Giles Corey - Giles Corey (2011)

Veruit één van de beste albums die ik de afgelopen jaren heb gehoord.

waanzinnig prachtig album, mijn hart is gebroken.

Het einde van 'No One is Ever Going to Want Me' is mooi, jong..

Oke, heel het nummer is mooi. Maar het einde is werkelijk prachtig.. Snel deze plaat maar 'ns volledig gaan luisteren!

Zo. Mooie cover, enkele vrij lange nummers en een Masimo die het goed vindt. Dan zullen we het ook maar eens proberen op te snorren, zeker?

Intrigerende plaat, dat is wel het minste dat je kan zeggen..

dit is de vervolgplaat van bon iver zoals ik had gehoopt dat hij zou klinken na for emma. helaas is die meer de poppy kant opgegaan, daar ik dat andersom had willen zien.
afentoe klinkt giles corey net iets te gewoontjes (spectral bride), maar de briljante (wazige) delen doen het mindere heel snel vergeten. de hele plaat is een grote psychedelische trip vol ingetogen klanken, rauwheid, gevolgd met vage geluiden en willekeurig pianogeriedel van iemand die compleet de weg kwijt is.

Zou Giles Corey soms het naargeestige broertje zijn van Radical Face? Donkerder en vooral ondoorgrondelijker. Angstaanjagend soms.
Nergens de pop-invloeden van Radical Face, nee Giles Corey treedt buiten de paden en is niet in de mood om mensen te pleasen. What You hear is what you get.

Giles Corey zal dan ook wel nooit gebruikt (misbruikt) worden in een reclamespot. Daarvoor is dit te ontoegankelijk.

Ik vind het zelf een behoorlijke zit. Een zware zit bij tijd en wijlen. Je moet dit echt ondergaan en dat is niet iets wat altijd op elk gewenst moment gedaan kan worden.
Boeiend is het zeer zeker. Geen idee wat voor effect dit op mij gaat hebben op de langere termijn: of het bekruipt me en zal me niet meer loslaten of het vraagt toch te veel inzet en verdwijnt snel naar de achtergrond.....

Je geeft je cijfer al terwijl je niet weet wat voor effect het op je zal hebben op langer termijn. Kan je dan beter het album niet vaker dan één keer luisteren, het tot je laten doordringen voordat je écht oordeelt over dit album? Of heb je een bepaald cijfer voor speciale 'mood' muziek die niet 24/7 te beluisteren valt?

Ik weet persoonlijk nog niet wat ik hier van moet vinden. De laatste drie nummers met de uitbarstingen in 7 en 9 en de ingetogenheid in 8 pakken. De rest van de nummers intrigeert behoorlijk maar daarbij moet het kwartje nog vallen.

Die laatste 3 liedjes maken evenveel indruk op mij als het einde van sigur ros ( )

indrukwekkende maar loodzware luisterervaring.

toch 4*

Deze plaat is heel hard op weg om mijn #1 van 2011 te worden (ontdekt via Rats' stemlijst van 2011). De sfeer doet me een beetje denken aan Neutral Milk Hotel, maar dan wat droeviger.
Meteen in The Haunting Presence doet de zang me dan weer sterk denken aan die van Efrim Menuck (A Silver Mt Zion, GY!BE, etc) De climax in No One Is Ever Going To Want Me is inderdaad waanzinnig mooi. Het instrument dat je overigens vanaf het begin van NOIEGTWM hoort, mocht iemand zich dat afvragen, is volgens mij een Hang. Waarschijnlijk eerste generatie, als iemand dat wat zegt. Op mijn huidige profielpic op last.fm zie je mij een derde generatie spelen

Dit is een uitermate boeiende plaat. Zoals aERo al spitsvondig opmerkte, klinkt Giles Corey als het naargeestige broertje van Radical Face. En ik vind de teksten van Radical Face soms al behoorlijk naargeestig. Op zijn debuutalbum presenteert hij ons een melange van bestofte folk, door GYBE! beïnvloede epiek en een zondvloed van emoties. Een niet erg gebruikelijke combinatie, maar ze werkt wonderwel, want ik voel tijdens het kleine uur dat deze plaat lang is, meerdere malen het haar op m’n armen overeind komen; ik schuif meer dan eens naar het puntje van m’n stoel, met de tong halvelings tussen de lippen, innig geconcentreerd om deze aparte muziek zo goed en kwaad als ’t kan te vatten. Althans, een poging daartoe.

