menu

Sparks - Plagiarism (1997)

mijn stem
3,80 (15)
15 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Oglio

  1. Pulling Rabbits Out of a Hat (3:36)
  2. This Town Ain't Big Enough for Both of Us (4:03)
  3. The No.1 Song in Heaven (Part Two) (4:06)
  4. Funny Face (5:11)
  5. When Do I Get to Sing My Way (5:44)
  6. Angst in My Pants (5:19)
  7. Change (5:26)
  8. Popularity (4:21)
  9. Something for the Girl with Everything (2:52)
  10. This Town Ain't Big Enough for Both of Us (3:00)

    met Faith No More

  11. Beat the Clock (4:30)
  12. Big Brass Ring (4:20)
  13. Amateur Hour (3:35)

    met Erasure

  14. Propaganda (2:35)
  15. When I'm with You (4:06)
  16. Something for the Girl with Everything (3:15)

    met Faith No More

  17. Orchestral Collage (0:24)
  18. The No.1 Song in Heaven (5:20)

    met Jimmy Somerville

  19. Never Turn Your Back on Mother Earth (2:34)
totale tijdsduur: 1:14:17
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
4,5
Eigenlijk is dit geen echt verzamel-album maar eerder een remix album want de orginele tracks zijn allen bewerkt onder het toezicht van meesterproducer Tony Visconti met klassieke invloeden!

avatar van RonaldjK
3,5
Je eigen muziek opfrissen is als een schilderij dat na restauratie prachtige kleuren blijkt te bevatten, die door de jaren heen waren vervaagd. Iets dergelijks gebeurt op Plagiarism, waar regelmatig felle kleuren bovenkomen. Vooral waar een liedje in een compleet ander arrangement is gestoken.
Hetzelfde deed Moby in 2021, door bij het vermaarde Deutsche Grammophon Reprise uit te brengen en veertien van zijn nummers in klassiek-symfonische uitvoeringen te (laten) steken. Bij Sparks gebeurde iets dergelijks vierentwintig jaar eerder. De klassieke of anderszins compleet andere versies smaken mij het beste.

Een non-pop/rocklijstje dat dan ontstaat: de twee eerste nummers, te weten de strijkers en koor in Pulling Rabbits out of a Hat en de klassieke versie van This Town Ain’t Big Enough for the Both of Us; Something for the Girl with Everything; het ooit hele korte Propaganda duurt hier geheel acapella tweeënhalve minuut; en het door strijkers en koor verbouwde Never Turn Your Back on Mother Earth.
Andere fraaie zaken: práchtig zijn de meerstemmige vocalen van When Do I Get to Sing ‘My Way’ waarbij ik de drumcomputer had weggelaten; de bijdragen van Faith No More, Erasure en Jimmy Sommerville zijn welkome toevoegingen, maar verfrissen niet zo sterk als de klassieke jasjes doen.
De rest is niet onaardig, maar staat mij te dicht bij de oorspronkelijke versies. Ere wie ere toekomt: vier jaar voor deze Sparks maakte Philip Glass de Low Symphony, op basis van het album Low van David Bowie. Wellicht dat dit de gebroeders Mael van Sparks op het idee bracht iets dergelijks te doen met Tony Visconti?

Bij de cd van Plagiarism zat ook de mogelijkheid om ondergoed van de band te kopen. Die vind je uiteraard niet meer in Sparks’ winkel, maar deze satijnen boxershort, onderboks en bustehouder zijn een teken van zowel de stijl als de absurditeit die de plotseling zéér gespierde broers van Sparks altijd omgeeft.

avatar van Roxy6
4,5
Sparks - Plagiarism (1997), het album dat drie jaar na Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994) verschijnt is eigenlijk geen nieuw regulier album maar een make-over van een aantal songs, een soort director’s cut, zoals o.a. Kate Bush later ook toepaste op een aantal van haar nummers.

Alle tracks op dit album hebben een behandeling ondergaan waardoor ze soms totaal anders klinken en in andere gevallen is er materiaal toegevoegd.

