Dawn - Slaughtersun (Crown of the Triarchy) (1998)

In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Het is ditmaal aan de grote onbekende: Dawn.

2 stemmen en nul berichten maken dit album de vreemde eend in de bijt in de shortlist als het gaat om bekendheid. Ik kan me voorstellen hoe dit gegaan is: AOVV vond dit album op de één of andere manier, ging het zonder echte verwachtingen beluisteren en werd omver geblazen. Zou het voor mij ook zo gaan uitpakken?

Jammer genoeg niet echt. Alles is strak gespeeld en met name de gitarist levert mooi werk af met een paar sterke riffs en mooie melodieën. Toch kan ik nou ook weer niet zeggen dat ik omver geblazen ben, integendeel. Klacht één is dat de vocalen een veel te grote rol hebben. Ik vind ze niet erg bijzonder, maar dat zou geen probleem zijn als ze met mate werden toegepast, zoals bijvoorbeeld bij Agalloch. Nu krijgen ze helaas een erg grote rol en dat haalt het niveau van de plaat naar beneden. Klacht twee is dat ik de drummer bijzonder fantasieloos vind drummen. Hij roffelt maar een eind in de rondte, dit slechts onderbrekend voor een roffeltje of een klap tegen de cymbalen af en toe. Het gevolg is dat het een nogal eentonig album wordt doordat er weinig variatie is aangebracht.

Opvallend is het enorme verschil in beleving tussen hoe dit klinkt als ik het door de boxen hoor of door de koptelefoon. In het geval van die eerste klinkt het echt ontzettend veel beter. De simpele reden is dat het gitaarwerk dan meer tot de voorgrond treedt. Het moge duidelijk zijn waar de kwaliteiten van dit album liggen. Als ik het op die manier beluister is het ook best een goed album, ondanks de eentonigheid, en is het, zoals eerder gezegd, de moeite van het beluisteren waard. Een luisterbeurt via de boxen (ik doel hiermee op goede boxen, niet op mijn pc speakers, dan klinkt dit helemaal ruk) levert een uur lang aan roffels en geschreeuw op, waarbij het mooie gitaarspel om de één of andere reden sterk naar de achtergrond is geschoven.

Een vreemde gewaarwording, er is wel meer muziek die mooier door de koptelefoon klinkt, maar zo erg als bij dit album heb ik het nog nooit meegemaakt; ik durf het haast bizar te noemen. Laat ik mijn beoordeling dan ook maar op de luisterbeurten via de koptelefoon baseren, zo dient deze muziek kennelijk beluisterd te worden. Het is dus wat eentonig, waar vooral de drummer debet aan is, en de zanger mag een iets kleinere rol krijgen, verder is het een aardig plaatje die prima wegluistert (over de koptelefoon!) maar weinig memorabel is.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
En dat laatste is direct groot deel van het antwoord op deze vraag: ik zie eigenlijk niet in wat hier zo bijzonder aan is, laat staan waarom je het in je top 10 zou zetten. Maar kennelijk denk jij er heel anders over...

Het is inderdaad een plaat voor de koptelefoon, en ik was meteen verkocht, eigenlijk. Jammer dat deze je niet zo ligt, maar erg is dat niet, natuurlijk. Ik blijf er gewoon van genieten. Goeie bespreking, dat wel, maar dat zijn we ondertussen al van je gewoon.

Bedankt En we kunnen het niet met alles helemaal eens zijn natuurlijk

Dawn is een band die ik, voor de verandering, eens niet ontdekte dankzij MusicMeter. Welneen, toen ik de toplijsten van RateYourMusic afstruinde, kwam ik deze band, en in het bijzonder dit album tegen. Omdat ik nog nooit van gehoord had, zocht ik de albumpagina op MusicMeter op, maar die bestond niet! Logisch vervolg: de toevoeging van het album, en het debuut heb ik er dan ook maar bij gedaan, alsmede een EP’tje. Dat is ook meteen het hele oeuvre van de Zweedse black metalband. ’t Ruikt een beetje naar een cultband, gebonden aan een bepaald tijdsscharnier. En dat is dan misschien wel zo, maar met ‘Slaughtersun (Crown of the Triarchy)’ hebben ze wel een meesterwerkje afgeleverd, een ruwe diamant van formaat.

Ik zal eerst mijn licht werpen op de hoes. Die beeldt, zoals bij de andere twee werkjes van Dawn ook het geval is, een erg fraai natuurbeeld uit. Een ondergaande zon, die reflecteert op het wateroppervlak, en daarmee prachtige kleurschakeringen en effecten oproept. Je zou zeggen, deze hoes hoort bij een sfeervol, ietwat loom album. Maar dat klopt dus helemaal niet. ‘Slaughtersun’ is bruut, agressief, strak, woedend, furieus, enfin, alle krachtige adjectieven die je maar kan bedenken.

