De opvolger van een fijn plaatje genaamd Amoral, die zoals iemand al eerder omschreef klinkt als een mix tussen The Smiths, The Who en soortgelijke bands uit die tijd. Niet bijzonder, maar bij vlagen erg fijne synthpop; druk en ambitieus.
Jammer genoeg leunt de opvolger wat minder op synths. Soms klinken de liedjes op True hierdoor wat dertien in een dozijn, veel meer dan op Amoral. De synths op Amoral konden daarnaast wat richting geven, waardoor de nummers wat gestroomlijnder klonken. Dat ontbreekt nu, waardoor liedjes vaak wat chaotischer zijn. Rauwer in positieve zin, rommeliger in negatieve zin. Al te vaak verdrinkt de zanger in de drukke muzikale partijen. Denk hierbij aan Unfolding Black Wings. Totally True en Der Microarc klinken dan weer lekker fris. Ik ben benieuwd of ik het een hele plaat volhoud.