- The nr. 1 Song in Heaven (part two), krijgt hier een fraaie violen-en-koor bewerking waarbij de broers ook een prachtige zwart witte clip hebben opgenomen van de track: mensen komen met een ticket in een reuzenrad, Russell - in het wit gekleed ontvangt ze in de cabines, op het hoogste punt komen ze in een stralend licht, op enig moment kot Ron ook aan boord met een ticket met nummer 666
De andere versie op het album met Jimmy Sommerville is erg ook aangenaam en bereikte de 70ste plaats in de Britse charts.

- Angst in My Pants, is ook opnieuw opgenomen, een langere versie met een stuwende en stevige dancebeats. Ook hiervoor hebben de broers een nieuwe video clip opgenomen.
- Change, heeft een mooi kalm intro, maar ontaard ook tussendoor in een kakofonie. waarschijnlijk artistiek verantwoord, maar voor mij wel even wennen dus.
- Propaganda, duurt hier ook langer dan bij het origineel en is met enkele klassieke geschoolde heren-en- dames stemmen opgefleurd. Het is daardoor een totaal andere versie geworden.
- Funny Face, heeft ook een volledige make-over ondergaan, het klinkt nu een heel stuk rustiger en kabbelt zelfs wat voort, een rust punt ook tussen het soms muzikale geweld van de andere tracks.
- When I’m With You, is veel meer een dance track geworden, een overvol geproduceerd nummer waarbij het gaspedaal flink wordt ingetrapt, een aantal maten sneller dan het origineel.

- This Town Ain’t big Enough For The Both Of Us, begint en blijft gedurende het hele nummers met enkel strijkers in het arrangement, Russell zingt daarover de bekende tekst, zoals op de eerste versie.
- Amateur Hour, de single die er vlak achteraan kwam heeft wel een nieuwe synthesizer opbouw , maar deze versie legt het duidelijk af tegen de hypnotiserend goede originele versie, een beetje slap kopje thee dit.
- Popularity, is ook in de versnelling gegaan, qua tempo en ook de arrangementen zijn wat in de adhd sfeer getrokken. Ook hier veer ik niet op….maar druk de forward knop in.
- Something For The Girl With Everything, is net als This Town voorzien van strijkers, Russell zingt het echt gelijk als het origineel, maar de mensen die van het origineel bijna een nervous breakdown nabij waren kunnen gerust gaan luisteren, deze Pleegzuster Bloedwijnversie is beter voor de zenuwen…

- When Do I Get To Sing My Way, begint met een a-capella koortje, waarna het doorgaat als een afspiegeling van het origineel, met een toegevoegde drumcomputer, ik ben het met mijn MM collega Ronald eens, dat dit een overbodige toevoeging is. Het blijft verder een betoverend mooi nummer.
- Beat The Clock, nog net zo uptempo als het origineel, echter met een dwingend zaag-achtig geluid in het intro. Weinig andere toevoeging dan een ander synthesizer patroon, zang is vrijwel gelijk en dan prefereer ik het origineel, maar deze is ook goed uit te houden.
- Pulling Rabbits Out Of A Hat, dit betreft een meer orkestrale versie, meer strijkers en ook een langzamer tempo, bij het refrein is het koorwerk duidelijker. Mooie versie!
- Big Brass Ring, klinkt hier totaal anders dan op Interior Design, meer mellow. Het kabbelt ook lekker door maar had wat mij betreft iets korter gemogen.
- Never Turn your Back On Mother Earth, altijd een van mijn all time favoriete Sparks Classics, krijgt ook de classic touch behandeling, mooie strijkers en Russell zingt het gelukkig zoals top de originele uitgave, fraaie uitvoering met prachtig koorwerk!

De coverfoto van de hoes is wederom hilarisch, alsof de broers jaren in de Gym hebben gezeten, pump-up-the-volume. Leuk voor de liefhebbers!

avatar van Chimpz
3,5
De eerste keer dat ik 'Plagiarism' luisterde is - zonder uitzondering - het meeste luisterplezier dat ik vorig jaar ervaren heb. Een feest van herkenning, maar anderzijds ook van constante verrassing. Ik ben zelf niet de grootste liefhebber van compilatie-albums, omdat ik altijd het gevoel heb dat je belangrijke context mist. Ron & Russell lossen dat hier prima op door zelf een nieuwe context te voorzien; niet alleen zijn de nummers (een greep uit) het beste dat 'Sparks' te bieden heeft, maar ook de aard van de herwerkingen etaleren precies wat voor band 'Sparks' juist is.

