Aquila
Er is nogal wat live materiaal van VDGG na de reunie - of eigenlijk zoals nu enkele jaren later blijkt: de herformatie. Toch wel een andere band zonder Jackson en ik moet zeggen: ik vind het heel verfrissend. Er wordt veel nieuw materiaal gespeeld en dat doet nauwelijks onder voor het oude dat prima wordt geassembleerd in de setlist.
Het concert van het trio na de release van a Grounding by Numbers gaf dat al aan. Stevig door Evans gestuurde intermezzo's van tweemaal toetsen (keyboard en orgel) of incidenteel gitaar en orgel. Zeker als je dit weer hoort kun je het album Trisector écht in de herwaardering doen - wat mij ook overkwam. Daar staan hele sterke songs op. Ik blijf het bij Lifetime jammer vinden dat een échte finale/conclusie ljikt te ontbreken, maar qua tekst en opbouw vind ik het een van de sterkste VDGG songs aller tijden. En ook de meer typische VDGG-song Over the Hill is heus wel zo majestueus als Childlike Fatih in Childhood's End.
En waar bij Real Time (het concertverslag van de eerste reünie (toen nog wel)) nog werd geklaagd over Hammill als zwakste schakel (was niet zo bij stem) kon bij de live-dubbelaar van Paradiso al vaststellen dat dat blijkbaar tijdelijk was. Ook hier is Hammill uitstekend op dreef. Bij dit trio is zeker en vast geen zwakke schakel. Luister daarvoor alleen maar de nieuwelingen Interference Patterns en Mr. Sands. Minimaal zo weergaloos als Man-Erg, zo niet....