Ron Sexsmith - Blue Boy (2001)

Empathie! - bestaat dat woord überhaupt nog in deze stenen woestijn? Ik ben geneigd dit te beamen met een volmondig "ja!!!!"

Ron Sexsmith schrijft naar mijn gevoel liedjes met een enorm medelevend karakter.

In de eerste plaats zijn de meeste van z'n nummers voorzien van gouden melodieën - yep! Van dat soort waarmee je de knorrigste schoolbuschauffeur ("geen papiertjes, gespuis!" ) aan 't mee neuriën krijgt.

De vrolijke blazers die This Song openen toveren steeds een glimlach op het gelaat van m'n medemens die dit nummer voor het eerst hoort. Meteen gevolgd door: "Wie is die gozer?"

Vervolgens is er het ijzingwekkende verhaal Cheap Hotel ... dit kan klef klinken: over een mishandelde moeder die met haar kinderen vlucht naar een bouwvallig hotel ... God bless this cheap hotel even later God damn' this cheap hotel . Gelukkig te kunnen vluchten, maar het "verdomme! wat een rotsituatie is dit"-gevoel lijkt te overheersen.

Sexsmith lijkt als het ware afwezig in die song ... je hoort de vrouw, niet de zanger. Sexsmith als afwezige zanger, dus

Foolproof is zo'n gezelllig klein liedje. Zo'n nummer waar je niet om vroeg, maar waar je toch ontzettend tevreden mee bent.

Oh no, they can't fool me
Cos I've been around the block a few times
Been around enough to know I'm
Coming back for more
Cos I believe that your heart is pure
And cos I'm...

Foolproof
That's what my heart's become

Muzikaal klinkt het misschien wel een tikje braaf, maar als u zich een boormachine en cementmixer aanschaft - en die vervolgens op volle kracht inschakelt, kan u zelf voor de geluidsguerrillero spelen. Met andere woorden: uw kans om de risicoloze rebel uit te hangen!

Blue Boy is volgens mij zonder meer het beste wat Ron Sexsmith heeft gemaakt. De liedjes op dit album zijn overweldigend, intiem en subtiel. De vertolkingen door Sexsmith zijn broos en breekbaar. Juist in zijn kwetsbaarheid schuilt de zeggingskracht. Helaas hebben zijn latere albums en live-optredens -hoewel fraai- me nooit in die mate weten te bekoren. Bijzondere plaat.

Dit is naar mijn menig Ron Sexsmith beste album.
Prachtige nummer als Foolproof, Cheap Hotel en Keep it in mind.
Ach, eigenlijk allemaal.
Wellicht is Thumbelina Farewell het allermooist. Maar da's een cover! (Van een hier zeer onbekende canadese singer-songwriter; nog onbekenderder dan Ron Sexsmith! Kom ff niet op de naam zo snel)
Ik heb het oorspronkelijke nummer nog wel een gedownload, maar dan zie je dat Ron Sexsmith toch een uitmuntend vertolker is. Zijn versie overstijgt de oorspronkelijke versie.

Absoluut beste plaat van Sexsmith!

Ik maakte ooit een vertaling van het schitterende nummer "Never been done".
Tekstueel zowat het mooiste nummer wat ik ken.
Dit is mijn (vrije) vertaling (makkelijk speelbaar met C- F- G- Am )

Er was een jongen van een jaar of vier
Z’ n vader ging voor hem staan
‘Ik zie het in je ogen en ik zeg het hier
jij doet ooit iets wat nooit is gedaan’

Hij groeide op ( zoals ze allen doen )
Onder de blakende zon en de maan
En in z’n hoofd klonk steeds dezelfde zin
‘Jij doet iets wat nooit is gedaan ‘

Hij kon alleen maar pogen
Om beter te zijn dan hij was
Maar in z’n vaders’ ogen
Was het altijd een ontgoocheling…

Van vele dromen die hij ooit had
Kon er slechts één blijven bestaan
De sjofele jongen in versleten jeans
Die ooit zou doen wat nooit is gedaan

Op ’t school volgde hij het rechte pad
Ging bij de ’ratrace‘ niet van de baan
Om te tonen dat hij de kracht bezat
Om te doen wat nooit is gedaan

En hij werkte zo hard
Hij haalde alles uit z’n kas
Tot hij plots besefte
Dat een modelzoon niet mogelijk was…

Toen hij dan een heel lief meisje vond
Met een hart zo groot als de maan
Zei hij :’ Als jij me neemt zoals ik ben
Dan doe je iets wat nooit is gedaan’

‘Als jij me neemt zoals ik ben
Dan doe je iets wat nooit is gedaan’

zoekend naar ander geluid is ron sexsmith voor dit album langs gegaan bij steve earle. die geeft geschiedenisles en speelt een flinke partij gitaar mee. earle's maat/gitarist ray kennedy zorgt voor de studio opnamen en de mix. resultaat: de meest spontane plaat die sexsmith heeft afgeleverd.

Ben vanaf het begin fan van de muziek van Ron Sexsmith. Heb bijna al zijn albums aangeschaft. Zijn oeuvre is erg constant en varieert tussen goed tot erg goed. Deze Blue Boy behoort mijn inziens tot zijn betere albums.

Hij was in die tijd erg zoekende. Hij wist zelf wel dat hij goede nummers kon schrijven, maar wilde ook graag een grotere bekendheid. In zijn zoektocht kwam hij bij Steve Earle terecht. En die heeft hem uitstekend op weg geholpen. Niet op de weg naar roem, maar wel op de weg naar goede, eerlijke muziek.

Ron had beter moeten weten, want Steve heeft in zijn gehele carrière nooit concessies gedaan omwille van een grotere bekendheid en is de authenticiteit van zijn muziek altijd trouw gebleven.