Kylie Minogue - Impossible Princess (1997)

Na het overlijden van Prinses Diana werd de titel van dit album gewoon Kylie Minogue.

Misschien wel haar meest experimentele album (wel tussen grote aanhalingstekens plaatsen) tot op heden.
Ik moet zeggen dat dat niet slecht uitpakt allemaal: het is een album dat helaas wat onopgemerkt is gebleven mede ook door de 'toestanden' rondom de cd titel die gewijzigd moest worden.
Ik besef ook goed dat een aantal van mijn persoonlijke Kylie-favorieten op dit album terug te vinden zijn (Cowboy Style, Some Kind of Bliss en Breathe bijvoorbeeld).

Ik moet dit album toch maar een keer helemaal beluisteren. "Did it again" vind ik wel een erg pakkend liedje en "Breathe" is ook wel OK.

Dreams is toch wel een prachtig nummer! Zoals eerder gezegd inderdaad behoorlijk experimenteel (voor Kylie dan) met hier en daar wat trance-achtige invloeden. Ik vind het een goed geslaagd project, op de lelijke hoes na dan. 4*.

Veruit het sterkste album dat Kylie Minogue uitbracht. Jammer dat het in Nederland totaal niets deed.

Een mooie verzameling van catchy pop/rock, trance en ook triphop. Het mag ook wel met producers als de Brothers in Rhythm en Dave Ball (Soft cell, The Grid).

Breathe is het mooiste nummer.

Iedereen zit wel eens in een rare fase in zijn of haar leven en Kylie had dit zo 2e helft jaren 90. Een niet heel erg toegankelijk album en totaal niet vergelijkbaar met voorganger Kylie uit 1994 of met opvolger Light Years. Een beetje verknipt met nummers als Too Far, Cowboy Style en het maffe (maar wel lekkere) trancedeuntje Say Hey. Hoogtepunt is het wonderschone Breathe.

In diezelfde periode zou ze nog een paar hele weirde liedjes als gevolg van samenwerkingen maken, luister op You Tube maar eens naar het compleet geflipte German Bold Italic met japanse DJ Towa Tei (inclusief geflipte video)

Dat overdreven gedoe van die sterren altijd, er overlijdt iemand en meteen moeten titels, films, scènes etc aangepast worden...
De oorspronkelijke titel sloeg op Kylie's titel in Engeland, 'princess of pop' en haar worsteling met dat imago. Had die titel gewoon gehouden denk ik dan en stel het album een half jaar uit. Maar ja...

Mooi experimenteel album dat heel wat hoogtepunten bevat. Hierna ging het compleet mis met Kylie's muziek, de gayscene op hun wenken bedienen won het van artistieke keuzes. Jammer, want ze had het wel in zich...

Het treurige aan het feit dat dit album zo onbekend is gebleven bij het grote publiek, is dat de massa nooit geïntroduceerd werd tot haar beste nummer: 'Dreams'. Een magistrale sprookjesachtige ballad die heel mystiek en enigszins donker klinkt, ondanks dat het liedje tekstueel in het teken staat van optimisme en levenslust. Voor mij het hoogtepunt uit haar oeuvre en ik verwacht ook niet dat ze ooit nog iets zal uitbrengen dat dit nummer overtreft.

Verder is eigenlijk alles dat we op dit album aantreffen een voltreffer. Van geslaagde flirts met Britpop ('Some Kind of Bliss' en 'I Don't Need Anyone') tot aan lounge-achtige jazzy triphop ('Through the Years'). Het scala aan invloeden en genres dat je hierop aantreft is enorm breed: techno ('Say Hey'), trance ('Drunk'), ambient ('Jump'), rave ('Limbo') en drum n bass ('Too Far'). Er is ongelofelijk veel diversiteit en creativiteit op dit album te bespeuren. Daarnaast zijn de nummers op individueel niveau ook leuk aangekleed; denk aan dat oriëntaalse riedeltje in 'Did it Again' of de soundscapes die gebruikt worden in 'Breathe'. De kleine details doen het hem.

Toegegeven: tekstueel is het in het algemeen niet heel diepgaand of bijzonder, maar da's ook niet noodzakelijk hier. De algehele sfeer is wat dit album zo essentieel maakt.