Lee Mason - Palace (2009)

Ik maakte kennis met Lee Mason toen ik de Grote Prijs Theatertour bezocht, eigenlijk puur om Eefje te kunnen zien. Naast The Cosmic Carnival dat ook optrad en dat erg goed was, was vooral Lee Mason een revelatie. Na zijn set, toen het pauze was, heb ik natuurlijk snel de cd gekocht en het is zeker een bijzondere plaat.

Wat Lee Mason, een band die singer-songwritermuziek maakt (en geen funk-achtige dingen met orgeltjes, dat is iemand anders) maar geen vent maar dus een band is, moet americana-liefhebbers zeker kunnen boeien. De muziek is akoestisch maar erg dynamisch en voor het gebruik van de trompet worden er zeker pluspunten gescoord. De liedjes zijn gebaseerd op vrij elementaire folkrock, maar daar komen jazzy elementen bij (de trompet, het drumwerk soms) en in het uptempo "Pool" horen we zelfs een soort combinatie van Nick Cave en Calexico op een westernsoundtrack. Het levert een van de sterkste nummers van het album op.

Voorts zijn de andere nummers ook erg knap en mooi. Zoals gezegd zit er redelijk wat dynamiek in de nummers: een soort not-so-quiet-NOT-SO-LOUD-not-so-quiet als het ware. Er komt soms zelfs een bepaald gevoel van glorie over de nummers en dat zorgt er voor dat de muziek zeker niet te topzwaar wordt. Ondanks de nogal sombere teksten ("Het is een vrolijkerd" zei frontman Michel me over [het refrein van] "Fucking Tree") wordt het nergens echt nodig om de prozac uit de verpakking te halen. Kortom: een aanrader.