menu

Status Quo - Heavy Traffic (2002)

mijn stem
3,73 (30)
30 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Universal

  1. Blues & Rythm (4:30)
  2. All Stand Up (Never Say Never) (4:08)
  3. The Oriental (4:30)
  4. Creepin' Up on You (5:02)
  5. Heavy Traffic (4:24)
  6. Solid Gold (4:14)
  7. Green (3:35)
  8. Jam Side Down (3:40)
  9. Diggin' Burt Bacharach (2:32)
  10. Do It Again (3:40)
  11. Another Day (3:48)
  12. I Don't Remember Anymore (3:39)
  13. Money Don't Matter * (3:46)
  14. Rhythm of Life (5:05)
  15. You Let Me Down * (5:02)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 52:47 (1:01:35)
zoeken in:
avatar van Hans Brouwer
Dit album ken ik niet, daarom geen stem van mij. Ik ben alleen zo benieuwd wat onze Status Quo vrienden hier van vinden!!

avatar van Eddie
Volgens mij zij er niet zo veel quo liefhebbers hier op de site, ik ken van hun later werk ook alleen Under the Influence. Deze dus ook niet. Ik heb me laten vertellen dat het niet zo bijzonder is

avatar van Edwin
Hans Brouwer schreef:
Ik ben alleen zo benieuwd wat onze Status Quo vrienden hier van vinden!!

Proef ik hier een spoortje van ironie??? Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat er mensen zijn die deze band nog serieus volgen.

avatar van Eddie
Gezien hun historie verdient de band het wel op zijn minst serieus in de gaten te worden gehouden. Ik ben het er wel mee eens dat ze het niveau van vroeger nooit meer halen, maar ze verdienen zeker respect.

nicolas
dit jaar komen ze nog 2 keer naar belgie

avatar van Hans Brouwer
En in juni dit jaar naar het Arrow Rock Festival in Lichtevoorde. Samen met o.a. Deep Purple. Wat een feest zal dat worden!

avatar van jeroenman
1,5
Jam Side Down is leuk. T was leuker geweest als de Quo collectief dood was gegaan na '79 ofzo. Een culstatus had deze heren beter gestaan dan het uitbrengen van dit soort albums. Live overigens rockt t wel de pan uit. (Was er bij in Ruinerwold; oppassen voor pogoende ( jawel, pogoende) 40 ers en 50 ers. Deze krijgt 1,5 ster.

5,0
Fenomenaal album. Weinig woorden aan vuil te maken. Quo op zijn best en dat voor een band die reeds 25 cd's op de markt bracht.

Pieter Paal
Toen dit album uitkwam werd dit album vergeleken met het oudere werk van Quo. Dat is misschien wat overdreven, maar het is toch een prima album. Het beste Status Quo-album sinds jaren.
Ik heb deze CD voor € 5,- uit de afprijsbakken gehaald en hij staat netjes tussen albums zoals 'Hello!' en 'On the level'.

Martyn8
Blues & Rhythm, All Stand Up en Heavy Traffic
zijn goed maar verder een middelmatig album.
**

Martyn8
Eigenlijk wil ik mijn waardering voor deze plaat herzien.
***
Meer kan ik er echter niet voor geven.

EVANSHEWSON
Ik kocht dit voor een appel en een ei... ik dacht, tja, die goede ouwe Status Quo, die zo ongeveer rond 1983 hun laatste echte goed plaat hadden afgeleverd... wel eens nieuwsgierig;

En kijk, ook al is dit geen topalbum, en doen ze gewoon waarin ze het beste zijn; flink swingende bluesy boogierock brengen, er staan toch behoorlijk wat goede songs op; Blues & Rhythm, All Stand Up, Heavy Traffic, Solid Gold en het met een lekkere piano opgefleurde Another Day kunnen me aardig bekoren.

Na Another Day wordt het toch iets minder en raak ik mijn aandacht kwijt, maar al bij al is dit voor mij het eerste behoorlijke Status Quo album sinds Never Too Late (1981).

***1/2

Father McKenzie
Het is na een halve eeuw rotslechte plaatjes maken (*) dan toch nog een béétje goed gekomen met de Quo...

(*) zo vanaf 1979, want daarvoor hebben ze prachtplaten gemaakt!

avatar van vielip
3,5
Dit album werd door de fans met open armen ontvangen! Eindelijk weer eens lekkere bluesy rocknummers en er zijn weer gitaren te horen. Er werd zelfs gezegd dat het richting oude Quo ging. Nu we een aantal jaren verder zijn en ik dit album zelden nog draai, moet ik toch toegeven dat het niet meer dan een aardig album is. Songs als Blues & rhythm, Solid gold, All stand up, Creeping up on you, Jam side down, Heavy traffic en Rhythm of life zijn goed. De rest varieert van aardig tot matig.
Kortom; ik ben het niet eens met die opmerking dat het richting oude Quo gaat

avatar van B.Robertson
Een aardig plaatje waarop het ontbreekt aan echte uitschieters, er staan naar mijn beleving niet veel minderen op. Als dit richting oude Quo moet gaan is dat dan wel die van eind jaren zeventig. Andrew Bown niet op de voorgrond en songs die lekker vlot doorhakken. Geen CD om vaak te draaien. In ieder geval beter als Thirsty work, echter minder als Under the influence.

avatar van vielip
3,5
Ja oké, de oude Quo van eind jaren 70 is dan nog wel een vergelijking. Toen Quo al meer naar kop en staart nummers ging.

avatar van B.Robertson
Mischien zijn ze wel terug op het punt dat Bown officieel bandlid werd. Heavy traffic is nog geen Never too late, een energieke opleving destijds. Voor een album van 20 jaar later mag Heavy traffic er echter wel wezen. Wederom een uitstekende productie.
Creepin'up upon you ontpopt zich alsnog als uitschieter. Rhythm of life is ook mooi.

avatar van vielip
3,5
Creepin up is inderdaad een prima nummer! Eén van de beste van de afgelopen 15 jaar misschien wel.

