Eric Clapton - Clapton Chronicles (1999)

Hele goede cd van de grootste blues-artiest aller tijden. (mag dit toch wel hardop zeggen?) Blue Eyes Blue,Tears in Heaven en Layla zijn mijn favorieten. De rest is meer dan goed.

Ik vind het een prima CD maar wel een wat kleine tracklist voor een man van zo´n groot en lang verleden.

Lijkt me niet.

Ja ok, heb ook niet veel verstand van blues . (niet echt mijn stijl, hoewel dit album mij wel aanspreekt)
Maar wie is dan de grootste blues-artiest?
Is het niet B.B. King ofzo dan?

Ik heb ook geen verstand van Blues, maar ik denk inderdaad aan iemand als BB King, Robert Cray, Muddy Waters of Willie Dixon

Check: John Lee Hooker, Robert Johnson, Champion Jack Dupree. Allemaal grote voorbeelden van Clapton.

Buddy Guy is denk ik nog steeds de beste gitarist.en natuurlijk wijlen Stevie Ray Vaughan

Buddy Guy is denk ik nog steeds de beste gitarist.en natuurlijk wijlen Stevie Ray Vaughan

Dit is best een aardige cd van Clapton maar haalt het niet bij zijn oudere werk (vind ik persoonlijk). En de blues tjs: Alber King, Howlin' Wolf, T-Bone Walker, SRV, John Lee Hooker en ROBERT JOHNSON

Probeer de dvd Crossroads eens, een dvd voor de gitaarmuziek liefhebbers om van te watertanden met o.a Eric Clapton,Buddy Guy.BB King,Robert Cray,Jimmy Ray Vaughan,ZZ Top,Steve vai,Steve Walsh en Eric Johnson !
Topbeeld met perfect geluid !

Bij Eric Clapton - Chronicles (1999):

geweldige ballades

Mooie, rustige nummers als River By Tears, Change the World, Running On Faith en daarbij afgewisseld met goede rock als Pretending en Bad Love. Ook bekende nummers als Layla, Tears in Heaven en live versie van Wonderfull Tonight. My Fathers Eyes is ook een meesterstuk.

staan wel erg matige nummers op,voor claptons-doen, alleen river of tears en before you accuse me tillen het cijfer naar een krappe 3.0

Als dit The Best of Clapton is, dan ben ik een banaan. Alsof de unplugged versie van Laylazo goed is als de elektrische?
Waar zijn Spoonful, Crossroads, elektrische Layla,...???
Allemaal schitterende nummer die men blijkbaar is vergeten.

Die nummers behoren tot The Best of Clapton.

Er was eens... een dubbele toevoeging. Naast deze stond ook 'Chronicles' op de site, waar al wat berichten bij stonden en ook wat gestemd was. De vier bovenstaande berichten komen daar vandaan. De bijbehorende stemmen zijn helaas verloren gegaan.

Ik heb het nooit zo voor met Eric Clapton. Zijn muziek vind ik vooral ontzettend saai. Ene oor erin, andere weer eruit. Ik mis bezieling in zijn nummers (ok, Tears in Heaven is dan opgedragen aan zijn zoontje, maar ook daar krijg ik (de foute) rillingen van). Misschien zijn werk bij Derek maar eens proberen, wellicht dat ik dat beter zal kunnen waarderen. 1,5*

durf er bijna om te wedden van wel.

Even voor de duidelijkheid m.b.t. de keuze van de nummers op deze CD is dat dit de beste nummers zijn van zijn albums die uitgebracht zijn op het Warner Reprise label. Als je de oude nummers zoekt, dan moet je o.a. The Cream of Clapton of Backtrackin' kopen, die door Polydor zijn uitgebracht.

The Cream of Clapton vind ik dan ook een stukken beter compilatie-album.

Dit hier is ietsje minder, maar lang niet slecht.
4
****

Voor mij is dat een aanvulling op de 4CD-box "Crossroads", de definitieve compilatie van Eric Clapton.
Hier staat zijn latere werk dat weliswaar iets minder is dan zijn vroegere periode maar nog zeer genietbaar.

Op enkele nummers na, echte bocht. En van de goede nummers, staan dan ook nog eens de 'verkeerde' versies erop: Layla moet elektrisch en Tears in Heaven unplugged. Waarom dat Clapton zijn toevlucht heeft gezocht in zoetsappige popliedjes mét een belachelijk achtergrondkoortje snap ik nog steeds niet.

