Status Quo - Never Too Late (1981)

Schande, schande, ook hier ben ik de eerste die een stem uitbreng op een SQ album. Waar zijn alle Status Quo fans!!?? Ik vond het destijds een matig album met als uitschieters "Carol" en "Riverside".

Deze vind ik al weer beter dan de vorige met inderdaad riverside als uitschieter maar ook het titelnummer is een goed nr.

Het hardste Quo-album! In de hele lang carriere met 27 officiele cd's een van de beste albums.

Voor Never too late kan ik niet goed warm meer lopen. Dit album bevat veel te veel cliché's. Maar zoals bij een ander album al stond: het zou nog veel erger worden ....
Is dit niet het laatste album met John Coghlan?

Huh?

Smaken verschillen, en je mag dit het beste album vinden, maar het hardste? Ga maar even gauw Quo, On The Level en Blue For You luisteren en kom dan nog maar eens terug...

Dit album behoort inderdaad tot de hardste die Quo heeft opgenomen! De sound op dit album is erg rauw en de gitaren klinken vet.
Dit is het laatste album van Quo dat in z'n geheel de moeite waard is vind ik. Hierna werd het minder en minder.
Op dit album laten ze trouwens ook nog even horen dat een cover beslist interessant kan zijn. Oh Carol is snoei hard en misschien wel het hardste dat ik Quo ooit op een studio opname heb gehoord!! Take me away is ook zo lekker ruig trouwens (voor Quo begrippen dan )
Riverside is een juweeltje met die tempowisselingen en dat catchy refrein. Mountain lady is het absolute hoogtepunt op dit album! Een echte Lancaster kraker die ik tot één van de beste Quo nummers ooit reken.
Long ago is trouwens ook niet mis met die heerlijke bridge naar het refrein toe!
Enkel Enough is enough vind ik ietwat tegenvallen maar ach, dat mag de pret niet drukken!

Op de titeltrack lijken ze zich de stevige sound van Blue for you weer aan te meten, al zijn de irritante koortjes van Lies en Over the edge ook weer aanwezig.
Een nummer als Falling in falling out wordt weer dichtgesmeerd met de keyboards van Bown, zodat het gepolijste weer de overhand krijgt. Het album kent verder wat fijne tracks in Take me away en Carol. Never too late rockt over het algemeen wel lekker door, en komt nog wel geïnspireerd over. Op dit laatste album met Coghlan neemt Rossi alle zang voor zijn rekening.

Dat klopt als ik "Carol" hoor heb ik altijd de neiging om de tekst van "Oh Dearne" van Normaal te gaan zingen.
Als twee druppels water. Heeft Normaal ooit niet is in het voorprogramma van Status Quo gestaan ?

Oh dearne is dan ook een cover van Oh carol maar dan met een tekst in het dialect. Normaal heeft bij mijn weten nooit in het voorprogramma van Quo gestaan. Wel van AC/DC in de Arnhemse Rijnhal in, ik meen, 1978. Mooie beelden van met een Angus Young die ligt rond te krioelen in het stro wat Normaal rond had geslingerd!

Angus is gelijk ook met het liefje van Bennie vandoor gegaan naar het schijnt

Nee, dat was toen al een ex van Bennie naar ik heb begrepen. Bennie was min of meer de koppelaar. Normaal heeft toen zelf AC/DC trouwens nooit zien spelen die avond aangezien ze nog een eigen optreden hadden waar ze moesten spelen. Dus na afloop rap de bus in en naar (ik meen) Toldijk.

mijn eerste quoplaat. long ago met een geweldig refrein.
riverside met aparte zang zijn de beste nummers.

Dit album voor het laatst gehoord in ..........??. Viel toen erg tegen vond ik.
Nu een "paar jaartjes" later weer eens gehoord en....... zo dat klinkt toch zeer acceptabel !
Gezien de reacties op dit album valt het mij op dat niemand het heeft over het nummer Don't Stop Me Now. Voor mij het hoogtepunt. Dit nummer doet mij zeer sterk denken aan Drifting Away op Quo. In de auto is dit nummer "snelheids overtreding" gevoelig. Take Me Away heeft ook zo'n lekker oude Quo sound. Carol klinkt als Bye Bye Johnny. Voor de rest kan ik me vinden in onderstaande reacties.
Dit album ga ik de komende tijd herontdekken

Toch nog steeds een degelijk Quo album. Uitschieter vind ik toch wel Mountain Lady. Erg goede song in mijn oren. Maar de rest is ook nog redelijk bovengemiddeld. De Berry cover Oh Cariol is absoluut niet verkeerd gedaan. Ze maken er weer een soort van echt Quo nummer van. Vind dat het album door de bank wat ruiger is dan Just Supposing. Terwijl de tracks toch tijdens de zelfde sessies zijn opgenomen.

