menu

Jim Kirkwood - Down the Crow Road (2011)

Alternatieve titel: The Dark Embrace Vol. 3

mijn stem
4,50 (2)
2 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic
Label: Dark Age

  1. Prolog to a Dying World (15:54)
  2. A Murder of Crows (11:25)
  3. Down the Crow Road (23:02)
  4. The Girl from Crow Lane (9:59)
totale tijdsduur: 1:00:20
zoeken in:
avatar van Gerards Dream
4,5
Het hoesontwerp van dit album spreekt al boekdellen. Het zegt me dat er net een forse bosbrand is geweest is die het natuurgebeid met de grond gelijk heeft gemaakt. Op een tak zit een kraai die met lede ogen beziet wat er van zijn leefgebied nog over is. Tijd om een nieuw habitat op te zoeken of toch nog even blijven lijkt de vogel haast te zeggen op de tekening. Triest is het beeld in ieder geval en zet me aan het denken dat we heden ten dagen toch wel een zware belasting legen op het milieu.

Dit droeve beeld wordt doorgetrokken op Prolog to a Dying World. Mijn oren krijgen zware gregoriaanse klanken te horen waarbij het voelt of een lijkkist een aula wordt ingedragen. De organist van dienst speelt treurige muziek terwijl het koor stemmig meezingt. De aanwezigen in het gebouw kijken elkaar bedroeft aan. Na verloop van is er muziek die een tikje vrolijker is, maar ook hier is een droeve ondertoon merkbaar. In gedachte zie ik vlammen vrolijk dansen terwijl de ene hectare na de ander in de as wordt gelegd. Dieren proberen nog een veilig heenkomen te vinden. Tot dat na verloop van tijd de genade klap plaats vindt. Geluiden van hulpdiensten zijn er te horen die bezig lijken te zijn met het maken van een rapportage wat verloren is gegaan. Op het moment dat ze klaar zijn grijpt het vuur weer om zich heen de hulpdiensten kijken machteloos toe. Een niet al te vrolijke compositie dus en qua muziek doet het mij denken aan een mix van Klaus Schulze , Tangerine Dream met een vleugje Vangelis. Aan het einde van het stuk is mooi te horen dat de natuur zich niet uit veld laat slaan, maar of dit genoeg is...…

A Murder of Crows is ook niet zo’n lekker opbeurende titel. Gelijk bij aanvang van deze track zijn er desolate klanken te horen. Het verbeeld mooi hoe donkere wolken zich samenpakken. Een sfeer van dreiging is uit de luidsprekers te horen. In marstempo komt het gevaar dichterbij. Een niet zo vrolijke melodielijn klinkt als een klok die de laatste minuten tikt. De orkestratie van het stuk begint steeds meer te klinken alsof ieder moment een bom kan gaan exploderen. Duister naargeestige klanken vullen verder de ruimte de kraaien leggen het loodje en alles wat daar in de buurt bij staat is niet heilig. Een sfeer van verdoemenis pur sang. Naast dat voor het leven van de kraaien moet worden gevreesd lijkt ook het verdere aardse leven op de nominatie te staan in het onderspit te delven. De laatste dagen zijn geteld. Jim Kirkwood creërd hier een behoorlijk zwarte sfeer.

Niet heel vrolijk is het begin van Down the Crow Road. Geluiden die aan communicatie doen denken zijn te horen op desolate klanken die verbeelden dat er niets meer overeind staan. Een vrouwenstem verhaalt over een oorlogssituatie. Verder straald er alleen maar ellende uit de boxen wat behoorlijk aangrijpend is. Na verloop van tijd wordt een sequencer gestart wat wat lucht in de depri sfeer brengt. Maar wat blijft staan is de droeve uitzichtloze en beklemmende sfeer het houdt me danig aan de stereo gekluisterd. Het is zware muziek die een behoorlijk zwart beeld schetsen van oorlog en verdoemenis. Slechts hier en daar zijn wat lichtpuntjes te horen maar niet genoeg om het zwart grijs te krijgen. Even lijkt de muziek stil te staan waardoor er even adem kan worden gehaald, maar daarna wordt ik de volgende depri sfeer ingetrokken. Kerkklokken zijn even te horen, maar de zwarte sfeer van het stuk muziek slaat opnieuw toe. Dit maal schetst het landschappen die ooit mooi waren, maar waarvan nu niets meer over is. Aan het einde van het stuk is enige weerkracht te horen van wie de ramp hebben overleeft. Mensen die er nog wat van willen maken ondanks dat de wereld om hen heen zo er aan toe is dat erg geen beginnen aan is. Naast zware muziek is hier ook wat lichte muziek te horen die qua geluid uit de jaren zeventig van de vorige eeuw had kunnen komen. Het doet me wat denken aan Tangerine Dream ten tijde van Phaedra. Tegen het einde van het stuk gloort er wat hoop het hele zwarte is verdwenen en gevoelsmatig is er een begin gevonden om een nieuw bestaan op te bouwen. Met ander woorden Down the Crow Road is een meesterlijks stuk muziek te noemen, wat toe te schrijven valt aan de goede doordachte sferen die er zijn te horen en een goed en droevig verhaal hebben te vertellen.

