Joe Henry - Reverie (2011)

Ah! Justinx is me voorgeweest, anders had ik het een hele eer om dit nieuwe album van Joe Henry te kunnen toevoegen. Het belangrijkste is dat ie erop staat, het eerste vrijgegeven nummer 'Odetta' is in ieder geval weer geweldig! Ik heb een link geplaatst op de artiestenpagina van Joe Henry.

Ha, ja sorry . Op een gegeven moment kun je niet meer om Joe Henry heen, he? Iedereen weet wat 'ie kan verwachten met een nieuwe Henry-plaat, maar het blijft toch altijd aangenaam om er naar te luisteren. Zijn karakteristieke scherpe stem, de bluesy arrangementen - het zal ongetwijfeld allemaal te horen zijn op Reverie. Odetta klinkt weer lekker en robuust. Nog even wachten tot oktober dan.

'Odetta' gaat trouwens over de gelijknamige folkzangeres. 't Zou daarom zomaar kunnen dat Joe Henry het dit keer over een meer folky boeg gooit. Ik zou er niet rouwig om zijn.

"Reverie"is inderdaad prachtig. Zojuist op de site van Joe Henry gelezen, dat op dit album David Pich (bass) Keefus Ciancia (piano) en Jay Bellerose (drums) begeleiden. Gastoptredens verder van Lisa Hannigan op één nummer (Henry produceerde zojuist haar laatste album) , Patrick Warren (pump organ). Marc Ribot (guitar) en Jean McClain (backing vocals). Ik denk dat het straks (releasedatum 11 oktober) weer een verplichte aankoop wordt..

Weer een vertrouwd mooi nummer van Henry, dit "Odetta".
Kijk reikhalzend uit naar "Reverie"!!!

Het album is te beluisteren op NPR first listen en zoals verwacht klinkt het imposant. Heb niet alles beluisterd moet daarvoor eerst eens rustig de tijd nemen. Album lijkt me een groeier dat langzaam enorme rijkdom prijs geeft. Vocaal vind ik Henry nog beter geworden. Nr dat vooralsnog meeste indruk maakt is "eyes out for you".

Als het waar is wat je zegt, dat 'Eyes Out for You' het meest indruk maakt, dan moet dit inderdaad een geweldige plaat worden, want 'Odetta' vind ik ongelooflijk mooi. Ik ga toch nog even afwachten met luisteren, maar dit wordt zo goed als zeker een verplichte aanschaf.

Verplichte aanschaf wordt het zeker.
Grand Street is ook heel erg mooi, evenals opener Heaven's Escape. En wat je zegt, Odetta legt de lat al zo hoog.
Met het ingaan van de herfst het perfecte album.

Er treed ineens Henry moeheid op. kan deze plaat niet velen

Ik hoop dat ik er nooit last van krijg, daarvoor vind ik Henry's muziek veel te mooi. 'Reverie' nu voor een eerste keer in z'n geheel aan het luisteren, en ondanks het feit dat het weer een vrij lange plaat is (een uur, zoiets), staan er toch weer enkele ongelooflijk mooie songs op. Maar veel meer kan ik nog niet kwijt natuurlijk, na 1 luisterbeurt. Al heb ik 'Odetta' al erg veel beluisterd. Pracht van een nummer, kan ik wel zeggen!

Bij mij treedt er een muziekobsessie-moeheid op . Overal waar ik je de laatste tijd op dit forum tegenkomt, plaats je nogal negatieve berichtjes. Vooral omdat volgens jou 2011 zo'n slecht muziekjaar is. Als je commentaar plaatst op dit album, geef dan op zijn minst aan waar die moeheid door wordt veroorzaakt. Loze opmerkingen plaatsen schiet niet op.

Joe Henry en moe worden? Dat wordt een enkeltje ziekenhuis mijn vriend, want dan is de herfstdepressie hard in komen treden. Reverie is er weer eentje zoals Joe er al velen gemaakt heeft. Zet hem in een studio en er komt gegarandeerd een fraaie plaat uit het mengpaneel, iets wat de Steve Earles, Will Oldhams en Joe Bonamassa's van deze wereld ook kunnen (met dat lijstje kan ik oneindig doorgaan trouwens, mijn muziekverslaving loopt inmiddels de spuigaten uit, waardoor ik inmiddels ver boven de 1000 artiesten volg; een dagtaak want elke dag zijn er nieuwe albums die me interesseren.

