dan toch maar als 1e hier iets schrijven over dit prachtige, intieme album van deze geweldige singer/songwriter. hij serveert hier een flinke portie melancholie en legt zijn ziel bloot. een hoogtepunt uit zijn omvangrijke oeuvre. hij zingt over kleine en grote gebeurtenissen en het leven zelf. de man heeft een indrukwekkend aantal albums op zijn naam staan, waar ik geen genoeg van krijg. het is een beetje als bij de albums van J.J. Cale die onderling ook redelijk inwisselbaar zijn, maar het blijft toch altijd naar meer smaken. zo ook, bij deze Chip Taylor. de man is in staat om een goede melodie te schrijven en een songschrijver van de buitencategorie. het zijn liedjes met een kop en een staart, veelal kabbelend met spaarzame instrumentatie, zonder uitspattingen maar allesbehalve slaapverwekkend als je jezelf overgeeft en meegaat in de flow van de teksten en de muziek. de emoties die hij met de luisteraar deelt gaan diep en dat is wat mij betreft waar het bij goede muziek om draait. een volwassen man met oprechte, volwassen emoties gevat in mooie "songs". dit album bevat 2 prachtige duetten met Lucinda Williams en zou je "tearjerkers" kunnen noemen. 2 van de vele hoogtepunten op dit album. ook het duet met Guy Clark hakt er in. Chip Taylor zelf kun je gerust ook "One Hell of a Guy" noemen. Garth Hudson (ex The Band) speelt organ op een aantal nummers.
uit de liner notes van het autobiografische Seven days in May ... a love story
"I met Florence on May 9, 1996 at a place called The Pravda Bar in the Soho area of New York. She was five months pregnant at the time (not married). I fell in love with her almost immediately and we spent one precious week together before she returned to her home just north of Paris, France. The songs you are about to hear were all inspired by our relationship developed during those amazing days.
later verscheen er van zijn hand ook een boek met dezelfde titel "Seven Days in May"