Openingstrack ‘The Knell and the World’ opent nog met een rustig, echoënd stukje, maar barst vrij snel los met een apocalyptisch aandoende gitaarriff, allesvernietigende drums en rauwe vocalen die bol staan van de agressie. En zo raast dit nummer een negental minuten door, als een tornado. Woesj! Alles weggeblazen, vooral ikzelf.

Met die opener stopt het nog niet, want ook ‘Falcula’ is meer dan de moeite. Wederom een razend nummer, een pauze om op adem te komen komt er in principe enkel met het intermezzo ‘To Achieve the Ancestral Powers’, dat op zijn beurt dan weer de opmaat is voor ‘Ride the Wings of Pestilence’, ook al zo’n knaller van jewelste. Wel is dit geen albumpie dat zich makkelijk laat beluisteren; je moet er echt voor in de mood zijn, en goedgemutst zal je er niet gauw van worden. Wel heb ik opgemerkt dat enkele nummers op het album echte adrenalinestoten zijn; mijn energielevel lijkt erdoor te gaan stijgen. Dit heb ik wel meer met metal; ‘Astral Blood’ van Wolves in the Throne Room’ is daar een voorbeeld van, of iets van het laatste album van Woods of Desolation. Maar het is vrij straf dat het op deze plaat niet bij één zo’n nummer blijft, maar dat er meerdere zijn. Ook de uitmuntende afsluiter (dat refrein!) behoort tot dat groepje.

‘Slaughtersun (Crown of the Triarchy)’ is, en dat is eigenlijk mijn enige echte bemerking, een beetje een monotone plaat. Net doordat het altijd maar zo hard en onverbiddelijk blijft beuken. Daarom zal het album waarschijnlijk nooit doorstoten naar mijn top 10 (al weet je nooit). In mijn topic “De metalen twijfels van AOVV” valt deze dan ook als eerste af. Het is ook de minst bekende uit het hele rijtje, maar dat heeft er niets mee te maken. Ik hoop dat er nog een heleboel mensen dit zullen ontdekken, en uiteindelijk ook appreciëren. De kritiek die Niels uit op het album kan ik wel begrijpen, en hij zal ook niet de laatste zijn die er zo over denkt. Dit is dan ook mijn inzending voor Metal Album van de Week.

4,5 sterren

Goede bespreking en een goede keuze om niet voor deze te gaan

Ik zal hem deze week nog eens beluisteren naar aanleiding van het metal album van de week.

Nou, futloos is dit in ieder geval niet.
Wel gaat het bij mij het ene oor in het andere oor weer uit. Dat komt vooral door het tekort aan afwisseling. Het raast in één tempo door en vooral de zang en het drumwerk worden me te eentonig. Met leuke gitaarriffs alleen kom ik niet aan voldoende aan mijn trekken of nieuwsgierigheid naar meer werk van deze band.

Mooie besprekingen van niels94 en AOVV om dit album voor te stellen en mijn gevoel ligt ergens tussen de twee in, voor dergelijke muziek neem ik altijd – bewust of onbewust – Agalloch met het album The Mantle als standaard, wat een album is dat!

Het gaat enorm vooruit, dan kun je niet ontkennen, maar het gaat te veel vooruit. Nu en dan eens het tempo laten zakken, zou de muziek goed doen. Zo is het altijd iets, zeker? Het is alsof ze het zelf weten want met nummer drie, het instrumentale To Achieve the Ancestral Powers gaat de riem er even af, prachtig stukje overigens. Het voelt aan als de pistop van een Formule 1-wagen. Ride the Wings of Pestilence en Malediction Murder vind ik aaibaar.

Niet echt een album om te beluisteren juist voor het slapengaan maar een interessante ontdekking. Drukke drummer mag een beetje “dimmen”, zanger mag een beetje leren pauzeren, gitaristen hebben toffe dingen laten horen. Laatste wapenfeit van deze groep is dit album, in 2004 kwam dit album opnieuw uit met bijkomende nummers. Kijk maar eens op Metal Archives!

Da's interessant! De voorganger van deze plaat is ook wel de moeite. Al ben ik een beetje bevooroordeeld wat deze band betreft.

