menu

Status Quo - Ain't Complaining (1988)

mijn stem
2,70 (25)
25 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Vertigo

  1. Ain't Complaining (4:39)
  2. Everytime I Think of You (3:48)
  3. One for the Money (4:52)
  4. Another Shipwreck (3:48)
  5. Don't Mind If I Do (4:41)
  6. I Know You're Leaving (4:43)
  7. Cross That Bridge (3:31)
  8. Cream of the Crop (4:04)
  9. The Loving Game (4:23)
  10. Who Gets the Love? [Single Version] (5:33)
  11. Burning Bridges (On and Off and on Again) (4:20)
  12. Magic (3:52)
  13. That's Alright * (3:29)
  14. Lean Machine * (3:37)
  15. Halloween * (4:58)
  16. The Reason for Goodbye * (3:53)
  17. The Greatest Fighter * (3:56)
  18. Running All over the World * (3:31)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 52:14 (1:15:38)
zoeken in:
avatar van Hans Brouwer
Ik ken dit album niet, dus van mij geen stem. Is er mischien een Status Quo fan die hierover een mening kan geven??

4,5
Beetje onopgemerkt, maar niet slecht. Soms wat te poppy, zeker voor oude Status Quo fans. Super geinige clip van titeltrack.

Ik ken dit album ook niet, dus ik stem evenmin. Het enige dat ik kan zeggen, is dat Alan Lancaster volgens mijn bescheiden mening een belangrijk liedjesschrijver was voor The Quo. Het duo Rossi/Parfitt zorgde meestal voor de hits, maar Lancaster zorgde voor de broodnodige afwisseling. Vandaar dat ik mijn belangstelling had verloren.

avatar van vielip
2,5
Dit is één van de love it or hate it albums van Quo. Veel oude fans verafschuwen dit album terwijl relatieve nieuwkomers 'm best goed vinden. Tsja, ik vind het opzich moedig dat Quo destijds een andere koers probeerde te varen alleen werd het geen echt succes. Ze kregen altijd kritiek dat alles op dezelfde formule was gebouwd en toen ze wat anders gingen proberen werden ze ook 'afgemaakt' in de media.
Op dit album klinken ze trouwens helemaal niet meer als Quo. Ze speelden het ook op andere gitaren in dan de telecasters waar alle successen op werden behaald. Dit geeft het album een heel andere sound. Veel meer richting 80's pop-rock (levert een heel knappe ballad op in de vorm van 'Who get's the love).
Andere nummers die er voor mij best mogen zijn; Ain't complaining, One for the money, Cream of the crop, Magic en het al genoemde Who get's the love.

avatar van B.Robertson
Er zijn hier even wat cd's in bruikleen. Ain't complaining lijkt zo gek nog niet.
Die 3,0 (op schaal van 1 tot 10) van de aardschok was destijds bespottelijk.
The loving game klonk zo raar nog niet op Vara's vuurwerk.
Net als met Uriah Heep vanaf de jaren tachtig en Yes met Trevor Rabin in de gelederen, moet je het niet teveel met het oude werk vergelijken. Als de heren hun muziek willen veranderen is dat hun goed recht. Of ik het nog koop is maar de vraag. Van dit album is alleen Everytime i think of you afschuwelijk. En ook Burning bridges is totaal mijn ding niet. Het titelnummer is stukken beter.
One for the money klinkt heel anders dan je van ze gewend bent. Mag er wel wezen.
I know you're leaving is inderdaad een slap deuntje.Vanaf Cross that bridge komen de betere nummers aan bod. Tracks 8,9,10 & 12 mogen er zijn. 4 & 5 zijn opvullers.

