In zekere mate best 'n onopvallend album, mede veroorzaakt door de selectie van vertegenwoordigde nummers. De lichte productie in combinatie met de wisselvalligheid van het slechts deels geslaagde songmateriaal, zorgt ervoor dat de verveling af en toe om de hoek komt kijken. Wel de moeite waard is vooral het door John Farrar geschreven folknummer Sail Into Tomorrow, waar het hele plaatje (Olivia’s zachte stem, de minimalistische begeleiding, en de prachtige tekst) helemaal klopt. Andere nummers die ook weten te overtuigen in de hier te horen gepresenteerde versies zijn Lovers (geschreven door countryzanger Mickey Newbury, en een in jaar later - in 1975 - ook door Newbury zelf opgenomen) en Crying, Laughing, Loving, Lying (een cover Labri Siffre). Wat minder genietbaar, maar nog wel prima aan te horen zijn de andere ballads Clearly Love, Just a Lot of Folk (The Marshmallow Song) en zelfs het enigszins afstotelijke typisch-Amerikaanse countrynummer Let It Shine (die ondanks zijn flauwe sound een behoorlijk pakkend liedje blijkt te zijn). Summertime Blues, gebracht in een soort van soft-glamrock stijl, is echt vreselijk, en ook Newton-John’s frasering bij het refrein van Slow Down Jackson is ronduit irritant te noemen. Twee echte missers op deze plaat. Van alle albums die Newton-John tot aan de mid-70s uitbracht, is dit waarschijnlijk de minste uit de reeks (al blijft 't allemaal zeer degelijk).