Ik vind Sonny dus niet zo'n verstandskonijn en zeker niet in deze periode. Hij komt wel uit die periode natuurlijk. Vanaf eind jaren '60 evolueerde jazz deels van vermaakmuziek naar wat meer diepzinnigere muziek met meer ruimte voor emotie. Nou ben ik liefhebber van bijna alle varianten van jazz, ook de hier minder gewaardeerde dixieland, swing en bebop. Sonny evolueerde mee naar mijn mening hoewel zijn techniek inderdaad geweldig bleef en misschien ook deels de essentie van de muziek. Toch vind ik dat hij sinds 'The Bridge' een geweldig eigen geluid heeft ontwikkeld en op dit album komt dat heel mooi tot uiting.
De ritmesectie speelt inderdaad niet met dezelfde intensiteit als bij Coltrane. Misschien jammer, maar aan de andere kant misschien maar beter omdat het anders zo'n slap aftreksel wordt van het Coltrane quartet. De chemie die Jones en Garrison met elkaar hebben is hier in ieder geval nog wel aanwezig. Die chemie in combinatie met het spel van Sonny vind ik fantastisch op dit album, vandaar dan ook de hoge waardering. Helemaal leuk om te horen hoe Sonny heeft geluisterd naar Ornette Coleman (hij tourde ook in 1962 met Don Cherry). En Jimmy Garrison... ik spreek niet snel over favorieten maar Jimmy heeft een hele grote plek in mijn hart
Deze plaat is gewoon erg goed en misschien een stukje interessanter dan de albums uit de jaren '50. De ballad is prachtig en Freddie Hubbard toont weer duidelijk aan hoe veelzijdig hij is.