In augustus 2001 overleed volkomen onverwacht manager David Walker. Onder zijn hoede was Status Quo een lucratief bedrijf geworden met zelfs muziek in diverse reclamespotjes, maar muzikaal gezien was het bruisende bier vervangen door waterig festivalvocht met een lauwe pi(l)ssmaak. En al was het stevige Quo al ver vóór Walkers dagen afgezwakt, te beginnen met
1+9+8+2, inmiddels leek het een veredelde coverband. Francis Rossi en Rick Parfitt vertellen in hun biografie ‘XS All Areas’ (2004) dat ze lijdzaam toekeken hoe de trouwe aanhang afhaakte.
Simon Porter was al lid van het managementteam en nam het stokje over. Er moest een nieuw platencontract komen en Universal was tevreden met hetgeen de demo met nieuw materiaal beloofde, mits de groep nóg een coveralbum zou opnemen. Rossi & Parfitt stemden na enige twijfels in en namen
Heavy Traffic op, waarna de opnamen voor coveralbum
Riffs meteen volgden. De laatste zou een jaar later worden uitgebracht.
In 2002 bekeek ik de hoes van Zwaar Verkeer belangstellend in de winkel. Hij is een groot compliment waard, zeker als Rossi zich in de bio laat ontvallen dat Walker deze nooit had goedgekeurd.
Toen ik in 2010 de discografie van Quo herverkende, viel dit album positief op. Twee weken geleden kwam ik
Heavy Traffic voor een prikkie als tweedehands cd tegen. Meteen gekocht en dat had ik twintig jaar eerder moeten doen.
In het refrein van het door Rossi met toetsenist/mondharmonicaspeler Andy Bown geschreven
Blues & Rhythm wordt uitgelegd waar de band staat:
“I got that blues and rhythm, good enough to eat. Sound and vision, hit me with the backbeat. Blues and Rhythm, something for my soul. My decision, give me rock and give me roll.”
De muziek en mondharmonicasolo’s brengen me terug naar 1970. Ook in dat jaar stapte de groep over van pop(rock) naar boogiehardrock, net als in 2002. Puur en rauw, nog zonder de massieve stadionstijl van midden jaren ’70. De twee albums die Quo toen maakte,
Ma Kelly’s Greasy Spoon en
Dog of Two Head behoren tot mijn meest favoriete van de groep en zelfs de toetsenpartijen van Roy Lynes op de eerste passen daar goed bij. Datzelfde jongehondengevoel krijg ik bij
Heavy Traffic.
Nu is het niet voldoende dat de gitaren knisperen en dat al in de opener eindelijk ouderwets door Rossi op gitaar wordt gesoleerd: de composities moeten goed zijn. Uiteraard bevalt het ene nummer beter dan het andere, maar als je acht onverwoestbare nummers opneemt, doe je iets góéd.
Naast het stevige en uptempo
Blues & Rhythm bedoel ik de midtempo blues van
The Oriental waar in de brug nieuwe drummer Matt Letley zowaar even dubbele basdrums lijkt te gebruiken, de knallende boogierock van
Creeping up on You met zang van Parfitt, wat op
Solid Gold wordt herhaald met zang van Rossi.
De tweede helft:
Green is akoestisch en vlot met gruizige zang van Parfitt,
Diggin’ Burt Bacharach waarin Quo’s sferen uit de vroege jaren ’70 extra klinken in de gitaarsolo, boogieblueshardrock in
Another Day. Onweerstaanbaar én vreemde eend in de bijt is het afsluitende
Rhythm of Life, waarin het wel lijkt alsof invloeden uit de alternatieve gitaarrock klinken. Een aparte zanglijn en ingetogen zangstijl, waar de nodige melancholie klinkt.
Naast de overbodige bonus
Anniversary Waltz op mijn cd staat op streaming ook
Money Don’t Matter, oorspronkelijk alleen op de editie voor het Verenigd Koninkrijk te vinden. Samen met de nummers die ik niet noemde is dit van de categorie niet onaardig.
Belangrijk om te melden is dat Rossi voor dit album brak met zijn schrijfmaatje Bernie Frost, die verantwoordelijk was voor veel van Quo’s popliedjes. Oude schrijfmaat Bob Young nam zijn plek weer in, wat de terugkeer naar de jonge jaren extra doet bloeien.
Onversneden blues/boogiehardrock, in 1970 grensverleggend, in 2002 natuurlijk niet meer; toch smaakt het bijzonder goed. Ouderwets goed zelfs. Rossi en Parfitt met Bown, Letley en bassist John Rhino Edwards leverden een topprestatie, constateer ik 21 jaar verder. Vier sterren van mij, wat met acht sterke nummers echt niet te hoog is.
Zo
Hans Brouwer, zeventien jaar na je vraag heb je mijn reactie!