Ik zag deze plaat gisteren, een dubbel elpee nieuw voor het schamele bedrag van 5 euro. Even opgezocht op internet en daar kon ik weinig chocola van maken. Alles kwam voorbij country noir, psychedelische rock, shoegaze, drone, appalachian folk, sixties, zelfs doom metal zag ik ergens (mede door de gitarist van een zeer experimentele groep). Zelden een plaat opgezet met een bepaalde spanning, wat wordt het ? Ik begreep wel dat de eerste platen van deze zangeres/groep eerst meer op de rand van alt country te vinden waren, maar met de voorganger een stijlverandering heeft plaatsgevonden die hier wordt doorgezet. Het eerste nummer is een 8 minuten durende trip , waar al heel veel te horen valt. De overheersende gitaar zorgt voor een psychedelisch jaren 60 geluid, ook de zang (Grace Slick achtig) bevestigt dat. Maar het is niet zomaar daarin te plaatsen. Na dat eerste ruige nummer komen er ook een paar rustigere nummers. Aangezien het een dubbelelpee is (met dus 4 kanten) is bijvoorbeeld kant 2 (nr. 4-5-6) bijzonder rustig en komt misschien wel wat in de buurt van het wat oudere werk.
Kant 3 begint weer onstuimig met Pleasuring the Divine, waar de twee gitaristen voor een bijzonder volle sound zorgen. Ergens heel in de verte hoor je in dat gitaarspel wel wat van Neil Young (Like a hurricane), dat heerlijke jankende slepende geluid dat richting climax gaat.
Voor mij werkt de combinatie van rustigere alt-country naar bezwerende psychelische rock helemaal, zeker ook door de lome , maar ook bezwerende zang van Jesse en soms de mooie samenzang. Vergelijking hier met Crosby, Stills en Nash snap ik dan ook wel, maar dit album kleurt bewust buiten de lijntjes. Ik ben diep onder de indruk. Op de prachtige binnenhoezen zie je de muzikanten levensgroot, iedere muzikant op een hoes. Je ziet daar een geheimzinnige Jesse verstopt achter zonnebril en drie bijzonder ruige muzikanten die wel zo uit de jaren 60-70 zouden kunnen komen. Iedere keer denk je : hé dit lijkt hier op , dan daar. Wight of cancer zou zomaar op een oude Pink Floyd plaat hebben kunnen staan en zo gaan de verrassingen maar door. Ik begrijp heel goed dat de recensies zo wisselend zijn en dat het niet lukt om hier eenduidig over te zijn. De combinatie van zoveel stijlen, maar toch vaak dicht bij roots vind ik bijzonder goed. De enige constante op dit album is het wat duistere karakter. Soms wordt het wat luchtiger, maar echt licht wordt het nooit. Topalbum. Ik ben benieuwd naar de voorganger.