Stijn_Slayer
Het is om droevig van te worden. Geen enkele stem bij deze samenwerking tussen twee blueshelden. Perkins en Smith wonnen hier zelfs een Grammy voor (Perkins is daarmee de oudste Grammy winner) en dan kunnen er niet eens een paar stemmen vanaf? We hebben het hier over artiesten die hun sporen in de blues ruimschoots hebben verdiend. Laat die nieuwe van Joe Bonamassa eens liggen en probeer deze.
Wat deze plaat biedt is eigenlijk blues uit de jaren 50. De productie klinkt moderner, maar dit is zo subtiel gedaan dat het moeilijk is om het je voor te stellen dat dit album uit 2010 afkomstig is. Beide heren kunnen het kunstje ondanks hun hoogbejaarde leeftijd (97 en 75) nog. Trage, slepende blues met hoofdrollen voor piano, mondharmonica en gitaar. Enkele up-tempo nummers houden de vaart in het geheel. Geen vernieuwingen meer (dat hoeft ook niet van deze helden op leeftijd), maar nog wel authentiek.
Helaas zijn beiden inmiddels overleden, maar tenminste zoals dat hoort in de blues: spelen tot je erbij neervalt.