In een vrij dor proglandschap, begin jaren 90, is Malibran eigenlijk de enige band die weet te overtuigen (naast Nuova Era, hoewel die hun hoogtepunt pas vijf jaar later bereiken). De eerste neoproggolf is aan Italie voorbij gegaan en dit debuut grijpt nadrukkelijk terug op de jaren 70, op het eigen rijke rpi-verleden maar zeker ook op Genesis en het fluitspel van Ian Anderson.
Spannende duels tussen dwarsfluit, toetsen en gitaar, (niet heel erg goede) Gabrielachtige zang en bovenal composities die boeien. Live blijkt Malibran deze nummers nog beter te kunnen brengen, getuige Official Bootleg, maar voor wat betreft studioalbums is dit mijn favoriete Italiaanse album uit de jaren 90.