Fates Warning - Night on Bröcken (1984)

Damnation is een geweldig nummer, die heb ik op zo'n Metal Blade verzamelaar (Metal Massacre?).

Ben erg benieuwd naar de rest van het album, ik heb namelijk alleen Parallel in bezit en die is toch wat in een andere stijl.

De rest van dit album is ook dik in orde, Germ. Slechte productie en zo, maar het potentieel van de band is hier al zeker in te horen.

Ik ga niet te snel oordelen na enkele luisterbeurten, maar ik hoor hier prima muziek (in het straatje van de oude Queensrÿche) met echter twee minpunten: het armoedige geluid en het stemgeluid van die zanger. Wennen is en blijft de boodschap, maar dit is wel een heel mooi debuutalbum. Voorlopig hoogtepunt: Soldier Boy met op de tweede plaats Damnation.

Leuk metal album dat ik eerlijk gezegd te weinig luister.

Ik heb dit album trouwens met deze hoes

Het debuut van Fates Warning laat nog een grote bewonderig voor Iron Maiden horen.
Zanger Arch heeft dan ook wel wat weg van Bruce Dickinson. De plaat luistert lekker weg met een rustpuntje in de vorm van akoestisch instrumentaaltje S.E.K.
Eigenlijk staan er niet echt zwakke nummers op, maar het ontbreekt aan een eigen gezicht en échte uitschieters. Opvolger The Spectre Within zou daarin echter wel slagen.

Ik heb een correctie doorgestuurd. Je link werkt niet meer maar waarschijnlijk bedoel je de hoes die er nu staat. Zo is het album volgens Discogs en Wiki in ieder oorspronkelijk verschenen.

Die hoes bedoel ik inderdaad

Dat vind ongeveer iedereen, dus ik zal wel een malloot zijn, maar ik hoor vooral een album met veel te veel Exciter pastiches - Judas Priest dus. En Stained Class is van 1978. Probleem is dat Exciter al een perfect nummer is, zodat een stelletje Amerikaanse tieners er nauwelijks iets aan toe te voegen heeft. Laat staan dat ze het kunnen overtreffen.
Damnation is de beste van het stel, ook al zijn de eerste twee, drie minuten duidelijk geïnspireerd door Sad Wings of Destiny en Beyond the Realms of Death.
De rest is vergetenswaardig, zo ook het instrumentele SEK - dat alleen maar opvalt omdat het afwijkt van de rest.

Als ik die afwisseling en overgangen in het titelnummer hoor moet ik altijd aan het debuut van Opeth denken. Het zou me niet verbazen als Mikael hier goed naar geluisterd heeft.

Als braaf mens die zich regelmatig onderdompelt in het Metal bad van de jaren tachtig kan ik ook zo mijn streken hebben, ik heb me veelal weinig aangetrokken van Fates Warning omwille van de capriolen van Fates Warning zanger Ray Alder, zo vermoeiend.

Ik heb No Exit en Perfect Symmetry maar die komen zelden uit mijn kast. Disconnected heb ik leren waarderen via het Metal Album van de Week, maar het heeft tijd gekost. Dit album is echter met John Arch, wiens hoge zang meer in mijn straatje ligt ook al omdat er meer conventionele zanglijnen worden gebruikt, het went rapper. Muzikaal is dit bijzonder tof, progressief en genietbaar. Ik ga toch iets verhogen.

De eerste drie zijn met John Arch, de volgende met Ray Alder, als mijn ogen en oren me niet bedriegen. De albums met Arch komen binnenkort aan de beurt, voor de albums met Ray Alder zal ik me mentaal voorbereiden en mijn vooroordelen trachten weg te krijgen.

Ray Alder debuteert op No Exit inderdaad. Een album dat ik nog erg goed vind aansluiten op Awaken The Guardian en The Spectre Within. Al is het maar van de ongekend hoge zang van de man.

Night On Bröcken klinkt ambachtelijk en liefdevol. Ondanks de beperkte opnamekwlaiteit. Wie een beetje van metal houdt, moet daar toch doorheen kunnen prikken, dunkt me. Fates Warning is op Night On Bröcken nog wat rechtlijniger dan dat het later zou doen. Buried Alive en Soldier Boy passen erg goed bij de zich ontwikkelende Amerikaanse metaltuinen. Een beetje rafelig maar toch ook krachtig, stuwend en bovendien voorzien van ijzingwekkend zangwerk.

Het titelnummer en de donkere parel Damnation herbergen beiden een onweerstaanbare mystieke sfeer hetgeen het onweerstaanbare van het album goed uitdrukt. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een ruwe diamant, maar die kunnen ook al fonkelen als ze pas gedolven zijn.

