Cracker - The Golden Age (1996)

Cracker werd enigszins bekend met het radiohitje Low van een paar jaar eerder. Een beetje een grunge-achtig rocknummer.

Deze lijn trekken ze niet door op deze cd. Het album neigt over de hele linie meer richting country-rock zonder dat ook echt te zijn.

Er staan nog wel een paar pure rockers op waarvan 100 flower power maximum de lekkerste is, maar het zijn de andere nummers die echt schijnen op dit album.

Het gouden popliedje verkleedt als countrynummer The golden age is er zo een. Sweet Thistle Pie met zijn soulkoortje is een andere. Het lekker lome Big Dipper is weer een andere.

Maar het absolute hoogtepunt van dit album is het ruim 7 minuten durende Dixie Babylon. Wat eindigt dit nummer mooi in een crescendo van strijkers. Werkelijk adembenemend.

Prachtig tijdloos album.

Cracker staat weer eens regelmatig op. Begonnen bij het debuut en nu het album waarop ik instapte in 1996 eens uit de kast getrokken. Zonder problemen geef ik het album de volle mep. Het bruist, het rockt en het verstild. De gitaarriffs vliegen me om de oren net als de geweldige leadgitaar melodie:en. David Lowery zingt alsof zijn leven er van af hangt. Eigenlijk komt hier alles samen waar de band op de eerste twee albums, allebei eveneens briljant, naar toe werkte. Alle songs vallen op hun plaats. Ze zijn net beter afgewerkt. Wellicht met dank aan de verwachtingen die met dat ene hitje (in de V.S.), 'Low', geschapen werden destijds. Waar de band nooit aan heeft kunnen voldoen. Waarom is me totaal onduidelijk, want heel veel betere en consistentere bands waren er niet in de jaren 90. The Walkabouts is nog zo'n band die het niet heeft gered, maar een geweldige output had in dat decennium.

Kies maar eens een best nummer op deze plaat. Ze zijn me allemaal even dierbaar. Allemaal raken ze mij direct, misschien het country deuntje het minst, maar ook dat zit gewoon goed in elkaar. De manier waarop 'Dixie Babylon' sleept, is ongekend goed. Als de band rockt zit er altijd een hook in het nummer dat direct verslavend werkt. In de teksten is het altijd opletten geblazen, want daar zitten altijd een paar zinnen in die een rake constatering zijn, uitermate geestig of anderszins opvallend.

Cracker als band lijkt geheel vergeten te zijn. Door mijzelf incluis, tot dat ik toch weer bij een van de cds uitkom. I heb er twee niet kwam ik achter. Ik ga eens op zoek of ze nog te krijgen zijn.