Ik sprak Brian Robertson eens. Officieel was dat in het kader van deze plaat, maar in feite moest er een verhaal over het toenmalige Thin Lizzy komen (waar hij geen deel van uitmaakte). Er kwamen mooie onderwerpen aan bod. Phil Lynott was exact 25 jaar overleden, er was net oud materiaal opnieuw uitgebracht, en als een donderslag bij heldere hemel overleed Gary Moore daags voor het gesprek. Zelfs aan de telefoon met een vreemde kon 'Robo' zijn tranen niet bedwingen over de dood van Moore - met wie hij in Thin Lizzy bij mijn weten nooit heeft samengespeeld, sterker nog, het was zijn vervanger. Hoe dan ook, het was een ontzettend aardige gozer, die overigens bijzonder kwaad werd (o.a. op Scott Gorham) toen het wel/niet livealbum Live And Dangerous aan bod kwam. Absoluut live, als je het Robertson vraagt.
Goed, er is toen nog wel een beetje gepraat over deze plaat. Het is geen geweldig album, maar ook zeker geen straf om te luisteren. Wie echter Lizzy- of Motorhead-achtig materiaal verwacht komt bedrogen uit. Dit album is eerder een mix van AOR en blues. De sound klinkt erg mooi en het spel is verzorgd. En zolang Robertson(of de band) songs als Passion en Diamonds And Dirt blijft schrijven mag er wel vaker nieuw materiaal komen. Sterk facet: de vrouwelijke vocalen, geweldig! Running Back is overigens een cover van Thin Lizzy.