Maar ik word in ieder geval wél erg blij van dit album. Om het vaag te houden: de krachten van Joe zijn voor mij, zijn manier van schrijven, zijn stem (geen superzanger, maar wel eentje die de juiste emotie over kan brengen, als hij bij wijze van spreke dezelfde nummers in het Swahili zou zingen zou ik de context ook begrijpen en dan uiteraard de composities die erg simpel lijken, maar ook in dit album zitten weer een hoop kleine details verborgen (Klepperend bestek, auto's op de achtergrond en zelfs geluiden waarvan ik mijn koptelefoon afgooide omdat ik dacht dat onze kat in nood zat etc..).

Al met al heeft Joe in mijn ogen dus erg veel te bieden. MM-bezoekers die mijn stukjes lezen hebben vermoedelijk de indruk dat ik er met de pet naar gooi en niet mijn best wil doen om een goede recensie te plaatsen. Maar dat is helaas te wijten aan een gebrek aan tijd. Een druk leven met werk, partner, sociaal leven en VOORAL heel heel veel muziek luisteren is erg leuk, maar je komt nergens meer aan toe In 2040 wanneer ik hopelijk nog leef en met pensioen mag, haal ik de schade in. Al zal het dan niet meer zo leuk zijn hier (nu ben ik vaak al de enige die op bepaalde albums moet reageren). Want als iemand als John Prine in deze tijd al niet wordt waardeerd...........maar goed ik dwaal af.

Ik begin met een voorzichtige 3.5* met een grote kans op meer! Excuseert u me voor mijn gezever.

Gezever? Ik vond het juist een leuk EN positief stukje!!

Dat is aardig van je Bobbie! Binnenkort probeer ik mijn blog weer op te pakken en zal dan wat meer de diepte in duiken bij mijn lievelingsplaten. Jammer dat dagen maar 24 uur hebben en ik zo van slapen houd; bovendien zijn mijn blog/schrijf-ambities een tikkeltje megalomaan van aard waardoor ze een kort leven beschoren zijn. Maar een top-100 van albums uit 2011 komt er zéker en Ik vind dit typisch zo'n plaat voor 70-80ste plek. En dat vind ik het probleem van Joe Henry; wat mij betreft zijn al zijn albums 75ste-plaats albums. Prima (je komt niet zomaar in die lijst) maar te weinig onderscheidend om nét iedereen omver te blazen. Al moet ik toegeven dat hij daar met "Civilians" wel Érrug dichtbij in de buurt kwam. Overigens is een gerenommeerde site als Allmusic.com en uit het gemiddelde ook Musicmeter het met me oneens, dus de subjectiviteit viert weer gewoon hoogtij en blijken we toch allemaal mensen.

Lijstjes blijven leuk...eigenlijk besta ik voor 63% uit water en 37% uit lijstjes.

Dit is wel gezever he Bobbie?

Bij mij zou zo'n Henry-plaat doorgaans wat hoger in een jaartop 100 terecht komen dan een 70ste à 80ste plaats, denk ik. 'Civilians' staat zelfs in m'n top 10. 'Reverie' zal ook wel vrij hoog komen te staan, vermoed ik, want het is weer een erg goeie plaat, en ondanks de lengte, verveel ik me geen seconde.

Het is inderdaad toch wat laag he? Zal vast ook wel hoger worden, heb het vorig jaar pas voor het eerst gedaan. Maar begrijp me niet verkeerd, ik verveel me ook geen seconde en als er een plaat van Henry wordt aangekondigd wacht ik weer met smart (in mijn eerdere post ben ik ook wat positiever). Maar door het pindakaas/spotify-tijdperk is het gewoon mogelijk om 300 nieuwe albums per jaar te luisteren en dan zitten er (in ieder geval dit jaar) ontzettend veel superplaten tussen. En dat is deze net niet vind ik, maar wel gewoon goed. Ik zou hem zelfs graag live willen zien want hij is wel al vele jaren ontzettend contstant en is zonder twijfel een vakman,

Dat wilde ik even rechtgezet hebben.

Ik wilde niet de indruk wekken dat je er niks aan vindt, Bart. Ik vond het in eerste instantie gewoon opmerkelijk, die notering, maar je hebt wel gelijk, en dat ondervind ik zelf ook. Als ik naar je score voor dit album kijk, wat er dus op wijst dat je het een goed album vindt, en ik ga dan in mijn lijstje van stemmen kijken die ik al heb uitgebracht op albums uit 2011, dan is dat heel goed mogelijk dat een goed album rond de 70ste, 80ste plaats staat op het einde van het jaar. Mijn reactie was dus een beetje overhaast, vrees ik.