De cover van deze plaat vind ik prachtig; grauwe, donkere kleuren, wazige details, waardoor de verbeelding al snel in overdrive gaat. Een waas van rookwolken drijft op de voorgrond, geproduceerd door staalfabrieken, waar de werknemers gebukt gaan onder de tirannie van een hardvochtige fabrieksbaas. Hij draagt altijd een gedeukte hoed en gekreukte vest, en gaat niet naar het theater; dat vindt hij waste of time. De Kerk is in dit asgrauwe stadje nog een instituut met stevige fundamenten, rotsvaste gelovigen en, naast de immense begraafplaats, een brandstapel voor de ketters. De arbeiders wonen in identieke huisjes, overleven soms dagen op water en brood, en vinden dat ze desondanks niet te klagen hebben. Elk gezin heeft minstens 4 kinderen.

Om maar een idee te geven van hetgeen je kunt bedenken, alleen maar door de cover te bestuderen. Uiteraard kan je ook andere kanten opgaan, maar mijn geest vertelt me bij elke cover zijn eigen verhaal, en vandaag zag ik de kans om het eens neer te pennen in bovenstaande paragraaf. Giles Corey preekt op deze plaat voor zijn eigen kerk; hij vreest de dood, maar soms vreest hij het leven nog meer. Dat uit zich in negen songs, de één nog bloedmooier dan de andere. Sterkhouders zijn voor mij ‘Blackest Bile’, een gitzwarte song over de insluiping van de dood, zo meeslepend als maar kan zijn; en ‘No One Is Ever Going to Want Me’, een song zo nijdig dat je na afloop checkt of je niet in je enkels bent gebeten.

Dat dit een apart album is, uit zich in verschillende vormen; ‘Empty Churches’ begint met een sample van Raymond Cass, een wetenschapper bekend van zijn onderzoek op het vlak van paranormale begaafdheid. Hij heeft het over buitenaards leven, en de eerste vermeende tekenen daarvan. Een begeesterend nummer. ‘’I’m Going to Do It!’’ gaat over het uitwissen van de eigen persoon, en ‘Spectral Bride’ is ook een bijzonder intens nummer, met een thematiek die je wit doet wegtrekken. De instrumentatie is fantastisch, en de piano komt precies op het juiste moment invallen.

‘Giles Corey’ is een project van de Amerikaan Dan Barrett, die deel uitmaakt van de obscure band Have a Nice Life. Zijn huidige project is genoemd naar een Amerikaanse boer, die leefde in het koloniale Amerika, en die werd gedood in 1692, tijdens de befaamde Salem witch trials. Markant: hij gaf naar het schijnt geen kik tijdens zijn doodstrijd, wat erg bijzonder was, want de methodes om iemand ter dood te brengen, waren in die tijd bijzonder pijnlijk. De laatste woorden van Giles Corey: “More weight!”.

“Acoustic music from the industrial revolution”, lees ik ergens als onderschrift bij deze plaat. Daar kan ik me in zekere zin wel in vinden; dat metalen geluid klinkt hier wel in door. Toch mogen we niet vergeten dat er ook andere tijdsgewrichten opgezocht worden. De opener gaat volgens mij over de Giles Corey waar ik het in de vorige alinea over had, en lijkt me een soort bekentenis, ruim 300 jaar na datum. “There’s a devil on my back; there’s a devil on my legs; there’s a devil on my chest; there’s a devil on my neck” zingt Corey getormenteerd en quasi krankzinnig. Een poging tot uitdrijving.

