Met zijn vijven en afkomstig uit Sheffield maken ze deze EP en dat was het dan, behalve nog een obscure verzamelaar in 2016 van het label High Roller, dat zich voornamelijk hiermee bezig houdt.
Het eerste nummer is tevens het leukste nummer ondanks de wat monotone klagerige zang dat mij vooral niet lekker zit in de chorussen van dat nummer. The Day the Wells Ran Dry is ene oor binnen, ander oor uit. Het langste nummer is ook voorspelbaar het episch nummer met kalm begin en dan de tempoversnelling.
Leuk aardigheidje maar je hoort waarom dergelijke groepen lang geleden niet doorbraken in de NwoBHM beweging: “net niet”. Een groep lukte het fantastisch wel: Iron Maiden. Toch vind ik het nog altijd plezierig om eens dergelijke zaken te beluisteren: de nostalgicus in mij.