Je hebt dan eigenlijk de pech juist die twee albums in huis te hebben waarop de toen nieuwe zanger zich het meest liet gaan in onconventionele zanglijnen en extreem hoog gegil. Wat al blijkt met Disconnected, de volgende albums met Ray Alder zullen je zeker beter liggen.

De drie eerste albums laten een geleidelijke evolutie horen, maar No Exit vind ik toch wel een lichte koerswijziging. Vooral door de nieuwe zanger natuurlijk, die toch een heel andere manier van zingen heeft en ook heel andere zanglijnen laat horen. Het verschil in harde snelle stukken muziek en rustige delen is ook groter. De grootte in verschil vind ik vergelijkbaar met toen bij Maiden de nieuwe zanger zijn intrede deed.

Deze discussie hebben we al eens gevoerd ergens. Ik ben het nog altijd niet met je eens. Behalve dat we er beiden met veel plezier naar kunnen luisteren.

Ik meen me toch te herinneren trouwens dat het niet Damnation is, maar Soldier Boy dat op een Metal Massacreding verscheen. Even reagerend op een stokoud berichtje van Germ hierboven.

Laten we dat zo maar houden dan.

En het is inderdaad Soldier Boy, op Metal Massacre V.

Dat had ik kunnen weten natuurlijk. Staat hier nota bene (ergens) in de kast.

Aardig debuut van deze Amerikanen.

Ik leerde deze band kennen met 'Inside Out' en al snel daarna heb ik toen in mijn enthousiasme zonder te luisteren de twee CD-dubbelaars met de eerste 4 albums op te kop getikt. Was dat even schrikken..... De CD's hebben jarenlang mijn kast gevuld zonder geluisterd te worden.

Pas na het geweldige soloalbum 'Twist Of Faith' van John Arch ben ik ze weer opnieuw gaan luisteren en beter gaan waarderen.

Dit album laat zoals al eerder gememoreerd een prima mengeling van Maiden en Priest horen maar de productie haalt veel onderuit. Favoriete nummers zijn Buried Alive en Kiss Of Death (waar John Arch me in het begin veel aan John Bush doet denken). 3***

Een aardig debuut dat wel echt als een debuut klinkt. De gitaarsolo's en - riffs doen aan Iron Maiden denken. Alleen de zanglijnen maken het verschil. Damnation is het mooiste nummer en het enige waarop John Arch even wat lager zingt. De andere nummers zijn ook zeker genietbaar maar niet heel memorabel.

80/100

“Ze gaan me doodslaan.” Woon je al meer dan veertig jaar aan de Belgische Kust in de Stad aan Zee, dan is het pas sinds een jaar of vijf dat ik mosselen eet en nu alweer een paar jaar niet meer. Ik heb zo mijn favorieten. Niemand wilde mij toen geloven toen ik zei dat ik nog nooit mosselen had gegeten.

Dat vat ook een beetje mijn relatie met Fates Warning samen: tientallen jaren Metalhead zijn, door de glorieuze topic Het Metal Album van de Week toch proeven om dan later tot de vaststelling te komen dat het nooit mijn favoriet gerecht zal zijn. Maar ook om te beseffen dat hier best goede muziek door goede muzikanten wordt gespeeld, alleen mis ik – ik weet het, hier komt het weer – mijn melodielijnen, mijn herkenningspunten, mijn momenten om op te springen.

Een paar weken geleden kon ik de eerste drie albums met John Archer kopen op Amazon.fr met nette prijzen, mijn Night on Bröcken bevat de vier bonustraks zoals Discogs als volgt vermeldt: https://www.discogs.com/Fates-Warning-Night-On-Br%C3%B6cken/release/8517356. Leuke bonus maar ook niet meer dan dat hoor, vaak omdat het me toch niet interesseert. Goedgekeurd zijn de twee instrumentaaltjes S.E.K. en Shadowfax (“Gandalf en zijn peerd”) en de laatste twee nummers, de rest blijft taaier, niet geholpen door een povere productie wat mij normaal gezien weinig kan schelen gezien mijn blijvende interesse voor Metal van de jaren tachtig en zijn vaak povere producties.

Maar ik blijf proberen want ik kan heel koppig zijn als het er op aan komt, er moet veel gebeuren voor ik begin te plooien, heel veel, vraag het maar aan mijn baas. En is de reis naar het doel vaak niet interessanter dan het doel zelf? The point of a journey is not to arrive (Neil Peart).

Ik denk dat het niet uitmaakt hoe vaak ik deze plaat opzet, het gaat gewoon niet aanslaan.
Muziek is in orde, maar niet spannend genoeg.
Vind de zanger ook extreem veel lijken op Bruce, dat helpt niet als je een eigen sound wilt creëren lijkt me.
En als kers op de taart staat er tussen de bonustracks ook nog eens een live uitvoering van Flight of Icarus.
Ben nog wel benieuwd naar de rest van de discografie, maar ze staan flink achter.