Dear Mr Man heeft last van waar Sven Hammond Soul ook last van heeft: an sich goede instrumentatie, maar de vocale inbreng is tenenkrommend. Nu moet ik alvast zeggen dat Sven Hammond Soul een stuk groovier is, om maar eens een vreselijk woord te gebruiken, en wijselijk genoeg de meeste nummers instrumentaal zijn. Dear Mr Man heeft echter een vaste zanger en die zanger denkt dat hij Prince is. Kijk, dan moet je het al niet vertrouwen. Soul heeft het menneke ook absoluut niet.
Hoe ik het me voorstel is dat de gitarist, toetsenist en drummer (de Doors-opstelling; de toetsenist doet ook de baspartijen) het heel leuk vonden om samen te spelen en dat ze graag soul en funk na wilden doen, terwijl ze eigenlijk gewoon diep van binnen een rockband zijn. Omdat ze geen van allen leadzang wilden doen, heeft een vriend van hen aangeboden om te zingen. De rest had allang zoiets van, oké, is goed, dan doen wij de achtergrondzang.
Dit is allemaal hypothetisch, behalve dat stuk van de opstelling natuurlijk, maar ik denk dat het zo ergens gegaan is. De muzikanten zijn vaardig, maar er ontbreekt spanning en ook een eigen gezicht. Opener ‘Subliminal’ is bijvoorbeeld al een dun doorslagje van Waylons ‘Wicked Ways’, dat volgens ook weer ergens van gejat is. Dat ze geen bassist hebben vind ik ook al een flink minpunt; dat had de boel een stuk meer schwung kunnen geven. Die is er helaas niet, maar er is wel die zanger en die zanger komt live nog erger over dan-ie hier klinkt. Dood- en doodzonde is dat.