Toumani Diabate - Djelika (1995)

Dit is een pak van hetzelfde laken als "New Ancient Strings": virtuoos gespeelde "jazzy" liedjes die een haast weergaloos gevoel voor tempo en ritme vertonen.

Achteraf gezien is de muziek van het debuutalbum nét iets meer tot de verbeelding sprekend dan dat van "New Ancient Strings" vanwege de speelse begeestering waarmee de begeleidende muzikanten- de tweede kora, de ngona(luit) en de balafoon(een soort primitieve xylofoon) - die "onder" het majestueuze spel van Diabate hun kunsten tentoonspreiden.

En dat komt de kwaliteit in zijn geheel zeker ten goede. Een topplaat van jewelste in het genre, dunkt me, dus dit juweel is in mijn boekje zonder enige twijfel 5* waard.

Mijn introductie in Afrikaanse muziek. Ik kan het dus ook niet echt vergelijken met andere werken uit het genre. Het album beviel me best, maar ik moet zeggen dat de speelse, jazzy stijl me na verloop van tijd een beetje tegen begon te staan. De combinatie van instrumentaal en vrolijk/speels is misschien gewoon niet aan mij besteed. Het is dus waarschijnlijk ook niet vreemd dat ik de nummers 3, 7 en 8, waarin die elementen minder naar voren komen, met gemak de beste vind.

Virtuoos en geïnspireerd gespeeld, formeel perfecte nummers, zaken die respect afdwingen. Maar ik kan er (voorlopig althans) nog niet echt van genieten. Misschien gewoon vaker luisteren. Ik hou het voorlopig bij 3/5.

Yup ; ik ben de laatste maanden ook verknocht geraakt aan dit verrukkelijke, sprankelijke, swingende plaatje.

Ook van mij de volledige 5 sterren en maar eens een mooi plekje in mijn top 10.

Ja, het boekje van ElMeroMero dat leverde me reeds véél fijns op Zo ook dit schijfje. Net zoals Paalhaas was ik tot een voor een paar jaar een volslagen leek in dit soort muziek (OK - ik had "per toeval" een langspeler van Ali Farka Touré aangeschaft), maar hoe ik meer van dit soort levendige, onbeschaamd gelukkige muziek voor mezelf weet te ontsluiten hoe meer ik me werkelijk verbaas over de on-ge-ken-de muzikale rijkdom die Mali herbergt (alhoewel ik Salif Keita niet écht trek, moet ik bekennen).

Op het gevaar af in een cliché te vervallen, heeft dit soort muziek iets uiterst onbekommerd. Deze muziek kan stammen uit 1965 of zou zomaar in het jaar 2030 op tape gekeild worden.

En wanneer het niet hindert voor jullie - luister ik nu even verder naar deze muziek die ik nooit expliciet vroeg, maar waar ik me werkelijk uitstekend bij voel

Leuk album. Als je dit afspeelt heb je echt het gevoel een wereldburger te zijn. Het mist absoluut de spanning en het is ook wel te vrijblijvend, maar het gevoel dat je van deze muziek krijgt is goed en het is op een heerlijk ontspannende manier melodieus.