Therion - Les Fleurs du Mal (2012)

We zijn benieuwd naar de nieuwe van deze band. Nu Zaterdag a.s komen ze in de Oosterpoort in Groningen en maar hopen dat dit album daar dan ook al in de voorverkoop ligt.

Ook wel mooie oude middeleeuws ogende hoes vind ik

Ze bieden hem tijdens de tour te koop aan, dus ze zullen hem zeer waarschijnlijk al wel bij zich hebben.

Ter ere van haar 25ste verjaardag, wou de band iets speciaals doen. Het label wou een greatest hits, maar Therion maakte liever een nieuw album in eigen beheer. Geen typische Therion-plaat, maar een verzameling metalversies van Franse popsongs uit de jaren '60 en '70. Dit 'concept' doet je misschien het ergste vrezen, maar Les Fleurs du Mal is gewoon een zalige plaat, met prachtige nummers in die herkenbare Therion-stijl.

Therion geeft al deze popnummers een grondige makeover (zie ook Summernight City) en maakt die, op het eerste gehoor zorgeloze, pop een stuk donkerder en dreigender.

Enkele van mijn favoriete nummers:
* Poupée de cire: Deze klassieker van France Gall komt tweemaal aan bod. De beste versie is de meest heavy van de 2, op het einde van de plaat.
* Une Fleur Dans La Coeur: Een voor mij volstrekt onbekend, maar bloedmooi nummer van Victoire Scott. Het doet wat mysterieus aan.
* Polichinelle: Nog een France Gall-klassieker. Opnieuw over een pop.
* Soeur Angélique: Een mooi melancholisch nummer, met zangeres Lori Lewis in een glansrol. Het gaat over de roeping van een non.
* Wahala Manitou: Geen idee wat hier het origineel van is, maar de Therion-versie klinkt als een soort zigeunerwals - uiteraard - met metal vermengd.
* Les Sucettes: De bonus track, wederom van France Gall. Hier mag Thomas Vikstrom over lollies (of bedoelde auteur Gainsbourg iets anders? ) zingen. Leuk nummer als uitsmijter.

Wat kan ik er nog meer over zeggen? Ik kocht de cd gisteren na het (uitstekende!) concert van Therion in Antwerpen en ik wil er gewoon non-stop naar blijven luisteren. Ik ben benieuwd naar wat de toekomst brengt, maar de eerste 25 jaar van Therion worden alvast subliem afgesloten.

Het is voor Therion zijn doen wel erg rustig geworden.

De zware metal riffs zijn achterwege gebleven.

Mooi album van wie van klassieke muziek houd maar dan nog net iets steviger.

Denk wel dat dit een groei album zou kunnen zijn, zo van naarmate je hem vaker hoort hoe beter hij je gaat bevallen.

Als je iets verwacht in de geest van Vovin, Sirius B of Gothic Kaballa dan moet je deze niet hebben, maar voor mooie opera achtige taferelen met een klassiek sfeertje erin dan zit je met deze wel goed.

Heb hem gister gehoord, maar vind hem voorlopig niet goed genoeg om hem org aan te gaan schaffen.

Heb deze gister nog een keer gehoord en vind hem best goed, alleen totaal anders dan je zou verwachten van Therion. Meest jammere vind ik het zowat ontbreken van gitaar solo,s op deze.

Leuk album, maar niet een album wat een klassieker word volgens mij.

Een geslaagd album met echte Therion vertalingen. In eerste instantie vond ik het maar mwa, mwa, maar het luistert eigenlijk best leuk weg. Na een paar minuten begin je er in te komen, en pakt het je zelfs goed beet. De band straalt ook veel spelplezier uit want de nummers spetteren zeker. Waarschijnlijk is dat de grootste reden dat het je beet pakt.
Leuke plaat!!

