Sparks - Plagiarism (1997), het album dat drie jaar na Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994) verschijnt is eigenlijk geen nieuw regulier album maar een make-over van een aantal songs, een soort director’s cut, zoals o.a. Kate Bush later ook toepaste op een aantal van haar nummers.
Alle tracks op dit album hebben een behandeling ondergaan waardoor ze soms totaal anders klinken en in andere gevallen is er materiaal toegevoegd.
- The nr. 1 Song in Heaven (part two), krijgt hier een fraaie violen-en-koor bewerking waarbij de broers ook een prachtige zwart witte clip hebben opgenomen van de track: mensen komen met een ticket in een reuzenrad, Russell - in het wit gekleed ontvangt ze in de cabines, op het hoogste punt komen ze in een stralend licht, op enig moment kot Ron ook aan boord met een ticket met nummer 666
De andere versie op het album met Jimmy Sommerville is erg ook aangenaam en bereikte de 70ste plaats in de Britse charts.
- Angst in My Pants, is ook opnieuw opgenomen, een langere versie met een stuwende en stevige dancebeats. Ook hiervoor hebben de broers een nieuwe video clip opgenomen.
- Change, heeft een mooi kalm intro, maar ontaard ook tussendoor in een kakofonie. waarschijnlijk artistiek verantwoord, maar voor mij wel even wennen dus.
- Propaganda, duurt hier ook langer dan bij het origineel en is met enkele klassieke geschoolde heren-en- dames stemmen opgefleurd. Het is daardoor een totaal andere versie geworden.
- Funny Face, heeft ook een volledige make-over ondergaan, het klinkt nu een heel stuk rustiger en kabbelt zelfs wat voort, een rust punt ook tussen het soms muzikale geweld van de andere tracks.
- When I’m With You, is veel meer een dance track geworden, een overvol geproduceerd nummer waarbij het gaspedaal flink wordt ingetrapt, een aantal maten sneller dan het origineel.
- This Town Ain’t big Enough For The Both Of Us, begint en blijft gedurende het hele nummers met enkel strijkers in het arrangement, Russell zingt daarover de bekende tekst, zoals op de eerste versie.
- Amateur Hour, de single die er vlak achteraan kwam heeft wel een nieuwe synthesizer opbouw , maar deze versie legt het duidelijk af tegen de hypnotiserend goede originele versie, een beetje slap kopje thee dit.
- Popularity, is ook in de versnelling gegaan, qua tempo en ook de arrangementen zijn wat in de adhd sfeer getrokken. Ook hier veer ik niet op….maar druk de forward knop in.
- Something For The Girl With Everything, is net als This Town voorzien van strijkers, Russell zingt het echt gelijk als het origineel, maar de mensen die van het origineel bijna een nervous breakdown nabij waren kunnen gerust gaan luisteren, deze Pleegzuster Bloedwijnversie is beter voor de zenuwen…
- When Do I Get To Sing My Way, begint met een a-capella koortje, waarna het doorgaat als een afspiegeling van het origineel, met een toegevoegde drumcomputer, ik ben het met mijn MM collega Ronald eens, dat dit een overbodige toevoeging is. Het blijft verder een betoverend mooi nummer.
- Beat The Clock, nog net zo uptempo als het origineel, echter met een dwingend zaag-achtig geluid in het intro. Weinig andere toevoeging dan een ander synthesizer patroon, zang is vrijwel gelijk en dan prefereer ik het origineel, maar deze is ook goed uit te houden.
- Pulling Rabbits Out Of A Hat, dit betreft een meer orkestrale versie, meer strijkers en ook een langzamer tempo, bij het refrein is het koorwerk duidelijker. Mooie versie!
- Big Brass Ring, klinkt hier totaal anders dan op Interior Design, meer mellow. Het kabbelt ook lekker door maar had wat mij betreft iets korter gemogen.
- Never Turn your Back On Mother Earth, altijd een van mijn all time favoriete Sparks Classics, krijgt ook de classic touch behandeling, mooie strijkers en Russell zingt het gelukkig zoals top de originele uitgave, fraaie uitvoering met prachtig koorwerk!
De coverfoto van de hoes is wederom hilarisch, alsof de broers jaren in de Gym hebben gezeten, pump-up-the-volume. Leuk voor de liefhebbers!