3:33)
totale tijdsduur: 31:15
zoeken in:
avatar van Angelo
5,0
Geboren en getogen in Nashville, Tennesse leerde Charles Sherell op jonge leeftijd al de fijne kneepjes van het vak. Als bassist werkte hij met Curtis Mayfield, Aretha Franklin en James Brown. Hij kwam uiteindelijk terecht in de band van James Brown voor een aantal jaren, maar in 1970 besloot hij de groep te verlaten vanwege financiele problemen. Niet veel later zou Maceo Parker die deel ook uitmaakte van diezelfde band verlaten om vervolgens beide hun eigen weg te gaan. Het werd een aantal jaren stil rondom Charles, maar in 1973-1974 zag de toekomst er weer een stuk rooskleuriger uit. De baas van Polydor (moeder platenmaatschappij van People) was Charles -die hij voor het eerst hoorde tijdens een repetitie toen hij nog in de band van James zat- na al die tijd niet vergeten. Zijn zoete en hoge stemgeluid kreeg nooit de erkenning die het verdiende, het werd dan ook tijd dat de wereld kennis ging maken met Sweet Charles Sherell. Zijn eerste album bracht hij ironisch genoeg uit bij het label van de Godfather of Soul zelf, James Brown.

In 1974 zag zijn debuutalbum For sweet people from Sweet Charles het levenslicht. Helaas voor Charles was het publiek niet zo gecharmeerd. Het album werd een behoorlijke flop en dat is ontzettend jammer. Dit is namelijk één van de mooiste, zwoelste soulalbums die er bestaat. Zo is het romatische Strangers in the night al gelijk een nummer om bij weg te dromen. Maar wegdromen bij het eerste nummer zou zonde zijn. Dan gaat de prachtige versie van Sam & Dave’s Soul man aan je voorbij! Hij zet het nummer geheel naar eigen hand, en hij doet het zo goed dat ik geneigd ben om te zeggen dat deze versie het origineel overtreft. Mede door de geweldige instrumentatie en -niet in de laatste plaats- Charles Sherell zelf. Een eerbetoon aan zijn grote liefde wordt met veel bezieling gezongen in Dedicated to the one I love waarbij je je haast gaat afvragen wie die gelukkige vrouw is. De geweldige ballad wordt afgewisseld met het funky I’ll never let you break my heart waarin we horen dat er met Charles niet te sollen valt ”If you play with fire you got to get burned (…) now I’ve got to be a cold blooded man”. In het nummer Why can’t I be treated like a man stelt Charles vragen waar nog steeds niet altijd antwoorden op te vinden zijn. Tekstueel sociaal getint met een haast gospelachtige sfeer. De nummers die volgen (zowel funky nummers als slowjams) zijn ook stuk voor stuk dik in orde. Zo is Yes it's you mijn favoriete nummer op dit album, en werd de hook van deze knaller later gesampled in het beste nummer van de Sugababes, namelijk No can do, al kwam ik daar pas jaren later achter.

Waarom dit album zo ondergewaardeerd is, is mij een raadsel. Het is zelfs schandalig dat dit album bij zo weinig mensen bekend is. Laidback funk, soul en vibes van latin die op subtiele wijze verwerkt worden in dit meesterlijke album… het is allemaal aanwezig! Er is zoveel moois te vinden op dit album dat ik het wel bestempelen als “droom plaat”. Ieder nummer is de moeite waard en het feit dat het merendeel van de nummers wordt ingeleid door een zwoele vrouwenstem zorgt naar mijn idee ook voor meerwaarde. Erg bijzonder voor een album uit die tijd! De uptempo’s worden op geweldige wijze afgewisseld met ballads waardoor je verlangt naar meer. Maar “meer” zouden we echter nooit krijgen, want hier eindigde het avontuur voor Charles als zanger. Als muzikant in hart en nieren is hij echter wel altijd doorgegaan met zijn grote liefde: de muziek.

5,0
Inderdaad dit is een opgewaardeerde soulplaat die toch heel gekend is in het hip hop midden o.m. J Dilla.
Yes it's you is een kanjer van een nummer.

avatar van nlkink
1974, that year didn't really happen, did it?
aldus Jimmy Page. Ik ben mijn muziekcollectie weleens op jaartal gaan inventariseren en ik verbaas me erover dat ik naar verhouding erg weinig muziek uit dat jaar heb. En in die gevallen dat ik albums uit dat jaar heb van voor mij in elk geval toch wel gevestigde namen zoals Gene Clark, Neil Young, John Fogerty, The Kinks, Ronnie Lane, waren dat albums die niet persé goed werden ontvangen of echt succesvol waren.

avatar van heartofsoul
Ik weet niet of ik je helemaal goed begrijp, nlkink , maar ik ben het in ieder geval met Jimmy Page niet erg eens. Maar waarschijnlijk heb ik een bredere smaak...

100 Greatest Albums of 1974 - digitaldreamdoor.com

avatar van nlkink
heartofsoul schreef:

Maar waarschijnlijk heb ik een bredere smaak...

Dat kan ik alleen maar bevestigen. Een heleboel uit het door jou geplaatste overzicht - waarvoor dank overigens - interesseert me geen zier.
Maar....ik zie op die lijst toch ook weer een paar lichtpuntjes.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:47 uur

geplaatst: vandaag om 17:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.