Pink Floyd - The First 3 Singles (1997)

Waar het allemaal mee is begonnen ....

De meeste muziekliefhebbers kennen deze nummers natuurlijk al lang maar voor de mensen die Pink Floyd alleen van The Wall en Dark Side of the Moon kennen kan ik dit toch wel aanraden.

4**** (maximale voor een cd met deze lengte)

wauw, ken deze niet
is zeker een waar collector's item?

Laat ik het zo zeggen. Die singles verkoop ik voor geen goud

de meest heerlijke en aparte nummers van pink floyd

4*

Oorspronkelijk zat een cd-tje The Early Singles bij Shine On, een box set met een achttal cd's van de groep.
Na protest van fans kwam dan deze tegenhanger, die los werd aangeboden.

Je komt hem wel eens tegen op beurzen en in tweedehands zaken. Meestal kost ie niet meer dan een euro of 10.

Jammer is wel dat niet alle vroege singles van de groep er op staan.

ik heb 10 early singels , met de favoriet Careful With That Axe, Eugene

Heb het album niet maar heb toch al de nummers. Geweldige nummers.

4,0

Ik heb deze CD in 1997 voor fl. 14,95 gekocht, omdat ik 'Candy and a currant bun' en 'Apples and oranges' nog in mijn collectie miste.
Inmiddels is er een uitgebreidere versie van 'Relics' verkrijgbaar.

In 1968 verscheen hier de compilatie 'The best of Pink Floyd':

Chapter 24 - Matilda mother - Arnold Layne - Candy and a currant bun - Scarecrow - Apples and oranges - It would be so nice - Paint box - Julia dream - See Emily play.

Helemaal geweldig natuurlijk, alleen hadden singles 4 & 5 er ook bij opgemogen voor de volledigheid. Stelletje krentekakkers zijn het bij EMI .....

Toevallig heb ik deze ep gevonden in mijn collectie. Er is ook een cd bekend met deze singles en met 9 tracks erop (oa shooting at the moon)

Veel jongeren kennen Pink Floyd vanaf Dark Side of the Moon.
Maar toen had ik al afgehaakt. Let wel dark side of the moon is een goede lp, en het werd door iedereen kapotgedraaid in die tijd, zoals Creedence kapot werd gedraaid.
Maar ik mis toch de sfeer van de muziek die Syd Barret kon oproepen in de singles en op de eerste lp Piper at the Gates of Dawn.
De sfeer kun je vergelijken met de sfeer in de serie de Wrekers met Emma Peel en John Steed

Wanneer ik het nummer Arnold Layne hoor krijg ik koude rillingen over mijn lichaam en schieten de traantjes me toch wel in mijn ogen.

Jammer genoeg (?) hadden Pink floyd al snel de periode van deze singles verlaten. Maar goed, de eerste singles van PF zijn voor elke sixties liefhebber - en niet alleen de PF liefhebber - een absolute must.

Het lijkt net alsof ze toen al uit elkaar waren, tss een best of uitbrengen als de band nog steeds niet uit elkaar is en nog maar 1 album heeft gemaakt.

ik denk stiekem dat de platen maatschapij geen trek had in The Floyd zonder Syd......

Dat kan natuurlijk ook.

Dat vind ik niet zo'n gekke gedachte, trouwens...

Wel gaaf om 'Apples and oranges' eens in stereo te horen.
'The best of Pink Floyd' verscheen in 1974 weer in de 'Masters of Rock'-serie nadat 'Dark side of the moon' een bestseller geworden was, evenals het EMI/Harvest-labelwerk van E.L.O. etc. werd flink uitgekauwd.
Deze compilatie werd al snel genegeerd, omdat 'Relics' in 1971 al verschenen was. Alleen leuk voor de 3 non-album/compilatie tracks 'Candy and a currant bun', 'Apples and oranges' en 'It would be so nice'.
Sommigen denken zelfs dat 'Relics' het eerste Pink Floyd-album is/was.

