Van artrock naar dancepop. Dat is kortweg de verandering die Sparks vanaf 1979 doormaakte. Niet geleidelijk, maar met sprongen heen en terug. Als
Balls in 2000 verschijnt is dit echter al het achtste dancegerichte album op een rij, al stonden op voorganger
Plagiarism enkele klassiek-beïnvloede bewerkingen van eigen nummers.
Er bekruipt mij een vervelend gevoel: Sparks is toch méér dan (weliswaar intelligente) dance? Ze zijn toch vooral een groep van eigenzinnige pop? Deze laatste categorie is gelukkig steeds op die albums terug te vinden, zij het soms zeer verstopt. Dat dance-effect werd nog eens versterkt doordat Sparks niet meer werkte met een begeleidingsgroep maar met digitale geluiden.
Op
Balls klinkt in de dance een enkele invloed van big beat, zoals sinds het jaar ervoor de nieuwe trend was met namen als The Chemical Brothers en The Prodigy: bombastische digitale drumslagen die door Sparks naadloos worden ingepast.
We horen ze op
Bullet Train en bonustrack
Calm before the Opera, dat ik dadelijk nogmaals zal aanhalen. Eveneens kom ik het prachtige en ingetogen
Scherazade tegen; het heeft een hiphopbeat. Ook rustig is
It’s a Knockoff, uit de film ‘Knock Off’ (1998) met Jean-Claude van Damme en regisseur Tsui Hark, over wie Sparks op
Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994) een liedje maakte. Het type
actiefilm dat ik oversla, maar dit is geen MovieMeter.
Op
Irreplaceable moet ik net als op vorige albums van Sparks denken aan Pet Shop Boys en in, daarissieweer,
Calm before the Opera zingt Russell Mael acapella met andere Russel Maels. Of zou broer Ron ook bij een microfoon hebben gestaan?
Aeroflot is dankzij de gesproken delen van ene Aksinja Berger even aardig. In het intro klinkt eveneens een scheurend gitaartje én big beat, maar het refrein is dan wel erg flauw en verveelt spoedig. De eerder genoemde liedjes hoor ik echter graag.
En toch overvalt mij, nu ik de discografie van Sparks doorreis, een zekere matheid: ik mis de zijde met rock, gitaren, gekte en bizarre zanglijnen. Maar er is hoop, leert Wikipedia mij: het album flopte genadeloos, wellicht niet alleen omdat fans klaar waren met hun dancegerichte pop, maar ook omdat een gekke hoes ontbrak. Die bal is wel sáái; zelfs als je de hoes in
diverse kleuren uitbrengt… De tegenvallende verkopen deden de gebroeders Mael besluiten bij de opvolger het roer om te gooien. Desondanks een dikke 7 voor
Balls.