Ik moet stilaan mijn mening over dit album herzien, iedere luisterbeurt vind ik het beter en beter. 't Is nog steeds geen album dat ik vaak ga beluisteren, maar in 't begin had ik het echt lastig om dit album volledig uit te zitten, terwijl ik er nu echt van kan genieten.

halfje erbij

Normaal gesproken ben ik niet zo van de black metal, maar Dawn brengt het op een zeer goede manier. Het is verzand niet in een ruisende toon, maar Dawn brengt het rauw en toch melodieus. Monotoon zie ik langskomen, mja dat past wel weer een beetje bij black metal en toch weet Dawn mijn aandacht vast te houden. Ik vond alleen wel dat de plaat best een nummertje minder lang had gekund, maar goed. Verder vind ik de vocalen er ook goed bijpassen. Ja, aardige plaat.

Het is niet moeilijk om de grote boosdoener aan te wijzen. De zang. Ik vind de zang, al is zang niet echt de juiste term, gekrijs past beter, variëren tussen niet geslaagd en ronduit irritant. Er is ook geen ontkomen aan de zang, die is zeer prominent te horen. Het hele album heeft wat weg van een groot schip uit gewapend beton (gesteld dat zoiets blijft drijven) die in een rechte lijn een grote storm doorklieft. Vooral het aanhoudende drumgeroffel draagt daartoe bij.

De hoes doet me denken aan Apocalypse Now, de foto aan de voorkant van de video die we thuis hebben liggen toont opvallende gelijkenissen met deze cover. Apocalyptisch is trouwens een woord dat niet misstaat in een bespreking over deze niet erg opbeurende plaat.

Ik heb een paar keer moeten proberen vooraleer ik het einde van deze plaat gehaald heb, dat had vooral met de eentonigheid te maken en naar het einde toe had ik meer en meer het gevoel van, 'nu heb ik het wel gehoord'. Nochtans is de gitaar erg strak. Maar voor elk gitaarstuk dat iets bij me weet los te maken is er ook een stuk dat langs me heen waait. Toch, voor die bepaalde stukken die even bol staan van de agressie en me een slag in het gezicht weten te geven, geef ik nog 3*

Van de albums die ik tot nu toe beluisterd heb uit de vijfde ronde van het Metal Album van de Week, is dit een van de beste.
Dat dit album een beetje monotoon is, zoals hierboven al meerdere malen opgemerkt, daar ben ik het wel mee eens. Ik vind het echter geen nadeel. Door de constant doorratelende drums en herhalende riffs voelt het alsof het hele album een goed samenpassend geheel is. Ik word er als het ware ingezogen, raak het gevoel voor tijd kwijt totdat het laatste nummer voorbij is.
De zang heeft een dezelfde hysterie over zich als die van At the Gates, en in mindere mate herken ik Sacrilege er ook wel een beetje in. Bij die beide bands kan ik de zang goed waarderen. Geen wonder dus dat dat bij dit album ook het geval is.

Een goede ontdekking. Ik hoop dat deze ronde van het MAvdW nog een verrassing zoals deze in petto heeft.

4.0*

Hmm, toch leuk dat enkele mensen dit album hebben opgepikt, en het nog goed weten te waarderen ook. Ik beluister 'Malediction Murder' nog eens in het kader van de alternatieve MuMe Metalladder, en wat een machtig nummer blijft dat toch!

Haal er toch maar een halve punt af. Die keren dat ik dit album beluister, val ik toch een beetje over de lengte van de nummers en de lengte van het hele album.

Ongelooflijk hoe we hier van mening verschillen. Om te beginnen: Voor mij is dit album volmaakt. Juist de drums en vocals maken het album perfect. Alle factoren die vereist zijn om tot de mate van agressie en energie over te brengen zijn in overvloed aanwezig. Zelfs over de koptelefoon ben ik het oneens: dit is voor mij het fijnste blackmetal album om over luidsprekers te luisteren. De mix schuwt geen hoge tonen en mijn 30 jaar oude Magnat Sigma luidsprekers smullen er werkelijk van.

Het album doet hetzelfde met mij als Enthrone Darkness Triumphant van Dimmu Borgir: van het begin tot het einde gestructureerde chaos, de nummers zijn niet uit elkaar te halen en wonder boven wonder is dat een groot compliment omdat ze allemaal keihard pieken. Ik had, toen ik in mijn jeugd EDT ontdekte niet de verwachting dat ik ooit nog iets van zo'n hoog niveau zou ontdekken.

Mooi album om mee te zwelgen in de death/blackgolven van de jaren 90. Dit doet het vooral in december heel erg goed bij mij.
Dawn was niet zo goed als Dissection maar komt een heel eind met deze weelderig aangeklede epossen.