The Girl From Crow Lane begint met lome bassen die wat in herhaling dreigen te vallen. Qua geluid moet ik wat denken aan Tangerine Dream eind jaren zeventig van de vorige eeuw. Verder kabbelt de compositie wat voort en met mijn ogen dicht zie ik een titelrol lopen van diegene de meegewerkt hebben aan de zware zwarte film die Down the Crow Road van Jim Kirkwood is. Niet de vrolijkste maar wel erg aangrijpend en zeker niet aan te raden om met de muziek van Jim Kirkwood kennis te maken. Als het album stopt na een dik uur heb ik even behoefte aan stilte om het voorgaande te verwerken. Muziek die behoorlijk zwaar op de hand is.

avatar van CorvisChristi
4,5
CorvisChristi (crew)
Zoals Gerards Dream het al vermelde, is deze Down the Crow Road geen vrolijk album. Maar dat is Jim's muziek over het algemeen ook niet. Altijd ligt ergens het gevaar op de loer en als het niet daadwerkelijk tot volle wasdom komt, dan blijft het altijd ergens op de achtergrond sluimeren. Dat is het handelsmerk van Jim's muziek: vrolijk wordt het eigenlijk nergens, of het moeten de rustige en ongrijpbare, meer feeërieke klanken zijn van Jim's meer ambient-georiënteerde albums uitgebracht op zijn WFAV-label. Maar ook die klanken kunnen nou niet als vrolijk bestempeld worden.

Zo is het ook met dit derde deel van The Dark Embrace het geval. En ondanks dat dit deel ruimschoots in het verlengde ligt van de voorgaande 2 delen (Asylum of Trees en Relics from a Future Age), lijkt het wel alsof dit deel iets toegankelijker is qua muzikale omlijsting.

Vooral opener "Prolog to a Dying World" laat dit horen. Jim lijkt, ondanks het zwaarmoedige thema van het nummer, waarin fragmenten van nieuwsberichten te horen vallen over al het leed en ellende in de wereld (terrorisme, rampspoed en allerlei aanverwante dreigingen), het over een ietwat andere, meer doeltreffende boeg te gooien en biedt een bijna aanstekelijk stuk muziek, waarin een al even aanstekelijk, maar tegelijkertijd toch ook verontrustend thema zich, eenmaal in het gehoor genesteld te hebben, er ook niet meer uit komt. Tussendoor is er ook wat heftige bombarie te horen, om het desastreuze karakter die de muziek kenmerkt, nog wat aan te dikken. Wat dat betreft een meer dan overtuigende en sterke opener.

Maar de dreiging blijft, dat bewijst "A Murder of Crows". Het biedt een scala aan heftige en tegelijkertijd bijna apocalyptische klanken. Kraaien slaken hun raspende kreten en kondigen het onheil aan die middels het allesvernietigende hoofdthema zijn spoor van vernieling in gang zet. Niemand blijft gespaard tijdens de ruim 11 minuten durende orgie van Jim's onontkoombare, destructieve, maar tegelijkertijd zo onweerstaanbare klanken.

Ook op dit muzikale menu mag het hoofdgerecht niet ontbreken, en wordt dan ook opgediend in de vorm van het ruim 23 minuten durende titelnummer. Het is overigens deze compositie die enigzins laat horen dat het gebaseerd is op het oorspronkelijke, gelijknamige nummer van Lucifaere, zoals deze ooit preek op Embracing the Dark. Leuk verder is om te weten dat Jim zelfs een vervolg heeft gemaakt op "Down the Crow Road". Deze is terug te vinden op het album Canterbury Black in de vorm van "The Crow Road Part 2".
Terug naar de muziek. “Down the Crow Road” laat er geen gras over groeien. Middels diverse berichten uit archieven van interviews en/of uit het dagelijkse nieuws die niets positiefs te melden hebben, wordt de toon meteen gezet. Kerkklokken en een mistroostig thema zorgen voor een desolate sfeer, waar tegelijkertijd het ritme avontuurlijk en eigenzinnig klinkt. Naarmate het nummer vordert, krijgt het ritme nadrukkelijker de aandacht, totdat er plotseling ruim in de 10de minuut een stilte plaatsvindt, waarin slechts het ritme nagenoeg op de achtergrond blijft sluimeren. Geluiden al ware ze afkomstig uit de hel zwellen op om op een gegeven moment m’n speakers uit te knallen, totdat een nadrukkelijke sequence tevoorschijn komt en het nummer weer de nodige vaart met zich mee brengt. Ook het thema keert terug.
Naarmate het nummer naar z’n laatste minuten gaat, wordt de sequence nadrukkelijker en voller, totdat ie abrupt stopt en het nummer langzaamaan tot rust komt, waarbij het onherroepelijke einde zich in de laatste minuten ontvouwt.

Met blikkerige, dampende klanken begint “The Girl from Crow Lane”. Het vormt de structuur voor een rustige afsluiter van een behoorlijk intens Kirkwood-album. Geheimzinnige achtergrond-omlijsting met een prachtige vioolklank-begeleiding geven het nummer kleur.
Accentuerende en lichte sequence-ondersteuning geven de zompige klanken wat meer kleur, maar nergens neigt dit nummer uit zijn voegen te barsten: het blijft behoudend en rustig klinken.

En zo zorgt Jim ervoor, dat ook Down the Crow Road tot een geslaagd eindproduct genoemd mag worden, waarvan ik er op deze manier nog wel meer lust.
Daarom dan ook een 4,5 voor gevoelsmatig het meest geslaagde album van The Dark Embrace tot nu toe.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:00 uur

geplaatst: vandaag om 22:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.