Ik vind dit best een goed album van de heren.
Nummer 7 en 11 zijn voor mij de echte toppers ze klinken heel leuk en vrolijk.
Op dit album klinkt status quo niet meer zo heel zwaar , het is allemaal wat vrolijker en het keyboard heeft ook een groot aandeel gekregen in het geheel.
Voor de quo fans van het eerste uur kan ik mij voorstellen dat ze dit album een beetje te pop-achtig vinden klinken.
De jaren 70 zijn tijdens dit album al een hele tijd voorbij en de heren moeten ook een beetje meegaan met de tijd en dat doen ze behoorlijk goed.

avatar van vielip
2,5
Die laatste zin slaat de spijker behoorlijk op de kop! Quo ging met dit album verder waar ze met voorganger In the army now opgehouden waren. Voor vele fans gingen ze véél te ver en het leverde ze bakken kritiek op. Aan de andere kant kun je concluderen dat ze dus helemaal niet zo ééndimensionaal en simpel zijn als altijd werd/wordt beweerd. Ze tonen wel degelijk lef en proberen andere dingen uit. Iets waar bijv. AC/DC (om maar eens een soortgenoot te noemen) zich nog nooit aan heeft gewaagd.

2,0
Ik heb deze CD van de week tweede hands gescoord voor maar een paar euro en ik mag wel zeggen dat ik dit album wel tot de dieptepunten mag rekenen uit de carriëre van Status Quo. Het is wel een professioneel product, en er staan wellicht na een paar keer luisteren misschien toch nog enkele goede popsongs op, maar met (hard)rock heeft de muziek op dit album weinig te maken. Vooral de synthesizers in jaren 80 stijl in veel nummers, vind ik vreselijk. Slechts een enkel nummer is min of meer in de stijl zoals we gewend zijn van Quo, maar dan wel gladder geproduceerd. Het beste nummer vind ik tot dusver Burning Bridges, wat ook niet echt een klassieker is, maar op zich wel aardig klinkt met een licht folk achtige melodie, maar ja, dit nummer kende ik al.

avatar van vielip
2,5
Het laatste nummer 'Magic' is wat mij betreft met afstand het beste nummer op dit album. En komt ook het meest in de buurt van waar Quo ooit voor stond. Zij het inderdaad veel gladder geproduceerd.

avatar van Ebby
1,0
Hele zwakke CD,waarvan alleen het bonus nummer Lean Machine echt goed is.

avatar van Supersid
2,0
Oei, deze vind ik toch écht niet goed...
Veel sympathie voor de band, maar deze gaat vrees ik niet meer uit de kast komen...
En ja, vaak zijn de bonustracks beter dan het album, maar daar gaat die stem niet over

avatar van Brutus
2,0
Sinds Alan Lancaster weg is, worden de albums ook minder.
Ze hadden beter een aantal bonustracks op dit album kunnen zetten.
Ik heb het dan over:
Halloween
Lean Machine
The reason for Goodbye

Daar zou het album beter van worden.

3,0
Een aantal goede nummers op deze . Don't mind en Every time zijn mijn favorieten.

avatar van RonaldjK
2,5
Alhoewel de nieuwe Quo op het Caribische eiland Nassau zou worden opgenomen, zaten Rossi & Parfitt ten tijde van Ain't Complaining in grote geldnood: ondanks alle gemaakte succesalbums waren er grote schulden. Deels veroorzaakt door hun cocaïneverslaving die eind jaren '70 begon, was desondanks de grote vraag: hoezo dit geldgebrek?
Nieuwe bandmanager Colin Johnson verbaasde zich erover en legde contact met de manager van Quo's producer Pip Williams. Of David Walker daar eens in wilde duiken? Deze nam Quo op in zijn Handle Group en dook de financiële boeken in, zo vertelt de biografie van Rossi & Parfitt 'Just for the Record' (1993).

Terug van een reeks van zeventien concerten voor steeds zeventienduizend man/vrouw in de Olympische zaal van Moskou, waar ze KGB'ers in het hotel herkenden aan hun schoencodes (!), hadden de oudgedienden nieuwe energie gekregen dankzij de nieuwe bezetting die op voorganger In the Army Now debuteerde.
Op Nassau gold een strak regime: in de ochtend gezamenlijk dertien tot achttien mijl fietsen, gevolgd door een korte duik in zee en vanaf tien uur de studio in, waarna om zes uur werd gegeten. Dit gedurende drie maanden in de winter van begin januari tot eind maart 1988. Er werd een lucratieve endorsementdeal met gitaarmerk Charvel gesloten, waarmee de traditionele Fender Telecasters voor een tijdje in de kast verdwenen.