Lekker late reactie maar toch; Volledig mee eens! Don't stop me now is nóg een pareltje op dit wat onderbelichte Quo album. Vanmiddag sinds tijden weer eens gedraaid. Toch wel akelig goed hoor!

Normaal onderdaad niet maar ik weet wel wie er wel in het voorprogramma stond, en ik denk dat je Bertus staigerpijp bedoeld. Die hadden toen een geweldige cover cd van alle Quo hits. En dat deden ze erg goed trouwens. QUO BERTUS QUO is voor alle Quo fans een aanrader !!!

En indd. beste nummer op deze cd vind ik ook Don't stop me now !!

Dat was Bertus Staigerpijp. Ik was er bij !!!

Dat klopt. Maar dat was in 1994 met de Thirsty work tour van Quo. Het geval waar ik het over had in je quote was een concert van AC/DC in 1979 in dezelfde Rijnhal waar Normaal in het voorprogramma stond. Zeer fraaie beelden van te vinden op youtube!

In oktober 1980 verscheen Just Supposin'... met daarop de eerste helft van materiaal opgenomen in de Windmill Lane Studios in Dublin. De tweede helft hiervan kwam al eind maart ’81 uit op Never Too Late. Was de eerste wisselvallig, de tweede is juist sterk. Hoe kan dat?
In drie woorden: John Eden, tijd. Oftewel, een producer met een goede smaak die vijf maanden extra tijd had om de opnames te mixen. Zijn inspanningen leverden een ouderwets goede Quo op, mij herinnerend aan hun midden jaren '70.

1980 was een innovatief topjaar voor de heavy muziek, waarbij “mijn” Status Quo links en rechts werd ingehaald. Eigenlijk had ik ze al afgeschreven toen begin april '81 op een zaterdagavond Enough is Enough klonk in Elpee-Pop, een NCRV-programma op Hilversum 3. Zouden de gitaren écht scheuren? Op naar de winkel. De hoes vond ik fraai: de raket die op Just Supposin’ werd afgeschoten, wordt hier door een Goddelijke Hand uit de lucht geplukt. Een leuk miniverhaal.
Vreemd genoeg liet deze puistenkop zich vooral overtuigen door de achterkant van de hoes, waarop de vier met ruige stoppelbaarden te zien waren. ‘Ja,’ dacht mijn puberbrein, ‘dit is in orde!’

Gelukkig bleek die onnozele aanname juist: Never Too Late is een heerlijk stevig plaatje. Eentje met gitaren vooraan in de mix plus een vette bas en drums, waarbij de toetsenbijdragen passend zijn. Bovendien is het songmateriaal evenwichtiger. Zelfs de poppy single/cover Something 'Bout You Baby I Like bevat een stevige slaggitaar. De tweede cover op de A-kant Oh Carol knalde zelfs zo hard, dat mijn boxjes moeite hadden dit geweld te verwerken: “Rrrrrrock, aaaah!” stemde ik blijmoedig in met de eerste klanken van dat klassiekertje.

Kant B bevat het juweeltje Mountain Lady, waarop drummer John Coghlan heerlijk in vorm is en zich van een andere kant laat horen. Bovendien zijn de toetsen van Andy Bown hier effectief. Het gaat abrupt over in de uptempo songs Don’t Stop Me Now en mijn favorietje Enough is Enough met zijn springerige riff.
Een ander hoogtepunt van de plaat is het laatste nummer Riverside, waarvoor Eden duidelijk eens goed was gaan zitten: het begint met het infaden van het refrein, waarna het intro daaroverheen wordt ingemixt en alweer een vlotte rocker begint; op twee derde van de song een tempowisseling naar het bekende doenke-doenkritme, waarmee het refrein van de eerste tonen terugkeert.
In latere jaren belandde de plaat regelmatig op mijn draaitafel, vooral als de lente weer begint, net als toen. Geleidelijk groeide Mountain Lady, nota bene van de hand van Alan Lancaster, wiens songs ik op Quoplaten vaak de minste vind. Hier echter zijn zowel muziek als tekst (mooie omschrijving van zijn lieffie) méér dan dik in orde.

Rechtsonder op mijn exemplaar staat het adres van de fanclub in Didam. Daar zal in de jaren daarna flink gemopperd zijn, want vanaf opvolger 1+9+8+2 werd het twintig jaar steeds braver en gladder.
Coghlan had inmiddels de band verlaten. Hij dook o.a. op bij een single met Phil Lynott en een album met de band Partners in Crime. Pas in 2002, toen manager David Walker was overleden, herkreeg de band artistieke vrijheid, wat te merken was op Heavy Traffic. In de tussentijd zou ik hun oudere werk gaan ontdekken.
De laatste Quo met Coghlan is dus een hele lekkere, ook een dikke veertig jaar later. In 2017 verschenen in een Deluxe versie, die je ook op streaming aantreft. Die bonustracks voegen echter weinig tot niets toe, mede omdat de geluidskwaliteit van de live-opnamen zeer matig is. Het promospotje voor Never Too Late is echter wél aanbevolen, heerlijk fout: "Achtung Österreich, hier ist das neue Album!"

Volledig eens met je beschrijving. Heerlijk album. Uit redelijk betrouwbare bron heb ik lang geleden trouwens vernomen dat op diverse tracks een drummachine is te horen. Something 'bout you baby I like en Riverside in ieder geval en ik meen in nog 1 of 2 nummers. Had er voornamelijk mee te maken dat Rossi dit album bijna in z'n eentje heeft (af)gemaakt in Dublin. De rest was amper in de studio te vinden. Zo uit m'n hoofd is Parfitt ook maar in 1 nummer als zanger te horen (Something 'bout you...) en Lancaster zelfs in geen enkel nummer. Dat was tot dan toe nooit eerder voorgekomen.

Drumcomputer? Brrrrr... En toch is ie veel meer dan jeugdsentiment!

Tja soms kan een drumcomputer best goed klinken. Niet vaak maar toch...wel weer geinig dat dan uitgerekend Quo met zo'n acceptabele sound komt aanzetten

Voor mij is Just Supposin' jeugdsentiment en Never Too Late pas later ontdekt. RonaldjK Rock 'til You Drop en Under the Influence zijn toch prima te behappen albums die voor Heavy Traffic verschenen? Dus gedurende de tijd van die manager die je noemt. Na Heavy Traffic was Quid Pro Quo nog een heel aardig album. Voor de rest heb ik alleen nog Status Quo met Alan Lancaster in huis, dat was mijn held binnen Quo.

B.Robertson, de albums Rock en Under heb ik al heel lang niet gehoord. Vond het indertijd dus niks, maar wie weet? T.z.t. komen ze zeker voorbij, soms valt zoiets mee en soms juist tegen. Dat ga ik dan meemaken! Eerst terug naar 1970 met onze Quo, de jaren die ik het beste vond met de 12-bars-bluesrock

Under the Influence heeft bij mij de gang naar de kringloop gemaakt, maar ik kan beter de kenners laten spreken over genoemde albums. De jaren 70 waren de onbetwiste gouden jaren van Quo, al vind ik het debuut uit 1968 ook verrassend leuk.

Dat zijn naar mijn mening ook precies de albums die je van de latere Quo nog prima in huis kunt hebben. Prima albums. Al kunnen ze geen van allen tippen aan het jaren 70 werk uiteraard.

Nadat ik gisteren een berichie van Ronald zag bij Dog Of Two Heads, kreeg ik de inspiratie weer om de oude Quo aan te zetten. En dan begin ik vaak bij één van mijn favorieten: dit heerlijke werkje. Het heeft alles wat je van een plaat wil hebben, is onderhoudend van begin tot eind, met meer dan genoeg variatie. En de Quo is weer lekker rauw! Het heerlijk poppy "Something 'bout You Baby I Like", het romantische maar dampende "Mountain Lady" (wat een parel), de te gekke opener (buiten de rare stemmetjes), het snoeiharde "Carol" en het heeft een perfecte afsluiter middels "Riverside" dat net als "Mountian Lady" een ietwat afwijkende stijl of sound heeft en toch zeer weet te boeien. Een soort van mini-epos ofzo. Ja er is Boogie, maar bij beiden zit er een ander sausje bij. Weet niet hoe het anders te omschrijven.
Maar denk dat toch "Take Me Away" mijn favoriet is. Het is wat donker, zwaar(moedig) en ook intrigerend misschien wel. Een nummer als dit heeft denk ik mij meer en meer richting de Hard Rock geduwd. En die heerlijk pompende bas.
Man oh man, wat hou ik van deze plaat...

Voor mij is dit wel de laatste echte goede quo plaat. Deze plaat rockt weer lekker , en gaat weer terug naar het oudere hardere werk. Later maakten ze nog wel goede nummers, maar echt en hele goede plaat leverden ze niet meer na mijn mening. Maar deze mag nog zeker zijn, de nummers die er voor mij uitspringen zijn : mountain lady,carol, don’t stop me Now en Riverside.