James Taylor - Never Die Young (1988)

Beetje middelmatige James Taylor dit.

Maar een middelmatige Taylor is vaak nog te verkiezen boven

een redelijke plaat van een middelmatige zanger...

3 ***

middelmatige james t. vind ik niet meer een nogal zeer tegenvallende james taylor , de man heeft zeker meer in zijn mars

Na de heruitgave op vinyl, eerder dit jaar is het album eind deze week ook weer nieuw op CD leverbaar op het Nederlandse Music On CD -label. Toch maar besteld, want ooit in bezit gehad en ...
Redelijk romantische herinneringen bij deze plaat. Verslag volgt later deze maand.

James Taylor kan wel de ultieme vertegenwoordiger genoemd worden van de singer/songwriter- generatie die rond 1970 doorbrak. Ik noem o.a. Carole King, Joni Mitchell, Carly Simon, Jackson Browne, Dan Fogelberg en in Engeland: Colin Blunstone, Elton John en Gilbert O’Sullivan. Bij alle verschillen is er bij deze artiesten een belangrijke overeenkomst: de hang naar melancholie. Weg was ineens het ongebreidelde optimisme en ‘sturm und drang’ van de jaren ’60. Weg ook de groepsidealen. Bands vielen uiteen, het individu kwam centraal te staan. En dat individu bleek een binnenkant te hebben. Een heel gevoelige, kwetsbare binnenkant zelfs. En ja - en dat was nieuw! – ook mannen hebben verdriet en kunnen huilen.

Zo’n man was en is ook James Taylor. Warm, vriendelijk, menselijk. Geen grote verhalen maar iemand die graag wat van zijn innerlijk deelt. Een man met beperkingen. Een beperkt stembereik, een redelijke gitarist maar ook geen hoogvlieger, een begenadigd liedjesschrijver maar geen hitmachine. Hij was er op het juiste moment en had de goede mensen om zich heen en slaagde er daardoor in een schare fans aan zich te binden. Beste albums: Sweet Baby James (1970) en Mud Slide Slim & the Blue Horizon (1971). Fijne luisteralbums. Daarna heeft de man zich weinig spectaculair ontwikkeld. Redelijke platen met een goede productie, maar Taylor ging te vaak voor safe en meer van hetzelfde is mijn idee. Positiever gezegd: hij bleef zichzelf. Voegde er wat stijlvarianten aan toe zoals jazzy, funky en latin ritmes maar bleef grotendeels trouw aan de prettige softe versie van de Westcoast countryrock. En zijn stem bleef klinken als vanouds.

Zo is het ook op dit album. Een fijne verzameling songs die je een goed warm gevoel opleveren. Producer Don Grolnick zorgde voor een licht jazzy inslag en speelt de toetsen. Michael Brecker leverde een fraaie saxpartij op Baby Boom Baby en T-Bone. Grote muzikanten die beiden, jaren geleden, overleden aan een vorm van bloedkanker.
Beste nummers zijn openingstrack Never Die Young, Baby Boom Baby, het gospelachtige Sun on the Moon, het intieme Valentine's Day en Home by Another Way. Gewoon een heel goed geproduceerd en degelijk album. Ik durf wel te zeggen dat Taylor hier, volledig hersteld van zijn privéproblemen, in topvorm is. Misschien wel zijn beste album!

Niet onvermeld mag blijven dat dit album onlangs door de Haarlemse grammofoonplatenfabriek Music On Vinyl opnieuw werd uitgebracht. En als je dan toch de mastertapes in huis hebt, waarom dan ook niet nog maar een CD-heruitgave op het sublabel Music On CD. En dat hebben ze hier werkelijk subliem gedaan. Hier wordt een standaard gezet! Wat een prima remaster is dit. Dan heb je geen vinyl meer nodig.

Ik ben het met Fedde eens dat de cd goed geproduceerd is maar toch mist deze de warmte en gezelligheid van veel andere JT-platen. Het klinkt erg glad, haast steriel en sommige composities blijven maar wat in de lucht hangen. Ik persoonlijk heb juist een pesthekel aan Baby Boom Baby en Valentine's Day. Een hoop ingewikkelde akkoorden maar het wil maar geen muziek worden.
Letter In The Mail en Sun On The Moon zijn mijn favorieten. Vooral in dit laatste nummer toont James zich van zijn meest veelzijdige kant: geweldige melodie en een knettergekke tekst:
Sometimes I'm hungry, I don't know what to do.
What do I do?
Ah, You can take a taco to Katama too

Sun on the moon (heerlijk ritme ook) is veruit mijn favoriet op dit album, al staan er in de vorm van het titelnummer en de laatste drie tracks nog wel een paar uitschieters op. Het slome Valentine's day vind ik het enige echte minpunt op dit verder zeer genietbare album.
Het is in elk geval een lekker gevarieerde plaat, die bijeengehouden wordt door de altijd sterke zangstem van James Taylor en de homogene productie. Ik vind deze plaat heerlijk klinken, al snap ik wel dat sommige mensen het iets te gladjes en steriel vinden. Bij JT past dat wel, vind ik, al levert het inderdaad een iets andere sfeer op dan op zijn jaren zeventig-platen.

James Taylor bleef ook in de jaren tachtig zichzelf, schrijft Fedde, en dat vind ik een goede observatie. Want hoeveel stijl- en leeftijdgenoten gingen zich in het gewraakte jaar 1988 niet te buiten aan allerlei moderniteiten (meer synthesizers, drums met veel reverb etc.)? Taylor doet dat niet, waardoor dit album toch vrij tijdloos blijft klinken. Net zoals z'n meeste albums overigens. Die bieden vrijwel altijd muzikaal vakmanschap en productietechnische perfectie. De wisselende kwaliteit hangt in zijn geval vooral samen met de kwaliteit van de songs.