Na twee maanden Nassau kwam Walker kijken en meldde dat hij ook in financieel opzicht blauwe luchten zag komen. Korte tijd later constateerde hij dat de band niet alleen schulden had, maar vooral dat diverse partijen veel geld aan Quo waren verschuldigd. Ten tijde van de publicatie van het boek was nog niet alles opgelost, maar de heren van Quo hadden al spoedig achterstallig geld gestort gekregen op hun rekeningen. Vermoedelijk hebben de ex-leden van Quo daar ook van geprofiteerd; geldzorgen was één van de redenen dat Alan Lancaster drie jaar eerder de band verliet.

Pas rond 2010 hoorde ik dit album, dat ik links had laten liggen vanwege de lelijke hoes en vooral de poprockkoers. Tot mijn verbazing hoorde ik hier en daar leuke popliedjes: vooral het uptempo Every Time I Think of You (niet te verwarren met het gelijknamige nummer van The Babys), het snelle Cream of the Crop en het gelijkaardige Magic. En laat ik de onQuoaanse pop van Another Shipwreck en Don't Mind if I Do niet vergeten. Niet toevallig allemaal door Francis Rossi gezongen, wiens stem veel beter bij dit genre past dan de rauwere stem van kompaan Rick Parfitt. Saillant detail: op het album staat ook een nummer van Fluitsma & Van Tijn, namelijk I Know You're Leaving, één van de mindere popnummers op de plaat.
Bij de extra's die ik op streaming vind, afkomstig van de 2cd-editie van 2018, zit relatief veel lekkere muziek. Hiervan springen vooral Lean Machine (licht-stevig met zang van Parfitt) en goededoelensingle ten bate van Sport Aid '88 Running All over the World eruit.
Het stevige werk klinkt me meestal te geforceerd met de gladde jaren '80-geluiden: juist de popkant die Rossi prefereerde smaakt aardig, zelfs de sequencers storen niet. Tweeëneenhalve ster voor dit album en dat is een stuk hoger dan ik aan de voorganger gaf.

Misschien was wel de grootste winst dat de heren weer geld in hun portemonnees hadden, het leven een stuk gemakkelijker makend. Wat ook hielp was dat de cocaïneconsumptie werd gestopt, al vraag ik me af of dat werkelijk zo makkelijk ging als in het boek wordt voorgespiegeld.
Een redelijk album en een band die weer lucht en energie kreeg: ik mag niet klagen, zoals de albumtitel mij inderdaad voorhoudt.

avatar van gaucho
Ik ken dit album helemaal niet, heb volgens mij alleen de titeltrack wel eens gehoord. Dat was waarschijnlijk de single van het album. In mijn herinnering niet onaardig, maar je moet niet teveel denken aan het oude werk van the Quo. Natuurlijk kun je platen als deze niet los zien van het verleden van de band, maar ik vind de recensie hierboven van RonaldjK in elk geval getuigen van een open en eerlijke benadering. Leuk ook dat je de achtergrond van dit album schetst aan de hand van de biografie van beide heren.

Eén detail wil ik nog wel opmerken: Another shipwreck is al jaren oud. Een compositie van toetsenman Andy Bown, die daarmee onder eigen naam een zeer bescheiden single-hitje scoorde, ergens eind jaren zeventig. Hij heeft er zelfs nog mee in Toppop gestaan. Ik had er geen idee van dat het nummer ook door Status Quo was opgenomen. De tijd ontbreekt me nu, maar ik ga beide versies binnenkort toch eens met elkaar vergelijken.

avatar van MetalMike
Goeie genade, wat een trainwreck! Een andere koers okay, dat vat ik - probeer eens iets anders, waarom niet - ... maar zo zoutloos had ik het niet verwacht, "Don't Mind If I Do" kan ik zeker nog waarderen. Maar voor de rest zijn het voornamelijk flauwe popdeuntjes waar menig oneday-fly in jaren 80 nog zijn neus voor zou ophalen (no pun intended).

Edit: zie nu pas shipwreck/trainwreck, compleet onbewust.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:42 uur

geplaatst: vandaag om 09:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.