School of Seven Bells - Ghostory (2012)

The Night klinkt lekker (beetje Goldfrapp). Dit lijkt me wel wat.

Een nieuwe School of Seven Bells: een zuchtje Goldfrapp en een echo Cocteau Twins.

Ze hebben er een leuk plaatje mee afgeleverd maar ook wel eentje waarvan je over een half jaar misschien al niet meer weet dat het gereleased is als je niet oppast.
Er staan ietwat te veel nummers op die mij te snel het ene oor in en andere weer uit gaan maar verder wel degelijk prima beluisterbaar.
Ik heb een beetje de indruk dat ze niet echt goed weten wat ze echt willen waardoor het een mengelmoesje is dat nergens eens echt goed doorpakt.

School Of Seven Bells debuteerde een paar jaar geleden met authentiek klinkende 90s dreampop, maar heeft haar muziek inmiddels verrijkt met allerlei hedendaagse invloeden. Het levert een modern klinkende plaat op met een heerlijk vleugje dreampop.

Lees mijn volledige recensie op: De krenten uit de pop: School Of Seven Bells - Ghostory - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Erwin

Mooi recensie van dit album, Erwin!

Normaal gesproken ben ik niet zo'n fan van dance invloeden, maar hier zijn ze helemaal niet storend en combineren ze zoals jij al aangaf prima met de meer dromerige elementen.

Ze zijn/gaan op tournee met de Silversun Pickups, ter ere daarvan een gratis Download EP met daarop White Wind, live. Pakkend nummer wel, goed gespeeld, ik ga daardoor de hele CD nu luisteren

School Of Seven Bells was voor mij dit jaar de grootste verrassing. Hun eerdere wapenfeiten ("Alpinisms" uit 2008 en "Disconnect from desire" uit 2010) zijn volledig langs mij heengegaan, maar "Ghostory" ben ik gaan luisteren vanwege de intrigerende hoes. Het was zeker geen liefde op het eerste gehoor, al vond ik het wel meteen een fijne plaat om naar te luisteren. Maar luisterbeurt na luisterbeurt begon ik de opzwepende dromerige electro van dit duo steeds meer te waarderen. Later kwam ik erachter dat het duo voorheen een trio was: Ben Curtis en de identieke tweeling Alejandra en Claudia Deheza. Maar Claudia verliet de band in 2010 en heeft geen bijdrage meer aan dit album geleverd. De tweeling is dus, professioneel gezien, gescheiden. Of dat een gemis is, geen idee, maar het resultaat mag er in elk geval wezen: 45 minuten heerlijke electrodroompop met schitterende vocalen van Alejandra Deheza. Ik ben met name onder de indruk van White wind, Scavenger en The night.

Ben er nog niet helemaal uit. De plaat beukt wel lekker. De plaat is erg in-your-face, wat betreft muziek, beats, basjes etc. Dat maakt dat de dreampop veel meer kracht heeft dan genre-genoten.

Maar tot nu toe blijven de songs nog niet echt hangen. Maar tijd zal leren hoe gaaf ik dit ga vinden.