Aretha Franklin - Spirit in the Dark (1970)

Hoewel de critici lovend waren over ‘Spirit in the dark’, leek dit album zijn weg naar het succes maar moeilijk te vinden. Aretha maakte weer een uitstapje naar de blues met een vleugje soul en liet de pure soul even voor wat het is. Aan de hand van het openingsnummer zou je dat overigens niet zeggen. ‘Don’t play that song (you lied)’ is een van de leukste nummers van Aretha Franklin. Helaas wordt dat nummer nergens meer op dit album overtroffen of geëvenaard. Toch is dit een aardig album van Aretha. Zo horen we een aardige cover van BB Kings’ ‘The thrill is gone’, voelen we de blues bij ‘Spirit in the dark’ en neemt Aretha ons weer even mee terug naar de soul roots op ‘When the battle is over’. De geslaagde cover ‘Honest I do’ is ook zeerzeker de moeite waard en de zelfgeschreven bluesy ‘One way ticket’ en ‘Try Matty’s’ passen ook prima tussen dit album. De achtergrondvocalisten zijn ook ditmaal weer in topvorm en zijn verzorgd door o.a. The Sweet Inspirations. Leuk uitstapje maar ze heeft betere albums bij Atlantic gemaakt.

Ik vind dit juist een sterk album waarbij de kwaliteit van de nummers erg constant is.

Wat heeft dit mens toch een heerlijke stem!!!!

Minder "Soul" meer Blues en Gospel en ook hier komt ze weer heel goed mee weg.
Top album van Franklin.

Neemt u mij niet kwalijk, maar luister nou eens naar die overheerlijke B.B. King cover The Thrill Is Gone, met fraaie nieuwe arrangementen, met in de hoofdrol Aretha's fantastische stem en haar uitstekende pianospel. Veel beter krijg je het niet. En daarvoor vinden we al het mooie en bekende Don't Play That Song: prima start van de plaat, kan je wel zeggen.

Die piano treedt vaker op de voorgrond op deze plaat waarop soul, blues en zeker ook wat gospel gemixt worden tot een prachtig geheel. Zo ook op het fijne Pullin' (groovin' on...), met een gospel einde. You and Me is een lief liedje. Ook wat gospel is terug te vinden op Honest I Do: het resulteert in een lovesong met een groove. Maar die kan toch niet op tegen de fraaie gospel van de titelsong Spirit In The Dark: erg mooi nummer. Zo heb je echt een geweldige side A van de LP.

Ook op side B staat veel moois, waaronder bluesnummer When The Battle Is Over, het fraaie One Way Ticket & het prachtige That's All I Want From You. Aretha is echt in absolute topvorm op deze plaat en ook haar begeleiding doet het prima. De songs zijn goed gekozen en passen behoorlijk goed bij elkaar, zeker door de manier waarop ze neergezet worden. Dit is echt een prachtalbum van Aretha en dat op zich wil al heel wat zeggen.

Ken inmiddels stuk of 6 albums van the Queen, deze ligt mij toch wel erg lekker: een ruw randje, veel emotie, weinig zoetsappigheid. Thrill is gone kende ik al van BB, daarom geen hoge verwachting maar ze maakt er echt haar eigen nummer van, zeer overtuigend en meeslepend!

Mooie hoes trouwens

Kan je je voorstellen dat dit de eerste (volledige) plaat is die ik van Aretha opzet. Ik ken wel hitsingles, maar ik heb nog nooit een plaat van haar opgezet. Op mijn zoektocht langs alle platen waar Duane Allman op meespeelt, kwam ook deze voorbij. En het kan ook niet anders dan dat deze niet teleurstelt. Ik wist wel dat Aretha gewoon echt heel erg goed is, maar ik heb zoveel verdaan met luisteren naar symfonische rock en weet ik wat. Nu ik wat ouder ben (en wijzer?) liggen de soul-, blues-, jazz-, gospel-, country-genres me veel meer. En wat dat betreft zit ik gewoon goed met dit soort platen.

Waanzinnige versie van The Thrill is Gone trouwens, maar Duane speelt alleen op Pullin' en When the Battle Is Over.

Met deze plaat, die is geproduceerd door Tom Dowd, Arif Mardin en Jerry Wexler en is opgenomen met behulp van The Muscle Shoals Rhythm Section en the Dixie Flyers, levert Aretha een dijk van een southern soul-plaat af.

Amper.

Van Nina Simone heb je hopelijk al wel een volledig album beluisterd? Als je soul, blues, jazz, gospel en country zegt, dan zit je bij deze klassiek geschoolde pianiste helemaal goed.

Simone, Holliday, Vaughan, omdat dat meer de jazzkant op neigt, ken ik veel beter. Veel platen ook van in de kast staan. Misschien van Holliday nog niet eens zoveel.

Met name (southern) soul was meer een onontgonnen gebied, tot recentelijk. Ik kende dan weer wel heel verl nu-soul. Ben daar jaren mee bezig geweest (Badu, Arie, Zap Mama, D'Angelo, McKay, etc. etc.). Maar ik dwaal (zoals altijd) teveel af.

Aretha: fantastisch! Weer een favoriete artiest erbij. En nog meer fantastisch is de link met Tom Dowd en Duane Allman.

Schitterende plaat van Aretha, nog wat beter dan haar andere 1970-release (al hou ik het qua score hier op MuMe op hetzelfde).

Zoals hierboven reeds wordt vermeld door thelion: blues en gospel domineren op dit album. Soul blijft uiteraard aanwezig, vooral in de stem van Aretha dan, hoewel ik haar op de eigen songs opvallend bluesy vind zingen. Steevast met tonnen karakter en inleving, dat wel.

Een andere drijvende kracht van dit album zijn de backing vocals, die zorgen echt voor het gospelgevoel - in die zin vind ik de albumtitel, naar één van Aretha's eigen nummers, erg treffend. En de instrumentatie is natuurlijk ook weer top, zoals dezer jaren verwacht mocht worden daar.

Wat me tegenhoudt om meteen 4,5 sterren uit te delen, zijn een tweetal songs die me wat minder doen, en dan heb ik het over You and Me en When the Battle Is Over - zeker die laatste vind ik hier niet echt passen. Maar dan nog overheerst een positieve vibe tijdens het beluisteren van deze fraaie plaat, absoluut.

4 sterren