Elke band moet ergens beginnen. Pink Floyd is nu qua populariteit één van de allergrootsten, maar was ooit ook een onbekend bandje, die met z'n eerste singletjes bezig was. Die eerste singletjes zijn hier te horen.
Pink Floyds frontman was toen nog Syd Barrett en David Gilmour was nog in geen velden of wegen te bekennen. Alles is dan ook gezongen en geschreven door Barrett, op één nummer na. Paint Box is geschreven en gezongen door toetsenis Richard Wright.
Arnold Layne is de allereerste single en werd meteen al een bescheiden hitje. Het is een licht psychedelisch popliedje. De teksten zijn vaag, de muziek is in feite heel simpel. Maar wel effectief! We krijgen nog een keyboardsolootje wat aan The Doors doet denken, gezien het net een orgel is. Wat mij betreft één van de leukere jaren 60 popliedjes.

Candy and A Currant Bun, de b-side ervan, is wat psychedelischer, wat "raarder". De basis is ook gewoon een simpel popliedje. Maar er wordt een geheimzinnige sfeer neergezet met het gitaargeluid, en het ge- "oehoehoe" op de achtergrond. Ook hier krijgen we weer zo'n keyboard-solo als in het vorige nummer. En nog een gitaarsolo waarin je wel kan horen dat Syd geen briljante gitarist is. Op z'n minst een erg interssant nummer.

See Emily Play is de tweede single. Het begint al meteen met het "orgelgeluid". Hier geldt eigenlijk hetzelfde voor als voor Arnold Layne. Al is het nog net wat aparter. Volgens mij deden ze er gewoon expres wat vage instrumentale stukjes tussen, maakt het een stuk interessanter. Maar het liedje op zich is erg leuk natuurlijk!

Dan de b-side van See Emily Play, Scarecrow. Dat nummer staat ook al op het debuutalbum. Bijzonder leuk nummer als je het mij vraagt. Vrolijk melodietje, leuke instrumentatie. Mooi gezongen ook. Erg mooi hoe dan aan het eind die instrumenten erbij komen!

Apples en Oranges, de derde single. Vind het niet zo'n bijzonder nummer. De coupletten zijn half gepraat, en het refein is wel heel simpel.

Dan Paint Box, het nummer dat gezongen en geschreven is door Wright! De tekst is een stuk minder vaag dan bij de Barrett-nummers. Wright heeft ook best een mooie stem! Vind het verder ook niet echt een boeiend nummer. Maar het luistert lekker weg.

De band is met deze singles erg goed en ook interessant begonnen! Dat beloofde wat! En dat is later ook gebleken.
4*

Er is werkelijk helemaal niets vaags aan de teksten van Syd Barrett.

Het is niet "net een orgel" het IS een orgel (Farfisa Compact Duo)

Ah, dacht dat het nagespeeld werd met een keyboard. Dank voor de info, echoes.

Mijn god, wat is Arnold Layne een geweldig mooi popnummer!

Helemaal mee eens, een van mijn fave singles allertijden. Het was het eerste wat ik van Floyd te horen kreeg en mijn leven was nooit meer hetzelfde, kwa impakt komptie vlak achter Like A Rolling Stone ......

De begintijd van Pink Floyd vind ik zeer interessant, maar ja, ik ben dan ook opgegroeid in de sixties, en heel veel goede muziek uit die tijd brengt levendige en warme herinneringen bij mij teweeg, ik denk dat de popmuziek die ik toen hoorde mij veel energie geschonken heeft om die voor mij moeilijke tijd door te komen. Wat "Arnold Layne" betreft, ik kan mij herinneren, dat de toenmalige piraat Radio London (Big L), toch een zender met een destijds zeer hippe playlist, het nummer niet oppikte, kunt u nagaan hoe "nieuw" dit soort muziek toen was en hoe onze oren moesten wennen aan al die nieuwe muziek. Deze cd draai ik nog steeds af en toe. Jammer alleen, dat de vierde single ("It would be so nice" met op de b-kant "Julia Dream") er niet op staat, want die is geweldig. Maar ja, die staat dan weer op "Masters of Rock", een lp, die destijds (ik geloof in 1970) alleen in een paar continentale landen (o.a. Nederland) werd uitgebracht. ook te vinden op de compilatiebox "Shine On"natuurlijk.

Hier staan echt te gekke nummers op, 4 sterren!

Bij Apples and Oranges moet ik ook aan het later opgenomen supermarktliedje Catfood van King Crimson denken.
Begin jaren 70 is hier ook nog een single uitgebracht met If als A-kant en Arnold Layne op de andere zijde. Het zal wel rond de tijd van Relics geweest zijn.

