Heel gek, maar juist in het tijdperk waarin je zelf elke willekeurige playlist kan samenstellen op Spotify, betrap me erop dat ik steeds vaker goedkope compilatie-cd's meepak uit kringloopwinkels en van rommelmarkten. Voor twee kwartjes of hooguit een euro kun je je natuurlijk geen buil vallen aan dit soort dingen.
Vroeger kostten die krengen dertig tot veertig gulden per stuk en dat had ik er meestal niet voor over, ook al omdat er heel vaak dezelfde nummers op terugkeerden. Vaak de gekende popklassiekers van artiesten die doorgaans maar om één of een handvol nummers herinnerd worden. Maar er staat tegenover dat je, als je geluk hebt, vaak ook wel een handvol nummers op staat die je niet vaak terugvindt, soms zelfs niet op Spotify en aanverwanten.
De Play My Music-serie van EVA (een tijdelijke joint-venture van de toenmalige platenlabels EMI, Virgin en Ariola) uit 1989 is geen uitzondering op die regel. Redelijk wat bekende nummers, maar toch ook vaak vergeten pareltjes of - in dit geval - LP-tracks die helemaal nooit op single zijn verschenen. Ik heb er inmiddels een heel stapeltje van, al is mijn serie niet compleet. En het is de vraag of ik dat wil; ik heb het idee dat de muzikale kwaliteit per deeltje nogal uiteenloopt.
Prijsnummer op dit deel is het openingsnummer, dat ze niet voor niets vooraan gezet hebben: een nummer dat kalm opent met een rustig piano-intro, maar daarna op gang komt met een backing die een beetje aan Dire Straits doet denken. Maar het nummer krijgt een extra dimensie wanneer Long John Baldry zijn scheur opentrekt in deze door veel artiesten opgenomen klassieker.
In Mike Oldfield's Shadow on the wall komt een andere scheur voorbij, die van Roger Chapman. Gevolgd door een paar doodgecompileerde nummers, die an sich overigens niet verkeerd zijn. Vervolgens weer een paar verrassende tracks in de vorm van een mij onbekende Herman Brood-track, Joe Cocker's fraaie cover van John Lennon's Isolation en Steve Winwood's ook al zeer fraaie albumtrack. Al komt die laatste hoorbaar van een jaren tachtig-LP (Roll with it), maar toch een fijn nummer. Ook mooi: Marianne Faithfulls versie van de Stones-klassieker die haar beroemd maakte en een verstild liedje van Al Stewart, die daarmee zijn LP Time passages afsluit. Ook weer een originele keuze voor een verzamel-cd.
Na een dipje met het iets te gladde Air Supply sluit de CD af met drie niet al te voor de hand liggende hits, die je niet zo vaak meer hoort. Dat maakt dit tot een zeer genietbare playlist waar ik zelf niet opgekomen zou zijn. Genoeg afwisseling, maar toch veelal nummers die redelijk bij elkaar passen. En die hard-to-find hit van Long John Baldry (Nederlandse top-20 in '81) vormt hier de kers op de taart.
Bijkomend voordeel is dat de geluidskwaliteit uitstekend is. Ruim voor het uitbreken van de 'loudness war' (zeg maar tweede helft jaren negentig) samengesteld en ook qua volumeverschil van de onderlinge nummers keurig in evenwicht. Dat maak ik op verzamelaars wel eens anders mee.