De details zitten allemaal als gegoten; zo breekt ‘No One Is Ever Going to Want Me’ fantastisch open met blazers, en het huiveringwekkende zinnetje “I want to feel like I feel when I’m asleep’ wordt als een mantra uitgespuwd. Dit is een bijzonder intense plaat, met verschillende gezichten, en niet iedereen zal dit goed vinden, neem ik aan. Maar wat Dan Barrett hier doet, is zijn beslijkte ziel blootleggen. Hopend op verlichting. Hopend op hoop.

4 sterren

wat een nare muziek! Ik word er helemaal chagrijnig van. al dat lawaai is niet om aan te horen en er zit niet eens een leuk melodietje bij ik versta die man ook nauwelijks en de paar zinnen die ik hoor zijn voor emoes. Wat ik ook niet snap is dat lelijke gitaarspel. Als je geen gitaar kan spelen probeer het dan nog een beetje te bedekken door de lelijke bijgeluidjes weg te werken en wat duurt het lang zeg ik heb het echt met pijn weten uit te zitten het is net zo lelijk als die hoes. Ergens op het einde wordt de muziek ook opeens heel hard en dat doet gewoon pijn aan je oren.

Lelijk, naar en chagrijnig album!

Lol, Teun erg goed album, ontdekt met dank aan jassn, No One Is Ever Going to Want Me nomineerde voor de MuMe-ladder...

Eerlijke, duistere en nare plaat maar oh zo mooi. Heel goed gedaan van Dan the Man. Pluimpert.

Hier zal ik geen oordeel (in de vorm van de sterrenquotering) over geven omdat ik het volgens mij niet begrijp wat hier zo geweldig aan is. Misschien moet ik het wat vaker horen zodat de euro wel valt bij mij maar voorlopig word ik hier alleen maar zenuwachtig van.

Vreemd; een goede plaat met bijna 60 stemmen, en het lukt me nergens om een exemplaar te vinden. Sterker, ik heb hem nog nooit langs zien komen. (discogs, ebay etc.)
Wanneer iemand weet waar ik 'm kan vinden; ik hoor het graag.

Toen het uitkwam was de cd alleen te koop in Amerika via het label op het internet, maar het was bijna 100 euro, met een heel uitgebreid boekje. Dus heb ik het nooit gekocht.

En nooit een betaalbare re issue geweest?

Potverjandorie - wat is dit een sterk album. Sterk en rauw; beelden oproepend van gitaaraanslagen met bloedende vingertoppen en blazers met kapotte lippen. Dit is niet muziek die je opzet als de familie langskomt voor een spelletje kaarten. Nee, dit is emotie, gegoten in muziek, door een man die nog maar met de nagels aan de wereld hangt, zoekend naar redenen om verder te gaan (of juist niet), culminerend in de zin 'I wanna feel, like I feel when I sleep".

Dit is muziek die onder concentratie gehoord hóórt te worden en ook niet anders geluisterd kán worden. Het schrikt soms af, soms neemt het je mee naar een valse veiligheid en soms is het overrompelend in de gelaagdheid. Bij mij kan vergelijkbare muziek nog wel eens afstandelijk overkomen maar Giles Corey krijgt het voor elkaar dat de emotie te peilen blijft.

Voor mij is dit een album waar ik telkens maar weer naar terug blijf komen, wat mij raakt op verschillende manieren - soms muzikaal, soms emotioneel - en dat waarschijnlijk nog lang op mijn lijstjes zal staan.

En hopla, weer eens een prachtig album ontdekt. Het dwingt je tot intensief luisteren om de sfeer en de teksten op je in te laten werken. Duister, maar altijd subtiel duister. Bij vlagen moeilijk te doorgronden, maar nooit vervelend of gemaakt hip. Het doet me lichtelijk aan Wovenhand denken. En wat krijg je een tik op je bek bij No One Is Ever Going to Want Me, fantastisch!

Vier sterretjes, maar het moet raar lopen wil ik dit niet over een tijdje gaan verhogen.