North Atlantic Oscillation - Fog Electric (2012)

Savage with Barometer klinkt weer lekker.
ben erg benieuwd, ze hebben me met het vorige album toch wel enigzins verrast.

Wat ik er tot dusver van hoorde klonk het zelfs beter dan de voorganger, die mij toen eigenlijk wat tegenviel. Ik denk dat ik deze (toch) wel ga aanschaffen.

Prikkelende recensie. Klinkt (heel) veelbelovend.

Waar het vorige album me aardig verraste lukt dat hier niet. Wel zijn ze qua sound iets gegroeid maar nergens echte verrassingen, wat natuurlijk ook niet hoeft maar soms wel eens fijn is.
Ze weten ook hier weer een lekkere sfeer te creëren en ook de nummers zitten vol met leuke dingen, maar het blijft niet plakken. Waar hun vorige album vol zat met nummers die nog steeds in mijn hoofd ronddwalen, is dat hier niet het geval en dat is toch wel een beetje een gemis.
Ik heb lang gewacht met een oordeel omdat de vorige ook heeft moeten groeien, maar bij deze is dat niet echt het geval.
3.5*

Ik heb een beetje een moeizame relatie met deze band. Op de een of andere manier blijft nieuw werk me aantrekken maar ben ik nooit echt geboeid geraakt. Ook deze Fog Electric veroorzaakt veel mist rond mijn hoofd. Wat vind ik hier nou eigenlijk van! Je hoort de potentie maar het komt er niet uit. Er wordt teveel op safe gespeeld waardoor mijn aandacht na enkele nummers wegebt. Toch zet ik hem na enige tijd weer op in de hoop dat ik toch getroffen word. Na enkele van deze luisterbeurten is mijn conclusie leuk geprobeerd maar geen blijvertje. Wachten op de nieuwe cd en weer een poging wagen...de potentie is er. Ooit gaan ze die ene plaat maken.

Laat je meevoeren op de ruimtelijkheid en weidsheid van deze muziek. Je waant je in het luchtledige. Best lekker dit!

DIt album een tijd geleden via Spotify ontdekt. Het deed me in eerste instantie een beetje aan Porcupine Tree en Amplifier denken. Bijster origineel is het allemaal niet maar hetgeen mij aantrekt in dit album is dat de muziek ademt en ondanks de orchestrale stukken niet compleet wordt dichtgeplamuurd met allerlei toeters en bellen (ik weet ook niet hoe ik het beter kan omschrijven).
Hun oudere werk binnenkort ook maar eens aan een luisterbeurt onderwerpen.

heerlijk album in het grijze gebied tussen prog/pop en shoegaze. Dromerige vocalen in veel, heel veel lagen, electronische sounds, vreemde teksten en opeens een klein blazertje. Ik draai hem nu al weer een jaar of 2 en hij wordt nog steeds beter. Het is echt zo'n album dat zijn geheimen na veel draaibeurten vrijgeeft. Af en toe wat harder zetten zodat het geheel als een golf over je heen spoelt.

Ze zijn gefascineerd door de zee en door het weer, de drie mannen van de Schotse band Northern
Atlantic Oscillation. De naam van de groep verwijst naar een meteorologisch fenomeen dat
bepalend is voor het zeeniveau in de noordelijke Atlantische oceaan. De titel van het nieuwe,
tweede album Fog Electric verwijst naar elektrische mist, een spookachtig gebeuren dat ervan
verdacht wordt schepen en vliegtuigen te doen verdwijnen in de wateren van de Bermuda driehoek.

Op de voorkant van het album prijkt een grijsblauw portret de Wyre Majestic, een boot die voer in
de door ijsbergen gekoelde golven tussen IJsland en Schotland. Het liep in 1974 vast op de rotsen
bij een vuurtoren met de naam Rubha a' Mhail. Zo koud als het beeld van het scheepswrak aan doet,
zo ijl klinkt de muziek van NAO. Als een hoge golf die op te rotsen in een mist van miljoenen
druppels uiteenspat, zo waaieren de keyboarmelodieën en poëtisch gefraseerde zanglijnen over je
heen. Maar het is een verwarmende mist, weldadig prikkelend, een elektrische regenboog.

De kleurrijke keyboarmelodieën – brede, aangeklede akkoorden – vormen de basis onder de liedjes.
Hoewel 'liedjes' niet de juiste manier is om titels als Soft Coda, Expert with Altimeter of Downhill te
omschrijven. Schetsen zijn het evenmin, daarvoor bevat de muziek te veel 'hooks', pakkende
invallen.

Soft Coda is een geslaagde kruising tussen de alternatieve pop van Air, Super Furry Animals of
Grandaddy met het geluid van een scheepsbel in de mist. De gitaarsalvo's die The Receiver naar de
haven lokken, storten zich vanaf een vuurtoren de diepte in. Op water getatoeëerde woorden
golven in Downhill vreedzaam van je af.

Fog Electric is net zo betoverend als het debuut uit 2010, maar de muziek is iets verder afgeslankt
en gestroomlijnd. Sommige passages vallen nog tussen wal en schip. Maar laat dat nou net de plek
zijn waar bands als deze de meest fascinerende schatten ontdekken.