Het blijft een eigenzinnig individu die Cristofer Johnson. Niet alleen komt hij met een plat vol met allemaal yé yé chansons uit de jaren 60. Maar hij brengt dat ook nog eens helemaal in eigen beheer uit. Het cd'tje is vooralsnog alleen tijdens concerten te koop en wellicht wordt het later via de reguliere wegen in de markt gezet.
Om die reden heb ik er nog geen noot van kunnen horen. Ik vrees voor een boterham met pindakaas want als de uitwerking van het album net zo eigenzinnig is als de hele gedachte achter de release dan groeit mijn nieuwsgierigheid tot ondraaglijke proporties.

Ik heb deze CD al in verschillende winkels zien staan (bijv. Mediamarkt), maar ik wist nog niks van dit album af. Ik kon op het doosje en in het boekje geen jaartal ontdekken, dus ik vroeg me af wat dit toch voor Therion-album was. Bleek toch hun nieuwste te zijn.
Toch wel vreemd dat ik het in de winkels ben tegen gekomen,als het alleen bij shows wordt verkocht, zoals hierboven beschreven. Maar goed, is het een beetje de moeite waard?

De bedoeling is volgens Cristofer Johnson in Aardschok van een paar maanden terug dat het eerst bij shows verkocht werd en dat het daarna eventueel ook in de reguliere handel gebracht werd. Dat is blijkbaar nu het geval.

Dat zou je eigenlijk zelf moeten gaan proberen, want een ander kan natuurlijk niet voor jou bepalen wat je wel of niet goed zal vinden. Mijn zwager is paar maand terug naar een concert geweest van Therion en daar heeft hij gelijk deze cd gekocht, heb hem de dag na het concert beluisterd, maar is een stuk anders dan vorige Therion albums geworden. Minder heavy vind ik, vooral vanwege het nagenoeg ontbreken van gitaarsolo,s. Ik ga deze daarom ook niet origineel kopen, heb hem al zien liggen bij Plato in Groningen, maar laat hem maar mooi liggen. Maar laat je niet weerhouden door de mening van anderen, misschien vind jij het wel een super album.

Kan ook best zijn dat dit een groeialbum is die pas na vele luisterbeurten een beetje op zijn plaats valt.

Ik denk niet dat het een groeiplaat is, maar "gewoon" een leuk tussendoortje. Absoluut niet de gewone Therion, maar het is wel Therion! Ben je fan van deze geweldige band, dan lust je dit ook wel. Vind je deze band sowieso al niets, dan gaat het met dezewaarschijnlijk ook niet lukken. Ik vind het een leuke cd, voornamelijk vanwege het spelplezier wat er vanaf spettert! Probeer het gewoon en laat je verrassen door de interpretaties van deze niet-metal nummers door deze metalband.

Ik kan deze zet van Therion uit artistiek oogpunt wel waarderen, maar beleef er weinig lol aan. Die franse taal is leuk voor op vakantie, maar in de muziek doe ik er weinig mee. Het zegt me al genoeg dat niet één nummer echt ken en die BZN-achtige titels nodigen me niet echt uit. Het zangwerk is dan wel weer top, toch hoor ik liever Sitra Ahra.

Kijk, dat idee had ik er al een beetje bij. Vandaar dat ik eerst maar een beetje wil checken of hij bij andere Therion-fans in de smaak valt Het is toch wel heel wat andere koek, begrijp ik. Ik zal wel eens wat nummers beluisteren, voordat ik een besluit neem Thanks in ieder geval!

Dat het heel andere koek zou zijn, vind ik wel meevallen. Ik heb het plaatje nu een paar keer gehoord en ik stel vast dat de Franse chansons behoorlijk vertherioniseerd zijn. In dat opzicht is het beslist geen flauw coveralbum. Lekker lopende gitaarriffs en comfortabele ritmen vormen een uitstekend vehikel voor de ronduit prachtige vocalen. De symfonische identiteit is iets naar de achtergrond gedrukt, maar dat was op Gothic Kaballah eigenlijk ook al een beetje het geval. Echt spektakel ontbreekt vanwege de korte puntige nummers wel een beetje, maar voor de Therionliefhebber is Les Fleurs Du Mal volgens mij beslist geen miskoop.

