Over twee weken komt zijn nieuwe album uit. En ik kwam erachter dat ik nog nergens had geschreven over het werk van deze sympathieke Noor. Want dat is Dybdahl. Een innemende persoonlijkheid. Dybdahl op het podium is écht genieten. Al meerdere malen live gezien. En zelden iemand meegemaakt die met zijn charisma en ongedwongen manier van doen het publiek van zijn stoel krijgt en zelfs het podium op laat komen (in ieder geval die ene avond in Eindhoven
) ). Gisteren zijn debuut 'That Great October Sound' (uit 2002) gerecenseerd en nu is het de beurt aan 'Stray Dogs'. En vóór 16 september (releasedatum nieuw album) wil ik bij al zijn reguliere albums iets hebben staan. Mooi moment ook om zijn discografie weer eens te laten passeren.
'Stray Dogs'; mijn kennismaking met Dybdahl. En het was meteen raak tussen Dybdahl en mij. Ik kan een reactie (zoals 'butt-album') dan ook maar moeilijk plaatsen. Tuurlijk, omdat dit mijn kennismaking was met de artiest speelt een emotionele factor een kleine rol. Maar dat kan ik prima loslaten als ik het album objectief moet beoordelen. Ook omdat ik bekend ben de rest van zijn albums. En daarom durf ik wel te zeggen dat dit album niet zo heel verschillend is met wat Dybdahl ervoor dan wel erna heeft gemaakt?
Meerdere nummers hadden zo ook op het debuut 'That Great October Sound' kunnen staan. Sowieso de album-opener 'Rain Down On Me'. Weliswaar is dit album iets meer up-tempo dan het genoemde debuut, maar bevat wel alle elementen van zijn eerste album. Een uitgebreid kader van instrumenten die soepeltjes op elkaar inspelen. Viool, slide,- tafelgitaar. Wel is de percussie wat meer naar de voorgrond gekomen. Het drumwerk is iets nerveuzer dan op 'That Great October Sound'. Een meer jazzy groove. Maar daar hou ik juist wel van. Die drumroffeltjes. Maar alles is nog steeds goed in harmonie met elkaar. Juist vanwege de percussie en wat meer dynamisch opgebouwde nummers is 'Stray Dogs' juist mijn favoriete album geweest. Maar zo langzamerhand weet ik niet meer wat me het meeste raakt. En boeien ook. Ik bedoel 'Celilia' (lekker opgewekt), 'Make a Mess Of Yourself' (die samenzang), 'Pale Green Eyes' (het klokkenspel, het aftellen, het momentum dat Dybdahl erin komt, het tromroffeltje, weer de samenzang. Prachtig!!). Het onbedoelde kuchje in 'Honey' (is dat iemand al ooit opgevallen?). Om zoiets er gewoon in te laten zitten kan ik alleen maar waarderen in plaats van het nummer daarvoor opnieuw op te nemen. Lang is 'Rise In Shame' mijn meest favoriete nummer geweest. Juist vanwege de 'a-ritmisch' aandoende percussie. Dat vind ik altijd zo geweldig. Het geeft - tezamen met de piano - een heerlijke drive aan het nummer. Ik heb nu slechts wat hoogtepunten benoemd, want ook dit album is in zijn geheel geweldig en zelfs een van z'n betere binnen zijn huidige oeuvre.