Madeleine Peyroux - Standing on the Rooftop (2011)

En wederom scoort Madeleine Peyroux een degelijke 3,5* bij mij.
Het is dan ook weer volgens bekend recept: prachtige stem die qua frasering wat aan Billie Holiday doet denken en relaxte nummers die voor iedereen goed geschikt zijn. ideaal voor een etentje of een late night op de bank met een lekker wijntje.
Waar het op vorige albums wat meer naar jazz neigde, daar leunt het hier meer op country en blues, maar ook dat zijn slechts randjes. De versieringen zeg maar.

Verzorgd, degelijk en daardoor misschien wat saai af en toe. Niet gek om het dan geschikte achtergrond muziek te noemen. Maar pas op, ook daar kun je onderscheid in maken. Ik hoor dan liever dit dan die loungy liftklanken die veel sneller gaan irriteren.

Standing on the Rooftop is precies wat je van Peyroux mag verwachten en kent een heel lichte koerswijziging in de kleine afrondingen zoals gezegd en zelfs hier en daar een voor haar doen wat donkerder geluid (titeltrack Standing on the Rooftop).
Wederom een prima plaatje dus, maar wat mij betreft geen eindejaarsvoer zoals gebruikelijk bij haar.

Madeleine Peyroux verrast met deze cd. Easy listening bij uitstek, maar wel degelijk met spannende randjes. Heerlijke baslijntjes en heel strak fantasievol slagwerk. Voor mij geen nummers die eruit springen. De nummers lopen bij wijze van spreken heel relaxt in elkaar over. Maar alles ver boven de middelmaat.
Inderdaad achtegrondmuziek, maar zonder ook een moment behang te worden. Standing on a rooftop is een cd die ongetwijfeld meerdere malen uit de kast komt om lekker bij weg te dromen zonder in slaap te vallen.
Hoe ze met deze nummers een grote zaal denkt te blijven boeien is voor mij wel de vraag. Zeker in Nederland waar het helaas een gewoonte aan het worden is om tijdens optredens het wel en wee van de dag met vrienden op luide toon te bespreken lijkt het mij een onmogelijke opgave.
Haal Standing on the rooftop 'savonds laat uit de kast en geniet. Om mijzelf dan toch maar tegen te spreken dat er geen nummers uiitspringen raad ik het nummer Love in Vain aan. Blues met de onvermijdelijke trein die het station verlaat. Maar wel op een heel nieuwe eigen manier.

Oersaai en dodelijk vervelend zijn de termen die bij mij opkomen bij het moeizaam doorploeteren bij dit Standing on the Rooftop. Er zit nog minder dynamiek in dit album als bij een blok beton. Geen enkel nummer weet mij aan te spreken en muzikaal gezien klinkt het net zo warm als een open haard met nepvlammetjes. Nee, Standing on the Rooftop....je zou er nog de neiging toe krijgen ook....

Misschien moet je er wel heel erg voor in de stemming zijn om deze easy listening over je heen te laten komen. Misschien moet er wel heel veel Franse wijn bij om dit weg te krijgen. Maar ...ik ben het weliswaar niet met je eens, maar vind het wel een mooie recensie.

Gezien de recensie zou ik je score nog lager verwachten. Waarom toch anderhalve ster?

Ik denk dat hij van honden houdt.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik van het gehele album vind, maar 'Martha my dear' is werkelijk betoverend mooi!