Kant A schuift je general bluesrock/pubrock voor, waar je in die tijd 1001 bandjes van had. Als je van het genre houd (blues rock is niet echt mijn ding, uitzonderingen daar gelaten)dan ga je niet de boot in, maar blijft kant A inwisselbaar; lees 13 in een dozijn. Als klap op de vuurpijl zingt de zanger ook nog eens alsof hij een tennisbal heeft ingeslikt en hij deze iedere zin probeert uit te spugen...
Op kant B lijkt een hele andere band te spelen.. wat wél mijn kopje thee is en je doet wensen dat 'Fusion' wat meer die kant was opgegaan in plaats van een soort studio experiment op kant B te zetten en een soort live repertoire op kant A te zetten. Zonde. In de zee van psych/pop bandjes in die tijd had het geen zoden aan de dijk gezet, maar hadden ze wellicht een tweede album kunnen maken wat misschien interessanter had geweest. Of misschien was deze ene wel genoeg, ik denk het wel eigenlijk.
Daar wordt het psychedelischer, soms zelfs een beetje proggy/jazzrockerig. Ook lijkt er een andere zanger te zingen. Fascinerend hoe een plaat twee gezichten kan hebben en daarom helaas in de middelmaat beland.. op kant B staan toch erg mooie dingen waar ik goed van kan genieten.