Er zijn kennelijk maar weinig MuMe'ers die Ambrosia kennen. Nou beperkte het succes van deze band zich hoofdzakelijk tot hun vaderland, al schijnt dit debuutalbum in Nederland destijds ook niet onaardig verkocht te zijn.
Hun eerste twee platen hebben nog een behoorlijk proggy inslag, daarna gaat het meer de AOR-kant op: verzorgde, goed gemaakte, maar veilige popmuziek. Van dit debuutalbum was Holding on to yesterday een Amerikaanse top 20-hit en ook Nice, nice very nice haalde daar de hitlijsten.
Deze nummers op dit debuut zijn op zich vrij toegankelijk, maar hebben vaak van die proggy extra's: vingervlugge keyboardriedeltjes hier, snelle gitaarloopjes daar, dat soort werk. Ik hoor in het werk van deze Amerikanen vooral invloeden van Britse voorbeelden, zoals The Beatles, 10cc, Yes en The Alan Parsons Project.
Dat laatste is niet zo gek: Alan Parsons is hier de engineer en hij was de producer van hun tweede album. De groep speelde mee op het eerste APP-album en zanger David Pack zou later de leadvocalen op een aantal APP-nummers voor z'n rekening nemen.
Ik vind het nog het meest lijken op een steviger, lossere en experimentelere versie van APP. In het meest experimentele nummer, Mama Frog, hoor ik in het tweede deel zelfs invloeden van de vroege Pink Floyd, maar Ambrosia heeft toch een vrij eigen gezicht, mede door de gave harmonievocalen. Goeie popplaat in elk geval. Ik vind hun tweede nog wat beter, daarna vlakt het een beetje af. De band schijnt trouwens nog steeds te bestaan.