Gris-Gris mag dan de eerste plaat zijn met dit moerasgeluid - en daardoor terecht de meeste credits en aandacht verdienen - maar dit album doet niet onder voor Gris-Gris, en ik denk dat ik het nog mooier vind. Ook hier krijgen we een stroperige mix van blues, jazz, soul en wereldmuziek met herhalende refreintjes die bezwerend werken. Een hele sloot artiesten heeft meegwerkt aan dit album, waaronder Eric Clapton op gitaar en Mick Jagger als achtergrondzanger.
De zogenaamde "voodoo-sound" van Gris-Gris horen we hier vooral terug in Craney Crow en Zu Zu Mamou. Pots on Fiyou etc is een apart nummer dat jazz en wereldmuziek moeiteloos tot een eigen mix maakt. Verscheidene nummers hebben heerlijke intro's, Craney Crow en Familiar Reality in het bijzonder. Where ya at mule klinkt als een zompige Fats Domino - ik bleek het nummer nog te kunnen van een oude verzamelelpee ("New Age of Atlantic" - ooit gekocht omdat het het zeldzame "Hey, Hey, what can I do" van Led Zeppelin bevatte en een album dat me de weg wees naar Loudon Wainwright III want het bevatte ook Motel Blues).
Maar ik dwaal af. Dit album is zo schitterend als zijn hoes en je moet het gewoon kopen als je Gris-Gris weet te waarderen.