Er werden in die tijd allerlei 60s songs in de herkansing gegooid voor de Top 40, vaak met een achterkantje van een recenter album ....... Alone Again Or b/w Good Times van Love was er ook zo een .....

En er kwamen rond die tijd ook van die maxi-singles uit met steeds meer dan 2 nummers, bijvoorbeeld C.C.R. met I Put A Spell On You/Molina/Fortunate Son. Deze (EMI-?) uitgave had niet eens een foto van de band op de voorzijde, alleen een blauw hoesje met de titels.
Ook Procol Harum en The Zombies mochten begin jaren 70 in de herkansing als maxi.
(Voor de nietkenners: Ik bedoel met maxi-single dus niet die latere 12 inches.)

Inderdiet: Procol Harum - Whiter Shade Of Pale / Homburg / Conquistador .... en de meeste EMI singles hoesjes waren een kleurtje met lettering in die tijd dus dat was niet echt vreemd.

Mijn zus was toen Jackson 5 fan (is/was niet mijn ding) en ze had die maxi-single met op kant A: Michael Jackson met Ben en op de andere zijde twee nummers van Jackson 5. Volgens mij deed EMI bij die Motown maxi-singles wel een foto op de voorzijde.
In mijn collectie kwam ik ook nog van die gekleurde EMI single-hoezen tegen van Quicksilver Messenger Service (Fresh Air) en The Move (Tonight). Als ik verder ga zoeken zal ik er vast en zeker meer tegenkomen. Ik bewaar ze netjes.
Er zijn ook van die verzamelaars van de serie Favorieten Expres van Philips. Als een bepaalde kleur op was, pakte men gewoon een ander kleur. Ik noem als voorbeeld de hoes van Time Is On My Side van The Rolling Stones.
Voor zover ik weet brachten de Engelsen hun singles in de jaren 60 in alleen maar label-hoezen uit. E.P.'s kregen wel netjes een fotohoes. Voor die Engelse 45's had je ook geen adapter nodig.
Toen ik een Engelsman een keer een Nederlands single persing gaf, vond hij dat er wel een groot gat in het midden zat. Bij zijn pick up zat standaard ook geen adapter.

Om maar weer even terug OT te gaan ( na een jaar plus ): Mijn Arnold Layne en Apples & Oranges singletjes hadden wèl fotohoesjes. De "The next projected sound of 1967"-tekst stond ( op de achterkant ? ) ergens boven of onder de koppen bij de eerste. Jammergenoeg heb ik die 2 niet meer ........ Het hoesje van See Emily Play klopt dan wel weer met wat er hier uitgebracht is.

Bij de weg: Ik had Time Is On My Side in een normaal fotohoesje, dus niet in de Favorieten Express serie ........ Mijn It's All Over Now, Around And Around & The Last Time 45s zaten daar wel bij.

Ik kreeg het cd'tje zomaar van de platenboer toen ik eens enkele andere Pink Floydalbums kocht.. 1997 staat op de achterkant. Dus het zal wel ongeveer toen zijn geweest. Destijds vond ik er geen bal aan. Nu kan ik er heel erg van genieten. Typische 60's psychedelica verpakt in hele compacte songs. Luchtig, maar toch ook weer niet te huppelend zoals sommige song op Piper At The Gates Of Dawn. Mijn favoriete nummers zijn See Emily Play en het ietwat bezwerende Paint Box.

Ik heb destijds ook deze cd gekocht, aangezien ik ook nog niet alles van PF had. Leuk hebbedingetje, maar jammer dat de 4e single er niet op staat. Vooral b-kant Julia Dream vind ik schitterend.

Nu zijn de beste tracks Arnold Layne en See Emily Play. Werkelijk 2 briljante tracks uit het rijke erg gevarieerde oeuvre van PF. Wat mij zeker 20 jaar heeft geduurd om alles op waarde te kunnen schatten. En dankzij internet dit jaar pas de songs van Zabriskie Point gehoord (en de film gezien), en de live uitvoeringen van missing track The Embryo (en Fat Old Sun). Zo blijf je na al die jaren nogsteeds dingen ontdekken van Pink Floyd

Samen met In London op 1 cd-r (en iPod) gezet, zodat de speelduur wat langer is . Geweldige EP waarin ik met name het middengedeelte top is. Beginjaren van Floyd: lekker spacy en expirimenteren van de hoogste plank .