Tja een miskoop dat is het denk ik ook niet, maar vind dit album toch een vreemde eend in de bijt eigenlijk, en vooral minder heavy en meer opera achtig dan we gewend zijn. 20 euro zou ik er beslist niet voor willen geven, voor een tientje kocht ik hem nog niet eens. Waarom? Zal toch vovin of Sirius b erin gaan doen om het meest uitgesproken Therion geluid te willen horen!

Een ander wil weer Theli of Symphony Masses. Die operavocalen vind ik juist heel erg des Therions.

Inmiddels heb ik een aantal nummers even op youtube opgezocht. Maar nee, deze laat ik aan me voorbij gaan Inderdaad, toch wel een 'vreemde eend in de bijt'. Niet echt mijn ding. Als ik de videoclips erbij zie, vind ik het ook allemaal wat te grappig overkomen om het album echt serieus te gaan nemen. Nope, not my cup of tea
Neemt niet weg dat ik wel uitkijk naar de rockopera/metalopera!

Therion ziet er altijd al een beetje grappig/raar uit. Dat hoort bij deze band met hun over the top muziek. Het hoort er bij hen zo bij, dus ook nu. Ik vindt het een geslaagd project, draai het geregeld.

De kracht van de Franse chanson openbaart zich wanneer de artiest in het liedje kruipt en het zodoende belichaamt. Dat is bij Therion beslist niet aan de orde. Johnson verdrinkt de chansons in Therionese bombast. Het is gelukkig geen wetmatgheid dat zo'n benadering er dan ook gelijk een rukalbum van maakt. Sterker nog, het is ronduit genieen geblazen met de prachtige arrangementen en de prachtige zangkunsten. Coveralbums maken? Kijk eerst even hoe deze Zweed dat aanpakt.

Gisteravond heb ik in concertgebouw de harmonie in leeuwarden Therion weer eens tijdens een concert mogen aanschouwen.

Ze hebben mijn favoriete album vovin in zijn geheel gespeeld, wat een superband is het live eigenlijk.

Was met stel kennissen, en consumptiebonnen waren 2.50 per stuk, liep ik nog even bij het Therion kraampje langs en lag deze cd daar in gewone juwel case maar ook in digi pack samen met een postertje gesigneerd door christoffer johnsson voor maar 5 euro. Denk voor de prijs van 2 biertjes kon ik hem ook niet laten liggen, ben maar voor de degelijke juwel case versie gegaan.

Zo kon ik op weg terug naar huis nog even lekke nagenieten met deze cd van het geweldige concert wat therion gisteravond ik leeuwarden gaf.

Ik blijf erbij dat Franse chansons nog nooit zo leuk waren met deze over-de-top aanpak van Cristofer Johnson. Het gehijg van Serge Gainsbourg wordt bijvoorbeeld vervangen door huilende operettevocalen van Thomas Vikström die uit alle macht een bombastische bewerking van Les Sucettes naar buiten persen. Een bonustrack, maar wat mij betreft de leukste van allemaal. Ook de andere uptempo tracks zoals Je N'ai Besoin Que De Tendresse en Poupée De Cire, Poupée De Son steken net een beetje boven de rest uit. Bangen op de rommel die mijn moeder vroeger draaide en wat tegenwoordig via dat gezapige programma van Rob Kemps en Matthijs van Nieuwkerk weer langzaam onder de aandacht gebracht wordt. Het kan verkeren.

Zo af en toe ben ik wel verbaasd. Temeer omdat ik altijd twijfel heb bij coveralbums. Therion bracht wel vaker covers uit en die waren zelden een succes. Denk maar eens aan de verminkingen van Children Of The Damned, Seawinds of Here Come The Tears. Daar is dit wel een mooie revanche op.

Il est vraiment très bon!