Zoals Gerards Dream het al vermelde, is deze Down the Crow Road geen vrolijk album. Maar dat is Jim's muziek over het algemeen ook niet. Altijd ligt ergens het gevaar op de loer en als het niet daadwerkelijk tot volle wasdom komt, dan blijft het altijd ergens op de achtergrond sluimeren. Dat is het handelsmerk van Jim's muziek: vrolijk wordt het eigenlijk nergens, of het moeten de rustige en ongrijpbare, meer feeërieke klanken zijn van Jim's meer ambient-georiënteerde albums uitgebracht op zijn WFAV-label. Maar ook die klanken kunnen nou niet als vrolijk bestempeld worden.
Zo is het ook met dit derde deel van The Dark Embrace het geval. En ondanks dat dit deel ruimschoots in het verlengde ligt van de voorgaande 2 delen (Asylum of Trees en Relics from a Future Age), lijkt het wel alsof dit deel iets toegankelijker is qua muzikale omlijsting.
Vooral opener "Prolog to a Dying World" laat dit horen. Jim lijkt, ondanks het zwaarmoedige thema van het nummer, waarin fragmenten van nieuwsberichten te horen vallen over al het leed en ellende in de wereld (terrorisme, rampspoed en allerlei aanverwante dreigingen), het over een ietwat andere, meer doeltreffende boeg te gooien en biedt een bijna aanstekelijk stuk muziek, waarin een al even aanstekelijk, maar tegelijkertijd toch ook verontrustend thema zich, eenmaal in het gehoor genesteld te hebben, er ook niet meer uit komt. Tussendoor is er ook wat heftige bombarie te horen, om het desastreuze karakter die de muziek kenmerkt, nog wat aan te dikken. Wat dat betreft een meer dan overtuigende en sterke opener.
Maar de dreiging blijft, dat bewijst "A Murder of Crows". Het biedt een scala aan heftige en tegelijkertijd bijna apocalyptische klanken. Kraaien slaken hun raspende kreten en kondigen het onheil aan die middels het allesvernietigende hoofdthema zijn spoor van vernieling in gang zet. Niemand blijft gespaard tijdens de ruim 11 minuten durende orgie van Jim's onontkoombare, destructieve, maar tegelijkertijd zo onweerstaanbare klanken.
Ook op dit muzikale menu mag het hoofdgerecht niet ontbreken, en wordt dan ook opgediend in de vorm van het ruim 23 minuten durende titelnummer. Het is overigens deze compositie die enigzins laat horen dat het gebaseerd is op het oorspronkelijke, gelijknamige nummer van Lucifaere, zoals deze ooit preek op Embracing the Dark. Leuk verder is om te weten dat Jim zelfs een vervolg heeft gemaakt op "Down the Crow Road". Deze is terug te vinden op het album Canterbury Black in de vorm van "The Crow Road Part 2".
Terug naar de muziek. “Down the Crow Road” laat er geen gras over groeien. Middels diverse berichten uit archieven van interviews en/of uit het dagelijkse nieuws die niets positiefs te melden hebben, wordt de toon meteen gezet. Kerkklokken en een mistroostig thema zorgen voor een desolate sfeer, waar tegelijkertijd het ritme avontuurlijk en eigenzinnig klinkt. Naarmate het nummer vordert, krijgt het ritme nadrukkelijker de aandacht, totdat er plotseling ruim in de 10de minuut een stilte plaatsvindt, waarin slechts het ritme nagenoeg op de achtergrond blijft sluimeren. Geluiden al ware ze afkomstig uit de hel zwellen op om op een gegeven moment m’n speakers uit te knallen, totdat een nadrukkelijke sequence tevoorschijn komt en het nummer weer de nodige vaart met zich mee brengt. Ook het thema keert terug.
Naarmate het nummer naar z’n laatste minuten gaat, wordt de sequence nadrukkelijker en voller, totdat ie abrupt stopt en het nummer langzaamaan tot rust komt, waarbij het onherroepelijke einde zich in de laatste minuten ontvouwt.
Met blikkerige, dampende klanken begint “The Girl from Crow Lane”. Het vormt de structuur voor een rustige afsluiter van een behoorlijk intens Kirkwood-album. Geheimzinnige achtergrond-omlijsting met een prachtige vioolklank-begeleiding geven het nummer kleur.
Accentuerende en lichte sequence-ondersteuning geven de zompige klanken wat meer kleur, maar nergens neigt dit nummer uit zijn voegen te barsten: het blijft behoudend en rustig klinken.
En zo zorgt Jim ervoor, dat ook Down the Crow Road tot een geslaagd eindproduct genoemd mag worden, waarvan ik er op deze manier nog wel meer lust.
Daarom dan ook een 4,5 voor gevoelsmatig het meest geslaagde album van The Dark Embrace tot nu toe.