Ben diep onder de indruk. Op dit album leunt Iris vooral op de piano - iets wat in haar vorige albums ook naar voren kwam alleen dan in mindere mate. Het meer swingende materiaal dat op 'The Way I Should' wat meer naar de voorgrond trad is hier echter ook aanwezig. Haar stem is niet veranderd, zo ook niet haar vermogen om adembenemende nummers te schrijven. 'Before the Colors Fade' is er weer zo eentje waar je helemaal stil van wordt, mijn favoriet op dit album. Op 'The Night I Learned How Not to Pray' komt haar kritische houding ten opzichte van het geloof weer naar voren - verteld in een prachtig verhaal over de dood van het broertje van een vriendin van haar (wel verteld vanuit haar eigen perspectief). '
That was the night that I learned how not to pray, 'cause God does what he wants to anyway'. 'Livin' on the Inside' lijkt wel speciaal voor mij geschreven. Net als haar nummer 'When My Mornin' Comes Around' van 'The Way I Should' - wat een enigszins zelfde thema beslaat - raakt dit mij ontzettend. Dit album duurt bijna een uur maar het is het volle uur gewoon genieten van haar talent.
Beste album van 2012? Het lijkt er wel op, ja. Als de volgende maar niet weer zestien jaar op zich laat wachten - want dan ben ik alweer 36
BobbieMarley schreef:
En het is het wachten waard geweest, NewYorkCityLight! Maar populair gaat deze cd niet worden, dat is een ding dat zeker is.
Gelukkig is het Iris daar zelf ook niet om te doen