Ja. Hoe begin je zo een prachtplaat te beschrijven. JJ speelt hier in een kwartetvorm, wat betekent dat hij de enige blazer is. Zijn ritmesectie bestaat op 5 van de 6 songs: Harold Maybern (piano), Frank Grant (drums) en Arthur Harper, Jr op de bas.
Ik ben zelf wel een liefhebber van de trombone, een instrument dat wat mij betreft een onderbelicht instrument is. Er zijn wel wat bekende trombonisten op te noemen: Curtis Fuller, Kai Winding, Trombone Shorty, JJ Johnson, Slide Hampton, Glenn Miller en Steve Turre, maar als je mensen vraagt wie het zijn, zul je niet snel een antwoord krijgen.
Deze plaat van JJ kenmerkt zich door een warme sound en wat lange, veelal modale songs, waarop JJ echt laat horen wat hij kan. En dat is veel. Met name de eerste compositie (van Miles) is echt prachtig.
Op het tweede nummer is de bezetting totaal anders en horen we McCoy Tyner op piano en Toots Thielemans op gitaar, aangevuld met drummer Elvin Jones en bassist Richard Davis. Een lekker midtempo bopper met ook wat zwierig gitaarspel van Toots.
Op Stella by Starlight laat JJ horen hoe hij speelt met een muted trombone. Toch ook niet een alledaags geluid, bijna Miles Davis-achtig. My Funny Valentine is een prachtige ballade (de trombone leent zich uitstekend voor droevige stukken).
Zowel Minor Blues en Blues Waltz zijn lekkere hardboppers waar JJ ook weer lekker los kan gaan. Het is niet zo dat hij helemaal los gaat en dat het een bende wordt, hij blijft ingetogen en relaxed. En dat is eigenlijk best knap.
Het is wel toevallig dat Impulse! een aantal trombonisten als leider een plaat laat opnemen: JJ Johnson, Curtis Fuller en Kai Winding en ook een duo-plaat van Kai en JJ. Allemaal erg de moeite waard en van harte aanbevolen.
Over deze plaat: luister Neo, laat je meevoeren door de mystiek en magie en als je het niks vindt mag het ook. Maar dat geloof ik niet.