Wat de plaat betreft; Henry is hier vrij constant bezig, met misschien een paar mindere songs (dat mag wel wat mij betreft, op een totaal van 14 songs), maar vooral een echt wereldnummer in mijn ogen, namelijk 'Odetta'. Dat word ik maar niet beu. Voor de rest is het typisch Joe Henry-vakmanschap, zoals je al aanhaalde. Het niveau van 'Civilians' wordt niet gehaald, maar ik vind deze persoonlijk wel weer beter dan 'Blood from Stars'.

Toch niet! Ik ben het helemaal met je eens dat het steeds makkelijker wordt om muziek te beluisteren. Vroeger moest je naar de platenboer en nu heb je Spotify (krijg je op dit moment gratis bij een abonnement van KPN). Ook eens ben ik met het feit dat er dit jaar verschrikkelijk veel platen van een hoog niveau zijn uitgekomen en misschien nog uitkomen. Normaal gesproken krijg ik amper een top 10 gefabriceerd en nu gemakkelijk een top 50!

Deze plaat blijft maar groeien in mijn luisterervaring, jandorie! Hopelijk vind ik voor het einde van het jaar nog de tijd om deze plaat eens uitgebreid te bespreken. Een hoge score heb ik alvast gereserveerd, en een plaatsje in mijn eindejaars top 10 lijkt ook stilaan onafwendbaar te worden. Joe Henry is een rasartiest, point final!

Sinds dit jaar staat Joe Henry in mijn top 10 overall, met ‘Civilians’. Die krijgt van mij de maximumscore, en ik acht het dan ook zo goed als onmogelijk dat hij dat album nog ooit gaat overtreffen voor mij. Hiermee begin ik mijn betoog maar, om aan te geven dat hij op ‘Reverie’ gevaarlijk dicht bij het niveau komt dat hij op ‘Civilians’ presteerde. ‘Reverie’ duurt een vol uur, verdeeld in 14 nummers, waarvan er na een behoorlijk aantal luisterbeurten geen enkel door de mand valt. Integendeel zelfs.

Uiteraard heb ik dit album aangeschaft. Van Joe Henry heb ik inmiddels drie platen, en ik zou er liever nog meer hebben, maar ze zijn vrij moeilijk te vinden. Erg jammer, want net het artwork (hoes, boekje) is altijd de moeite bij Henry; ook dit keer. De hoes is grauwgekleurd, met een soort ventilator. De albumtitel staat in grijsblauwe letters op de hoes geschilderd; het ziet er allemaal erg expressief uit. De binnenkant van de hoes toont ons het onderstel van twee mensen op gezegende leeftijd, zittend op een bank; de man (denk ik toch) heeft zijn hand op het been van de vrouw gelegd. Een innig en ontroerend beeld, dat symbool staat voor Henry’s muziek. Op de achterkant van de hoes zien we op de voorgrond een schoen die aan een prikkeldraad gebonden is, door middel van de veter. In de verte staat een mistroostige, eenzame boom, gescheiden van het bos. De weide geeft een desolate indruk.

Het boekwerk verdient ook een aparte paragraaf, dunkt mij. Donkere kleuren domineren, een griezelige boom staat centraal. Alle teksten staan in het boekje, dat mag geen verrassing zijn. Verder heb je ook enkele fraaie, donkere illustraties, en interessante notes, waar enkele songs volgens mij wel op geïnspireerd zijn, en waar Henry als hij zou willen zo nog een paar songs uit zou kunnen puren. Hij bedankt ook omstandig zijn medemuzikanten, vrienden en familie – in het bijzonder zijn ouders, zoals uit dit tekstje op te maken:

“This album is dedicated to my parents.
It is a raucous and fractured and noisy affair, yes,
But it is for them just the same.

I offer this in gratitude for a lifetime of encouragement,
Which they continue to provide; for their example that good faith
Is both hard-won and free; that true love and real forgiveness
Are verbs and not nouns.

I offer this because they are here, still living in forward motion.
Because I am here and can.”

Daar word ik toch even stil van. Erg mooi van Henry, en tegelijkertijd vat het ook de essentie van ‘Reverie’. Je moet er het beste van maken, voor de mensen die het meest van je houden. Henry houdt ook van gezelligheid. Zo bedankt hij Hugh Laurie (wiens plaat hij eerder dit jaar producete) voor de Macallan “21” (whisky, by all means).