Het is mij nooit helemaal duidelijk welke stukken nu juist heropgenomen zijn, en welke remixes van de originele tapes, maar wat mij betreft zijn ze in te delen in 3 grote kampen. Allereerst de orchestrale herwerkingen onder leiding van Tony Visconti, zonder enige twijfel de grootste successen op deze plaat. 'Pulling Rabbits Out of a Hat' wordt bombastischer dan ooit, 'This Town Ain't Big Enough for Both of Us' wordt donker en dreigend op een waanzinnig ingenieuze manier, en 'Something for the Girl with Everything' wint zowaar een beetje aan cohesie en verliest een klein laagje van de originele kakofonie. Enkel in afsluiter 'Never Turn Your Back on Mother Earth' is de toegevoegde waarde misschien wat minder ingrijpend, maar het blijft allemaal toch behoorlijk fris.

Het andere kamp ligt in het verlengde van het eurotrash straatje waar Sparks met 'Gratuitous Sax & Senseless Violins' al doorheen aan het scheuren waren. Op zich een goed idee, alleen kiezen de broers er jammer genoeg voor om deze stijl uitsluitend toe te passen op nummers die al grotendeels op synthesizers steunen. Hierdoor krijg je nooit echt het gevoel dat er een nieuw aspect van een nummer uitgelicht wordt (zoals met de orchestrale herwerkingen wel het geval is), maar blijven het eerder kleine variaties met behoorlijk weinig impact. Wat mij betreft toch een gemiste kans, want een eurotrash versie van pakweg 'Happy Hunting Ground' of 'I Like Girls' had voor heel wat meer vuurwerk kunnen zorgen dan bijvoorbeeld een voor 90% identiek klinkende 'When Do I Get To Sing "My Way"'. De enige uitzondering hierop is 'Popularity', die toch een pak optimistischer wordt door de pompende bass.

En dan zijn er nog de overschotjes, waar vooral de samenwerkingen met 'Faith No More' me meermaals luidop hebben doen kirren van plezier. 'Amateur Hour' met 'Erasure' past op zijn beurt echter weer in het kamp "plat en gedateerd", en 'Number One Song in Heaven' met Jimmy Somerville verschilt ondanks de betere zangpartijen ook weer niet zo gek veel van het origineel. En zo is er voor elke hit (een ingetogen 'Funny Face', een stevig 'Angst in my Pants') ook wel een behoorlijke misser (een jammerlijke terugkeer naar de carnavalsmuziek met 'Change', en wat doet 'Big Brass Ring' in godsnaam op een compilatie?).

Hoe fantastisch leuk die eerste luisterbeurt van 'Plagiarism' ook was, ik kan moeilijk zeggen dat ik dat enthousiasme heel lang heb kunnen vasthouden. Daarvoor wordt het concept gewoon niet ver genoeg doorgetrokken. Misschien had wat knippen in de tracklist en wat meer rondspelen met de stijlen ervoor kunnen zorgen dat 'Plagiarism' de compilatie-vloek zou ontlopen, en in de toekomst nog steeds regelmatig in zijn geheel gedraaid zou worden. Maar daar is het helaas allemaal een beetje te inconsistent voor.

Mààr, laat me wel het positieve benadrukken. Want ik zie online mensen heel snel teruggrijpen naar "zijn deze versies beter dan het origineel?" En dat maakt wat mij betreft maar weinig uit. De originele nummers gaan niet weglopen, en zelfs al waren deze 'Plagiarism' 19 onluisterbare verminkingen van de originelen, dan nog had het als artistiek werk eindeloos meer waarde dan een platte 'The Best of Sparks' zou gehad hebben. Dat er een handvol nummers zijn die ook gewoon écht supergoed zijn, is een leuke bonus. En een handvol toevoegingen aan mn gelikete nummers op Spotify is in ieder geval een grotere verdienste dan de meeste compilatie-albums kunnen zeggen.

+ 'Pulling Rabbits Out of a Hat', 'Popularity', 'This Town Ain't Big Enough ft Faith No More'
- 'Big Brass Ring'

Gast
geplaatst: vandaag om 20:06 uur

geplaatst: vandaag om 20:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.