In tegenstelling tot mijn voorgangers ben ik wat minder enthousiast over dit soul album van de week. Ik ben ondertussen zeven luisterbeurten verder, en ik denk dat ik nu goed in staat ben om mijn mening te onderbouwen dat ik niet echt overtuigd ben van het album. Zo vind ik de afwisseling van instrumentatie zorgen voor een lichtelijk rommelige werking. Neem bijvoorbeeld het openingsnummer
Running In the Rain, waarbij je van reguliere funk naar iets jazz naar uiteindelijk iets psychedelisch gaat. Dat kan best een mooie combinatie zijn, maar niet voor een nummer van nauwelijks vier minuten. Daarvoor moet de speelduur op zijn minst verdubbeld worden voordat je 't gewenste resultaat zult behalen. Iets wat mooi duidlelijk werd bij een van de soul albums van de week van enige tijd geleden, ik heb het over die van Demon Fuzz. Voor
Please the People geldt bijna hetzelfde, (ook) dit nummer vind ik rommelig klinken.
De vocalen doen me nagenoeg ook niks. Zo vind ik de gedeelde leadvocalen
Every Time I’m Near You bijzonder irritant als de heren om de beurt met of een hoge of een lage stem een zin inzingen. Verder vind ik de schreeuwerige uithalen van -kennelijk- Calvin Turner persoonlijk ontzettend lelijk, maar dat is een kwestie van smaak. De jongste telg imponeert mij ook niet met zijn kopstem op
Cause I Love You. Een (soulvolle) kinderstem heb ik beter gehoord. Neem Foster Sylvers, of Brighter Side of Darkness, of natuurlijk Michael Jackson. Wat nog overblijft is het materiaal zelf. Daar heb ik twee nummers kunnen vinden die mijzelf tevreden stemmen. Dat zijn de twee laatste nummers.
Sweetest Thing in the World is een ontzettend tof nummer, de strakke ritmische sectie en de vlotte zangstijl (gelukkig geen uithalen dit keer) maken dit mijn favoriete nummer van het album. De instrumentale afsluiter
Sound of the Taurus getuigt ook van wat creativiteit. Het mag dan wel het meest rauwe nummer zijn van het album, maar het heeft wél het meeste structuur en is het best uitgewerkt. Dat uitwerken had bij de andere nummers wel wat mooier gedaan kunnen worden. Neem de amateuristische tekst van
Let’s Go Fishing bijvoorbeeld, die is vatbaar voor veel verbetering. Ik denk dat er (veel) meer in de broertjes zit dan uit dit album blijkt.
Voor degene die nog benieuwd is of interesse heeft in een “Act 2”, klik
hier. De formatie is, zoals je ziet, wat uitgedund en het repertoire is ietwat veranderd, maar 't zijn nog steeds dezelfde broertjes hoor.