Joe Henry bouwt voort op zijn vorige plaat, ‘Blood from Stars’, en gaat nog meer de kant van de blues en de jazz op. Hij heeft er ook een uitstekende stem voor; doorleefd, een beetje croonend, bovenal bomvol emotie. Opener ‘Heaven’s Escape’ is meteen een fantastisch nummer, met zijn trage tempo, de mooie, ietwat losse instrumentatie (een element dat wel meer zal terugkomen) en natuurlijk de tekst; ik heb altijd al een zwak gehad voor de teksten van Henry, die er in slaagt om de luisteraar in zijn wereld te trekken, hem deel te maken van zijn kleine verhalen.

‘Odetta’ werd al eerder vrijgegeven, en het is op mijn Last.FM account het nummer dat ik het meest heb beluisterd, veruit zelfs. Desondanks ben ik het nog lang niet beu gehoord, dat zegt genoeg. Het nummer is een soort ode aan de folklegende Odetta, en klinkt ook wel wat folky. ‘After the War’ is ook een nummer dat ik graag mag opzetten, pianist Keefus Ciancia speelt ingetogen, maar weergaloos. Een akoestisch nummer, en wat ook opvalt is het soms zenuwachtige drumwerk van Jay Bellerose. Een hond laat zich op het eind huilend horen.

‘Sticks & Stones’ is een nummer waar ik aanvankelijk wel wat moeite mee had, maar eigenlijk is het gewoon een fantastische song. De passage waar de muzikanten (en vooral de drummer dan) eens gek mogen doen, is verworden tot één van m’n favoriete passages op het album. Het nummer heeft ook een lekkere drive (refrein), ondanks zijn relatief trage tempo. Deze song verenigt de blues- en jazzwortels van Joe Henry met elkaar. ‘Grand Street’ begint wederom rustig, met wederom een markante rol voor de drummer. De melodie van het nummer houdt zich moeiteloos staande. Gaandeweg wordt de instrumentatie wat onrustiger en jazzier, wat zorgt voor een heerlijk loom gevoel. ‘Grand Street’ is groots in zijn kleinheid; iets waar Joe Henry heer en meester in is. Deze keer doet hij het zonder echt refrein, en ook dat verloopt perfect.

Het gepiel waarmee ‘Dark Tears’ opent, trekt meteen de aandacht. Daarna wordt een ijzersterke bluesy melodielijn opgezet, ondersteund door de ritmesectie. Henry begint te zingen, traag en bluesy. Jawel, dit is pure blues op z’n Henry’s. De overgang van nummer naar nummer is trouwens naadloos. Vaak met behulp van de natuur (wind, water), eindigt het ene nummer, om voort te vloeien in het andere. Zo ook bij ‘Strung’. De tekst heeft veel weg van een mooi gedicht, en staat bol van die typische volkse dingen waarmee Henry doorgaans zijn teksten doorspekt. Het grote publiek zal hij waarschijnlijk wel nooit bereiken, maar dat hoeft ook helemaal niet; Joe Henry is goed zoals hij is, en hoeft van mij absoluut niet groter te worden; dat zou de charme alleen maar weghalen.

Marc Ribot is hot bij de sterke singer-songwriters, lijkt het. Hij speelt mee op ‘Bad As Me’ van Tom Waits, maar ook op deze plaat van Joe Henry is hij te horen. Op ‘Tomorrow Is October’ heeft Ribot een klein aandeel, hij speelt ingetogen akoestische gitaar. Fantastisch nummer trouwens, Henry slaagt er helemaal in om je mee te sleuren in zijn relaas. Op ‘Piano Furnace’, een lieflijk nummer waarop de piano natuurlijk een belangrijke rol speelt, horen we ook Lisa Hannigan meezingen. Of meefluisteren, het is maar wat je verkiest. Dat Henry haar net voor dit nummer heeft uitgekozen, bewijst zijn onbetwist vakmanschap; het is de ideale stem voor dit nummer.

‘Deathbed Version’ klinkt een beetje afwijkend, omwille van zijn speelse melodielijn; hier hoor je echt dat Henry en kompanen zich lustig amuseren. Ribot speelt ukelele, een instrument dat ook weer perfect past bij dit nummer. Het plaatje klopt gewoon, van begin tot eind. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat dit ‘Reverie’ een geniale plaat is, van één van de beste en meest onderschatte singer-songwriters van het moment.

