Tja... I see a jacked up world/with freaky boys and girls/men who go with men and girls with girls/you have to change your ways my friend/ if you want to survive... Veel duidelijker kan het niet, qua homohaat. Nou ja, Love covers a multitude of sins, zullen we maar zeggen.
In deze periode raakte Larry - op het hoogtepunt van zijn succes, opgebouwd met de twee voorgaande albums - onder de invloed van de Jehova's Getuigen, en dat vind je hier duidelijk terug in de teksten. Al hadden voorgaande albums dat ook al, zij het in veel mindere mate. Daar viel het niet op als je het niet wist, maar op dit album is het onontkoombaar.
Laten we het dus maar over de muziek hebben. Die is ook net wat minder dan op de drie voorgangers. Een beetje half-half. Een paar toppers in de vorm van de op een marcheerbeat gezette opener Entrow, de funk-stamper Save me (tekstueel ook weer duidelijk geënt op Bijbelteksten), Do yah en toch ook het gewraakte titelnummer.
De rest van het album steekt daar wat bleekjes bij af. Kant B is bij vlagen zelfs ronduit saai. Priscilla is een slechts half geslaagde bewerking van Dear prudence en ik vind die synthesizers op Forever gewoonweg irritant. Zo lang Larry Graham stevig funkwerk neerzet, is hij met zijn plukbas onovertroffen, maar als het tempo omlaag gaat, beklijft het veel minder.