Ik kreeg al twee keer een pm met vragen over dit album, en zag dat ik hier nog niets had geplaatst.
Wel:
Orion is Belgisch, maar de muziek is pure internationale folk. Meest Iers, maar ook Bretons en op deze CD staat zelfs een hora (is mijn favoriete track).
Bijzonder is dat ik de eigen composities van Orion soms beter vind dan menig oorspronkelijke traditional, en dit is de enige folkgroep waarbij ik dat heb. Dan reken ik de Pogues even niet mee, maar dat is toch op zijn minst ook crossover folk/punkrock.
The Road to Ballyheigue is zo´n voorbeeld. Klinkt globaal als alle traditionele folk, maar de melodie is daar op de een of andere wijze ´te alternatief´ voor. Toen ik dit voor het eerst hoorde was ik helemaal overdonderd.
Stuwende kracht is, van de tracks die ik het mooist vind, Raquel Gigot, de accordeoniste. Is een van de weinige personen op deze wereld waar ik daadwerkelijk idolaat van ben. Weinig in de publiciteit, CDs zijn zelfs in Belgie slecht verkrijgbaar en aan websites en PR doet ze ook niets of nauwelijks, maar ze is over de hele wereld gekend onder de collega-spelers. Met trillende benen ooit een handtekening van gekregen op het folkfestival Peer 1992.