4,0
I Don't Remember Anymore is volgens mij het beste quo nummer van alan bown
voor mij ook het best nummer van deze plaat

avatar van RonaldjK
4,0
In augustus 2001 overleed volkomen onverwacht manager David Walker. Onder zijn hoede was Status Quo een lucratief bedrijf geworden met zelfs muziek in diverse reclamespotjes, maar muzikaal gezien was het bruisende bier vervangen door waterig festivalvocht met een lauwe pi(l)ssmaak. En al was het stevige Quo al ver vóór Walkers dagen afgezwakt, te beginnen met 1+9+8+2, inmiddels leek het een veredelde coverband. Francis Rossi en Rick Parfitt vertellen in hun biografie ‘XS All Areas’ (2004) dat ze lijdzaam toekeken hoe de trouwe aanhang afhaakte.
Simon Porter was al lid van het managementteam en nam het stokje over. Er moest een nieuw platencontract komen en Universal was tevreden met hetgeen de demo met nieuw materiaal beloofde, mits de groep nóg een coveralbum zou opnemen. Rossi & Parfitt stemden na enige twijfels in en namen Heavy Traffic op, waarna de opnamen voor coveralbum Riffs meteen volgden. De laatste zou een jaar later worden uitgebracht.
In 2002 bekeek ik de hoes van Zwaar Verkeer belangstellend in de winkel. Hij is een groot compliment waard, zeker als Rossi zich in de bio laat ontvallen dat Walker deze nooit had goedgekeurd.

Toen ik in 2010 de discografie van Quo herverkende, viel dit album positief op. Twee weken geleden kwam ik Heavy Traffic voor een prikkie als tweedehands cd tegen. Meteen gekocht en dat had ik twintig jaar eerder moeten doen.
In het refrein van het door Rossi met toetsenist/mondharmonicaspeler Andy Bown geschreven Blues & Rhythm wordt uitgelegd waar de band staat: “I got that blues and rhythm, good enough to eat. Sound and vision, hit me with the backbeat. Blues and Rhythm, something for my soul. My decision, give me rock and give me roll.”

De muziek en mondharmonicasolo’s brengen me terug naar 1970. Ook in dat jaar stapte de groep over van pop(rock) naar boogiehardrock, net als in 2002. Puur en rauw, nog zonder de massieve stadionstijl van midden jaren ’70. De twee albums die Quo toen maakte, Ma Kelly’s Greasy Spoon en Dog of Two Head behoren tot mijn meest favoriete van de groep en zelfs de toetsenpartijen van Roy Lynes op de eerste passen daar goed bij. Datzelfde jongehondengevoel krijg ik bij Heavy Traffic.
Nu is het niet voldoende dat de gitaren knisperen en dat al in de opener eindelijk ouderwets door Rossi op gitaar wordt gesoleerd: de composities moeten goed zijn. Uiteraard bevalt het ene nummer beter dan het andere, maar als je acht onverwoestbare nummers opneemt, doe je iets góéd.

Naast het stevige en uptempo Blues & Rhythm bedoel ik de midtempo blues van The Oriental waar in de brug nieuwe drummer Matt Letley zowaar even dubbele basdrums lijkt te gebruiken, de knallende boogierock van Creeping up on You met zang van Parfitt, wat op Solid Gold wordt herhaald met zang van Rossi.
De tweede helft: Green is akoestisch en vlot met gruizige zang van Parfitt, Diggin’ Burt Bacharach waarin Quo’s sferen uit de vroege jaren ’70 extra klinken in de gitaarsolo, boogieblueshardrock in Another Day. Onweerstaanbaar én vreemde eend in de bijt is het afsluitende Rhythm of Life, waarin het wel lijkt alsof invloeden uit de alternatieve gitaarrock klinken. Een aparte zanglijn en ingetogen zangstijl, waar de nodige melancholie klinkt.

Naast de overbodige bonus Anniversary Waltz op mijn cd staat op streaming ook Money Don’t Matter, oorspronkelijk alleen op de editie voor het Verenigd Koninkrijk te vinden. Samen met de nummers die ik niet noemde is dit van de categorie niet onaardig.
Belangrijk om te melden is dat Rossi voor dit album brak met zijn schrijfmaatje Bernie Frost, die verantwoordelijk was voor veel van Quo’s popliedjes. Oude schrijfmaat Bob Young nam zijn plek weer in, wat de terugkeer naar de jonge jaren extra doet bloeien.
Onversneden blues/boogiehardrock, in 1970 grensverleggend, in 2002 natuurlijk niet meer; toch smaakt het bijzonder goed. Ouderwets goed zelfs. Rossi en Parfitt met Bown, Letley en bassist John Rhino Edwards leverden een topprestatie, constateer ik 21 jaar verder. Vier sterren van mij, wat met acht sterke nummers echt niet te hoog is.

Zo Hans Brouwer, zeventien jaar na je vraag heb je mijn reactie!

Gast
geplaatst: vandaag om 08:41 uur

geplaatst: vandaag om 08:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.