beter kan het niet verwoord worden , en na 1 van de beste concerten van r f in amsterdam afgelopen zaterdag,, beste blijft natuurlijk nog merlyn en ottersum , jaren geleden
de morgen.be
Als schrijver zag Willy Vlautin zijn jongste boek Leon on Pete recent in het Nederlands vertaald, maar daarnaast is hij ook de centrale figuur van Richmond Fontaine, een groep uit Portland die in alt. country grossiert en inmiddels aan haar tiende cd toe is. Op The High Country smelten muziek en literatuur meer dan ooit samen.
Geef jouw beoordeling Willy Vlautin is een meesterlijk verteller. Zijn eerste boek The Motel Life wordt momenteel verfilmd met Kris Kristofferson en Stephen Dorff en in The New York Times waar dat debuut eveneens onder de superlatieven werd bedolven roemde men hem als één van de belangrijkste exponenten van een nieuw soort Amerikaans realisme in de literatuur.
Vergelijkingen met John Steinbeck en Raymond Carver zijn nooit veraf, en Vlautin heeft met de jaren zijn beeldrijke stijl ook uitgezuiverd als songschrijver. Leg een van zijn platen op, en voor je ogen ontspint zich een verhaal waarbij elk personage tot in de kleinste details werd uitgepuurd.
Haat en paranoia
Dat is niet anders op The High Country, een intimistische plaat die zich bijna aandient als het muzikale equivalent van een audioboek. Noem het een songnovelle. Noem het een boek zonder pagina's. Goed, zo'n verhalende songcyclus is niets nieuw onder meer David Bowie deed het de band al voor met Ziggy Stardust & The Spiders from Mars, en in een recenter verleden brachten ook The Decemberists gelijksoortige platen uit maar zelden werd het concept zo ver doorgedreven.
In de songs duiken spanningen op, er is jaloezie, haat, afwijzing, het occasionele gebroken hart, paranoia en drugsgebruik. Vlautin heeft het, kortom, over het leven zoals u en ik dat dagelijks doorworstelen. De klankkleur bepaalt de sfeer van de songs, en uitstapjes naar grunge, folk, country en pop zorgen ervoor dat de aandacht van de luisteraar niet verslapt.
Op de koop toe heeft Vlautin dit keer Deborah Kelly van The Damnations geleend om de vrouwelijke rollen in het verhaal tot leven te wekken. Het contrast tussen haar sensuele, heldere geluid en Vlautins rauwe, aan flarden gezongen stem werkt wonderwel, en zorgen voor een extra snuifje drama in de verhaallijn: kleine mensen met grote problemen in het Amerikaanse hinterland.
De cd telt zeventien nummers. Soms kleine stukjes sfeermuziek, dan weer fragmentjes met dialoog, en uiteraard ook volwaardige songs als 'The Chainsaw Sea', 'Let Me Dream of the High Country' en 'The Meeting on the Logging Road', die ook autonoom buiten het verhaal overtuigen.
En dat is het mooie aan The High Country: op papier lijkt de plaat een samenraapsel van stukjes en beetjes, maar net zoals de vorige cd's van Richmond Fontaine slaagt Vlautin er ook dit keer in om al die facetten samen te puzzelen tot een intrigerend, pakkend en fascinerend liefdesverhaal. Prachtplaat.