‘Room at Arles’ is een prachtige, tot tranen toe bewegende ode aan Vic Chesnutt, zijn betreurde collega artiest. Ingetogenheid troef op deze song, en de laatste regels van het nummer, “every song I’ve ever sung, has been a song for going”, liegen er niet om. Een kort, ingetogen nummer, maar de intensiteit en inleving druipen er van af. Met ‘Eyes Out for You’ zijn we inmiddels al aanbeland bij het twaalfde nummer, en dat is het twaalfde geweldige nummer op rij. Te uwer informatie: ja, de overige twee zijn ook de moeite. De instrumentatie varieert op dit nummer, van rustig tot drukkend. Erg jazzy nummer.

Dat Henry een meester is in het uitvlooien van meeslepende melodielijnen, bewijst ook ‘Unspeakable’ weer. Hij zorgt er altijd voor dat het timbre van zijn stem past bij de melodie, dat de frasering niet botst met de instrumentatie, kortom; hij zorgt ervoor dat alles perfect klinkt, zonder dat het geforceerd gaat klinken. Dat is erg knap; op dat punt gaan veel artiesten in de fout, terwijl Joe Henry erg spontaan en eerlijk klinkt. Dat heeft natuurlijk ook veel te maken met zijn teksten, zijn aparte stemgeluid en de vaklui waarmee hij zich heeft omringt. Afsluiter ‘The World and All I Know’ doet denken aan ‘Pretty World’ van Sam Baker, vooral dankzij het nonchalante gitaarspel van Henry en de pump organ van Patrick Warren. De tekst is ook weer fantastisch. Een fragment:

“The dark great river bends below me;
A void of light now tells me so;
Where tiny towns crowd its shoulders;
Between the world and all I know…”

Dit beeld is treffend voor Joe Henry; met albums als ‘Tiny Voices’ en ‘Civilians’ bleek hij een artiest die zingt over gewone mensen, en wat zij meemaken, en wat er in hen omgaat. Over hun leefwereld, en hoe die langzaam naar de filistijnen wordt geholpen. Een rivier, ooit puur en ongerept, nu verstoord door licht en bebouwing, moet dit alles dragen op zijn frêle schouders, als een Atlas. Joe Henry maakt ons bewust van de omvang van de hedendaagse situatie, en geeft ook aan waar de oorzaken voor al deze problemen in schuilen.

Omdat de teksten van Joe Henry weergaloos zijn, zou ik graag mijn betoog beëindigen met enkele tekstflarden:

“A dog-eared mind sniffed my heart;
Like a pocket full of German marks;
Long after the war was through” (‘After the War’)

“I keep wooden boxes like traps strung with wire;
In the light of old tires, piled and on fire;
Wearing their smoke like a flower in bloom;
Cut like the thread in a pipe fitter’s room” (‘Strung’)

“And giving in to evening, who has beat him like a brother” (‘Room at Arles’)

“Oh, farewell to arms and to all we might be;
Farewell to this endless confused reverie” (‘Heaven’s Escape’)

4,5 sterren

In het boekje staat trouwens meer dan de titels van de nummers zoals die hier staan. Ik schrijf het even neer:

1. Heaven's Escape (Henry Fonda On The Bank of America)
2. Every Shiny Thing/Odetta (New World Reverie)
3. Long Night Dreaming After the War (Walking Back To You)
4. Blackest Eye/Sticks & Stones (Every New Leaf I Had Is Gone)
5. The Steps of St. Michael's On Grand Street (Every Moan of Man)
6. Dark Tears/Shadow River
7. In Bloom/Strung (Sung Version)
8. Siren Song/Tomorrow Is October (Flowers Trampled Over) - For H.B.
9. Iron Lungs, Piano Furnace & The Fires of the World
10. Read To Me Please From the Deathbed Version (After Billy The Kid)
11. This Is Just To Say/Room at Arles (Crows And Then Another Crow For Vic Chesnutt)
12. Eyes Out For You In A Northern Town (Mirror Staring Strange)
13. Unspeakable (Black Bird Reverie)
14. The World & All I Know (Hour From Arriving)

Voegt toch wel wat toe, vind ik.

Ik heb Joe pas leren kennen door dit album. Het fascineert me zeker. Een mooie doorleefde stem die gemaakt is voor dit soort singer songwriter muziek. Joe is in zijn soort zeker uniek. Daar komt meteen de paradox om de hoek kijken (voor mij althans) De eerste paar nummers grijpen me en dan slaat de verzadiging toe. Ik mis de spanning en de afwisseling. Blijf m zeker luisteren. De overgang tussen de nummers geeft het album zo'n roadachtig gevoel mee. Apart.