Dankzij enkele krakers (hoewel die beter konden) toch nog een 2,5*-je

En weer een andere verzamelaar van E.C.Dit zijn de wat later gemaakte nummers, al staat de ''draak'' Wonderful Tonight er wel weer op.(dit keer in een liveversie)
Tja,je weet het nooit met Clapton.Zo brengt hij een puik bluesalbum uit(From The Cradle) en dan ineens gaat hij in zee met Simon Climie,om een soort van misplaatste R&B plaat te maken(boring)
En zo schommelt Clapton vanaf de jaren 80 maar door.
Het is ook zo met deze nummers.Een deel is zeker de moeite waard met nummers als My Father's Eyes,Tears In Heaven,de acoustische versie van Layla(origineel prachtig,maar deze ook)Bad Love,Running On Faith en Forever Man.
De rest is een stuk minder.Voor een man die zo gitaar speelt zijn het gewoon verkapte popnummers,saai en inspiratieloos.

Ik snap de verafgoeding van Clapton eigenlijk niet echt, in de jaren 80 en 90 heeft ie echt zeer wisselvallige albums uitgebracht en in de jaren 70 was ie zwaar aan de drank/drugs wat eea ook niet ten goede kwam.

Kortom: de belofte van Cream en Derek & the Dominoes is nooit echt waargemaakt. Bovendien: iemand die de Blues in Armani pakken staat te spelen kun je niet echt serieus nemen toch? Dit is allemaal net wat te gelikt om echt goed te zijn, met als dieptepunt (I) Get Lost.

Ik houd ook niet zo van Clapton's solowerk, maar wat hij (meestal met bands) in de periode 1966-1974 deed vind ik wel sterk.

1966-1974 vind ik ook de beste periode van Eric Clapton (vooral Cream). In de jaren '70 bracht hij ook nog enkele goede solo-albums (461 Ocean Boulevard, Slowhand) maar in de jaren '80 werd het minder (net als zoveel artiesten).
Deze compilatie brengt het beste uit de jaren '80 en '80.
Maar de 4CD-box Crossroads is - zoals eerder gezegd - de definitieve Clapton-compilatie.

Toch vind ik Behind The Sun uit 1985 een zeer goed album. Dat zie je terug in 2 nummers op deze verzamelaar en dat zegt dan toch wat. Van dat album komt ook het heerlijke Same old blues en Just like a prisoner.

Het is een leuke verzamelaar, maar begrijp niet waarom ze het niet hebben gehouden bij echte Clapton solonummers. Layla staat er dan op, maar dan konden ze net zo goed nummers van Cream, Blind Faith en Bluesbreakers erop zetten.

Natuurlijk moet je een 'greep' uit de vele hits nemen en zijn de nummers die hierop staan prima voor verzamelwerk, maar de lijn kan ik hier niet echt in ontdekken.

Een sterke en vrij complete verzamelaar die de 80's en 90's bestrijkt.Lekkere bluesy rock afgewisseld met ingetogen ballads.Ik mis enkel het aanstekelijke Behind The Mask.

@IntoMusic: Het zijn toch allemaal nummers die Clapton solo heeft uitgebracht. Het origineel van Layla niet, maar deze akoestische versie heeft hij toch solo uitgevoerd en onder zijn naam als solo artiest is het ook als single verschenen.

Het zijn dus allemaal nummers die Clapton solo heeft uitgebracht.

ik vind het een lekker cd-tje maar ben alleen maar bekend met het latere werk van hem in jaren 90+
Ik hoor vaak kritiek op zijn magere stem en daardoor begin ik er steeds meer op te letten maar begrijp de kritiek niet. Het is geen wereldzanger maar ik vind zijn stem juist erg goed passen bij de muziek die hij maakt.

Kritiek op zijn stemgeluid hoor je regelmatig hier op MuMe, terwijl hij juist een stevige en warme stem heeft waar hij heel veel mee doet, ik heb die kritiek ook nooit begrepen. Kritiek op veel van zijn solo platen begrijp ik wel, te middle of the road en zonder risico's. Hoewel Clapton toch een aantal hele goede solo platen heeft gemaakt waarvan er op deze verzamel cd, die de periode 85-95 beslaat, een paar bewijzen van staan.

Ik heb een behoorlijk aantal cd's in mijn bezit, maar dit blijft mijn favoriet.

Drowning in a river of tears. Ik kan er uren naar luisteren....Kritiek op zijn stem vind ik onbegrijpelijk.
Het raakt bij mij de juiste snaar (Ik maak hem gewoon).
Get lost vind ik dan wel weer een gedrocht. Dat klinkt een beetje als een foute plaat van Ricky Martin.