In september 2015 beloofde Royal Parks een nieuw album in 2016. Ter overbrugging dacht ik, dan schrijf ik een recensie van het album uit 2012, dat ik pas in 2015 live had leren kennen. Met de nieuwe nummers zou het zeker goed komen, was mijn overtuiging. Het liep anders met de carrière van Diederik Nomden, de man achter Royal Parks. De recensie is er als nog gekomen.
Eigenlijk kan ik heel kort zijn. Royal Parks vindt op zijn debuut album een nagenoeg perfecte mix tussen The Beatles en alternatieve pop/rock van latere datum, waar het Excelsior label in excelleert. Johan is dan de band die voor mij het dichtstbij komt, maar ook alternatiever klonk. Het perfecte popliedje is bij Royal Parks telkens binnen handbereik. De enige vraag die ik overhoud, is wie is de echte Royal Parks, de band of de man solo? Ik neig naar het laatste, maar in de band setting komen de songs ook magistraal tot leven. The best of both worlds noemen de Engelsen dat.
Komende week naar The Analogues, een van de initiatieven die een nieuwe plaat van Royal Parks verhinderen. Toch hoop ik dat hij er in 2017 komt. De wereld heeft bij tijd en wijle dit soort pareltjes nodig, die hem simpelweg iets mooier maken.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine