menu

Brian Robertson - Diamonds and Dirt (2011)

mijn stem
3,25 (2)
2 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Blues
Label: Steamhammer

  1. Diamonds and Dirt (4:21)
  2. Passion (4:30)
  3. It's Only Money (3:19)
  4. Mail Box (4:18)
  5. Running Back (4:03)
  6. Texas Wind (3:43)
  7. Devil in My Soul (4:04)
  8. Do It Till We Drop (Drop It!) (4:04)
  9. Blues Boy (5:22)
  10. That's All! (5:00)
  11. 10 Miles to Go on a 9 Mile Road (4:58)
  12. Running Back [Slow Version] (5:56)
  13. Ain't Got No Money (Bonus Track) (4:29)
totale tijdsduur: 58:07
zoeken in:
avatar van B.Robertson
Na zijn vertrek uit Thin Lizzy heeft de gitarist nog 2 platen met Wild Horses gemaakt, waarna Robbo naar Motörhead vertrok, daarna heeft de gitarist weinig noemenswaardige wapenfeiten op zijn naam staan. Deze soloplaat bevat leuke bluesrock wat dan wel niet snel verveelt maar waarvan er ook niets echt uitspringt. Robertson speelt hier meer de gitarist in dienst van de band, in plaats van dat het op een gigantische ego-trip uitloopt. Leuk om een paar keer te horen maar ik zie dit schijfje snel verdwijnen in een anonieme doos die volgestampt is met andere aankopen die op een draaibeurt wachten.

avatar van Bastiaan Tuenter
3,5
Ik sprak Brian Robertson eens. Officieel was dat in het kader van deze plaat, maar in feite moest er een verhaal over het toenmalige Thin Lizzy komen (waar hij geen deel van uitmaakte). Er kwamen mooie onderwerpen aan bod. Phil Lynott was exact 25 jaar overleden, er was net oud materiaal opnieuw uitgebracht, en als een donderslag bij heldere hemel overleed Gary Moore daags voor het gesprek. Zelfs aan de telefoon met een vreemde kon 'Robo' zijn tranen niet bedwingen over de dood van Moore - met wie hij in Thin Lizzy bij mijn weten nooit heeft samengespeeld, sterker nog, het was zijn vervanger. Hoe dan ook, het was een ontzettend aardige gozer, die overigens bijzonder kwaad werd (o.a. op Scott Gorham) toen het wel/niet livealbum Live And Dangerous aan bod kwam. Absoluut live, als je het Robertson vraagt.

Goed, er is toen nog wel een beetje gepraat over deze plaat. Het is geen geweldig album, maar ook zeker geen straf om te luisteren. Wie echter Lizzy- of Motorhead-achtig materiaal verwacht komt bedrogen uit. Dit album is eerder een mix van AOR en blues. De sound klinkt erg mooi en het spel is verzorgd. En zolang Robertson(of de band) songs als Passion en Diamonds And Dirt blijft schrijven mag er wel vaker nieuw materiaal komen. Sterk facet: de vrouwelijke vocalen, geweldig! Running Back is overigens een cover van Thin Lizzy.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:09 uur

geplaatst: vandaag om 11:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.