Loudness ben ik kwijtgeraakt na Shadows of War. Daar ging de kwaliteit met de elpee achteruit en dan godbetert ook nog een Amerikaanse zanger nemen. Juist dat Japanse couplet en half Engelse refreintje was zo heerlijk aan te horen.
Meezingen bij de coupletten, want die refreintjes zijn te makkelijk.
Gelukkig is er dan nog het eigenwijze Anthem dat ook al weer bijna dertig jaar bestaat (minus een pauze in de jaren 90) en het vertikt de muziekstijl aan te passen.
In de schaduw van Loudness wellicht, maar Anthem heeft ook een uitstekende gitarist en een betere zanger.
De nummers zijn ook gegroeid in de loop der tijd.
Ok, een heel klein minpuntje: hier en daar steken keyboards de kop op. Niet eens hinderlijk, maar ik krijg er altijd een wantrouwen van ten opzichte van het volgende album dat gaat komen. Dat is niet nodig in dit geval want het volgende album is nog een tikje beter.
45 minuten speedy nummers, hymnes met allure en het spelplezier spat van de plaat af.
Anthem is voor mij de band die de Japanse eer al decennia lang hoog houdt en zich niet laat leiden door een andere gedachte, behalve melodieuze metal maken.
Een band om te koesteren.
Oh ja, nog een minpunt: Loudness stond uitgebreid in de Europese platenbakken. Dat is bij Anthem anders en de cd's zijn wel erg schrikbarend qua prijs.