Zoals vaak, blijven de beste albums verborgen bij het grote publiek. De originele persing van dit album kon rekenen op slechts 300 exemplaren. Een obscuur en zeldzaam item dus. Dit jaar kreeg dit album ein-de-lijk de erkenning die het verdient, en werd deze enige plaat van het unieke, gemende Franse en Amerikaanse gezelschap alsnog opnieuw uitgebracht op zowel CD als LP – in de Verenigde Staten nota bene! Deze plaat gevuld met niets dan energie. Extase, je voelt het écht als je dit album beluistert.
Neem het samenspel van Bobby Boyd en Diana Overton die de longen uit hun lijf schreeuwen in het openingsnummer.
”Talk to me!". Zonder enig visueel materiaal voorhanden, spat de chemie er van af tussen hen beide. Je voelt het aan alles. Het speelse gekreun, het stoere en nonchalante gekrijs, de opluchting. De schelle blazers geven het nummer nóg meer kracht dan het al heeft. Dit gaat dieper dan funk. Wat een sensatie! Maar er is meer.
”Where is my toy / I have no toy / I broke my toy.” Wie raakt er nou niet in trance bij het horen van
In a toy garden. Horen we een in het begin een slaapliedje? Horen we funk? Horen we rock? Horen we soul? Horen we gospel? Wie het weet mag het zeggen. Na al dat heftige moet je even bijkomen. Bijkomen met het rustigere
In this strange, strange land. Zomerse sferen, het onbekende verkennen. Het beloofde land. De onwetendheid maakt alles nog spannender dan je aanvankelijk dacht…
” In this strange, strange land / As a free, free man / Try to explore all that I can / Perhaps someday I can be a man / Brother to brother, man to man / I've learned to be a man”.
Maar we zijn er nog niet. We beginnen pas. Op
I’m undecided laat Bobby Boyd horen eigenlijk ook niet weten wat te doen. Hij is besluiteloos, geen vooruitzicht. “
I’m just sitting by the window.” En zeg zou zelf, de –voor hun doen– sobere instrumentatie had niet beter uitgekozen kunnen worden bij een tekst als deze! Oké, de tijd om te rusten en te denken is voorbij. We moeten verder.
Train is chaotisch. Heel chaotisch. Zelfs in nuchtere toestand kan dit nummer je van wereld brengen. Het is magisch en ook ongeëvenaard.
It’s good to see your face again is blijdschap. Dat willen ze ook aan je laten horen. Wie wordt er nou niet blij van zo’n vrolijke melodie en tekst? Di-da-di-da-di-da, er is niets beters dan oog in oog te staan met iemand die je graag wilt zien.
Are you gonna stay he while (rare titel btw. ik dacht aanvankelijk dat “he” vervangen moest worden door “a”, maar het staat zo op de hoes), brengt Diana Overton weer naar de voorgrond. Wedden dat deze dame live nog beter was dan op plaat? Met ieder woord weet ze je te raken. Ze geeft alles wat ze in zich heeft, en dat is in haar geval meer dan genoeg. Haar stem doet me overigens denken aan die van Ann Peebles. Een beetje soul searching van tijd tot tijd kan geen kwaad, maar tijdens
Dig deep in your soul kom je daar echt niet aan toe hoor. Alleen de variatie van de instrumentatie weet je al bijna in hypnose te brengen. Met
Bright flowers komt een einde aan het album. Zo ruig als we begonnen zijn, eindigen we ditmaal niet. Nee, met een jazz-fusionachtig nummer komen we toen aan onze welverdiende rust, want wat was het een reis – een unieke ervaring.
Frustratie, woede, wanhoop, opluchting en blijdschap komen ineen in zowel de teksten alsmede de instrumentatie. Blazers, schurende gitaren en ruige drumpartijen… je krijgt het allemaal. Eén van de grootste funksensaties die er ooit heeft bestaan. Pure perfectie. Ik wil eigenlijk één ding zeggen: “Komt dat zien, komt dat zien”, of nee, ik bedoel eigenlijk “Komt dat horen, komt dat horen”. Now or never.